Σκέψις
Χρειάζομαι νὰ βλέπω
τὴν χαρὰ εἰς τὰ μάτια σου,
κυρίαρχον τὸ χαμόγελον
εἰς τὴν σάρκα τῶν χειλιῶν σου…
Γιὰ ὅ,τι ἄλλον,
θὰ παλέψω…
Δεσποτάκης τῆς Δαμητὸς
Ἕλλην
30-11-2019
Σάββατο 30 Νοεμβρίου 2019
Τρίτη 26 Νοεμβρίου 2019
Περπάτα…
Περπάτα…
Ἐβάδισα σ’ αὐτὸ τὸ μονοπάτι,
τῶν ἄλλων τῆς γῆς θεατής·
μέχρι τὴν γέννεσιν ἔφθασα τῆς πρώτης μορφῆς,
τῆς γοητείας, τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀφῆς.
Ἐστάθην νὰ
θαυμάσω λίγες μονάχα στιγμές·
ἀντίκρυσα
θησαυρόν,
χαμένον ἀπὸ τῶν ἄλλων τὰ μάτια
κι ἦταν ἐμπρός μου ἴσως ἡ ζωή.
Μὲ πλήρωσε ἡ ἁρμονία καὶ μοῦ ᾿δωσε κρυμένα μυστικά,
τὴν ὧρα ποὺ ἐξεσποῦσε μὲ ὁργὴν ἡ καταιγίδα,
γεμίζοντας τὴν καρδιά μου μὲ κομμάτια βγαλμένα ἀπ’τὴν
δική της·
νἆναι ἡ ἐπιστροφή μου ἡλιόλουστος,
νὰ εἶναι…νὰ
εἶναι τῶν ἄλλων, ὁδός .
Περπάτα, σιγοψιθύρισα,
φίλε μου λιποτάκτη,
περπάτα, περπάτα, περπάτα,
κι ἄν εἶναι ἡ φυγή σου ἄτακτη,
μακρὺς ὁ δρόμος σου, μακρύς…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
26-11-2019.
Σάββατο 23 Νοεμβρίου 2019
Καλλίτερος κόσμος.
Σοῦ εἶπα,
πὼς κάνεις τὸν κόσμο μου καλλίτερον.
Ἔκαμα λάθος...
εἶσαι ὁ καλλίτερος κόσμος...
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
23-11-2019
Ζωγραφικὴ σὲ παραθυρόφυλλα διὰ χειρός:
Βιολέτας Μελέτη.
Τρίτη 19 Νοεμβρίου 2019
Ἐχθὲς μὲ τὸ φῶς.
Ἐχθὲς
μὲ τὸ φῶς.
Σὲ ἀδάμαστον ἄτι ἐσύ, τῆς ζωῆς φυγᾶς,
ἀπὸ τοῦ χρόνου ἔρχεσαι τὰ βάθη,
ἀπὸ τῆς μήτρας τὴν σιγὴ πονᾶς,
ἀπὸ τοῦ αἵματος, ἐσὺ δραπέτης,τὴν μάχη.
Ἐμιλοῦσα ἐχθὲς μὲ τὸ φῶς, γιὰ τὸ σκοτάδι
κι ἦταν ἡ φωνή σου τῆς στιγμῆς ὁ ἄρχων·
ἐπολέμησα μαζί της τὴν δική μου φυγή,
ἐσυγχώρησα, ναί, τὰ λάθη τῶν ἄλλων.
Ἐμπρός μου ἐστάθης·
φάρος ὀρθός, ἀεικίνητος,
ἀπὸ τὴν ὀργὴν τῶν ἀνέμων ἀνίκητος,
ἀπὸ τῶν κυμάτων τὸ κάλεσμα, ἀσυγκίνητος.
Μὰ σὰν σὲ εἶδα ξανὰ νὰ καλπάζῃς,
σὰν βροντὴ μὲ ὁρμήν, ἡ καρδιά μου ἐφώναξε:
δὲν εἶμαι ἐγὼ τὸ αἷμα κορίτσι,
μήτες τῆς μήτρας αἰώνιος μορφή.
Ἴσως, εἶπες, εἶσαι τὰ χνάρια τῆς νιότης τοῦ ἔρωτος,
ἴσως φωνὴ εἶσαι, μίαν ἀλήθεια ποὺ ὑμνεῖ,
ἴσως τοῦ φωτός μου ἀκόλουθος,
ἤ, σιωπὴ ποὺ ὥς φόρεμα δάκρυ φορεῖ.
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἔλλην
19-11-2019.
Τετάρτη 13 Νοεμβρίου 2019
Οἱ λέξεις εἶσαι.
Οἱ
λέξεις εἶσαι.
Τοῦ χρόνου εἶμαι τὰ σημάδια,
τοῦ πόνου καὶ τοῦ ἄχθου ἡ τριβή·
ἡ σιγὴ τῆς χαρᾶς, τῆς αὐγῆς ἡ φυγή,
τῆς πληγῆς τὸ χάραγμα εἶμαι,
ἡ τιμὴ ποὺ ἐπάνω μου ἀφῆκαν
τὸ βίαιον πέρασμα καὶ ἡ ἀνήθικος ὀργή,
τῆς νυκτὸς ἀμίλητον δάκρυ,
τοῦ μόχθου ἡ κόπωσις ποὺ στέκει σὲ ἄκρη,
τὸ στήλωμα εἶμαι,
ἀπὸ τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς τ’ ἀπομεινάρια…
Τῆς Πεύκης εἶσαι καὶ τῆς Ἐλάτης μυρωδιά,
τῆς βροχῆς ἡδονὴ εἰς τὸ χῶμα ποὺ σκορπᾶ,
τῆς γοητείας ἀνάγκη, νὰ ἐλευθερωθῇ ποὺ ζητᾶ·
οἱ λέξεις εἶσαι,
δειλὰ δειλὰ ποὺ ξεστομίζουν,
ἑνὸς Ποιητοῦ τὰ σφραγισμένα χείλη,
ἡ μουσικὴ ποὺ ἐγέννησαν τὰ χνάρια μου,
ἑτούτης τῆς μοναχικῆς ὁδοῦ καὶ πάλι,
ἡ ἄδεια θέσις πλάι μου
κάποιου ἀπομεσήμερου ἤ κάποιου δειλινοῦ,
σὲ κάποιο τοῦ
νοῦ μου περιγιάλι…
οἱ λέξεις εἶσαι…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
13-11-2019.
Φωτογραφία διὰ χειρός: Βιολέτας μελέτη.
Τετάρτη 23 Οκτωβρίου 2019
Περὶ «ἀξιῶν».
Περὶ «ἀξιῶν».
Ἡ εἰρήνη,
εἶναι ἡ ἐφεύρεσις τῶν ἀπανθρώπων,
ὥστε μέσῳ αὐτῆς νὰ διαιωνίζεται ὁ πόλεμος.
Ὁ πόλεμος,
εἶναι ἡ ἐφευρετικὴ κατάντια τῆς ἀπανθρώπου φυλῆς.
Ὑπάρχει,
διότι ὑπάρχουν ἀπάνθρωπα κατασκευάσματα,
θρησκευτικὲς
καὶ πολιτικὲς «ἀξίες»,
τὰ ὁποῖα τρέφονται ἀπὸ αὐτόν…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρός,
Ἕλλην
23-10-2019.
Δευτέρα 21 Οκτωβρίου 2019
Ἔκθεσις.
Ἔκθεσις.
Ἡ ὥρα ποὺ ἒζητοῦσες ἀπὸ τὸν χορόν
εἰς τοῦ κόσμου νὰ σταθῇς τὸ μέσον
κι εὐθὺς μὲ λίκνισμα νὰ χαιρετήσῃς,
ἡ ὥρα ποὺ ἐζητοῦσες τὸ χάδι ἀπ’ τ’ ἀγέρι,
νὰ κρατηθῇς ἀπὸ ἀνθρώπου τὸ χέρι
κι εὐθὺς μὲ βῆμα ὀρθὸν νὰ πατήσῃς,
ἡ ὥρα ποὺ ἐζητοῦσες νὰ λατρέψῃς δυὸ μάτια,
ν’ἀντικρύσῃς μαζί τους τὰ ῥηχὰ καὶ τ’ἀγνάντια
κι εὐθὺς στὴν καρδιά τους νὰ θὲς νὰ μιλήσῃς,
ἡ ὥρα αὐτὴ ποὺ προσμένεις,
δὲν καρτερᾶ σε
εἰς τὴν ἄκριαν κάποιου δρόμου μακρυνοῦ·
εἶναι γερὰ γαντζωμένη
ἀπὸ χρόνους εἰς τοὺς ὤμους σου
καὶ ἀρνεῖσαι θαρρῶ νὰ τὴν ἐκθέσῃς ἐμπρός σου….
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
21-10-2019.
Τετάρτη 11 Σεπτεμβρίου 2019
Ἐσύ, ξέρεις ποιὸς εἶμαι;
Ἐσύ,
ξέρεις ποιὸς εἶμαι;
Έσὺ ποὺ ὁδηγεῖς τὸ ξημέρωμα,
ποὺ φέρεις τὴν νιότην τοῦ νοῦ εἰς τὸ ἐξημέρωμα,
Ἐσύ, τὸν ἄνθρωπον γνωρίζεις.
Γνωρίζεις πὼς ὅλα, τοῦ χθές,
τοῦ τώρα καὶ τοὺ αὔριο, βήματα,
ἔχουν στὸν χρόνο τῆς ζωῆς, παραπατήματα·
τὸν ἄνθρωπον, Ἐσύ, γνωρίζεις.
Καλῶ σε,
ἐγὼ τὸ χῶμα, ἐγὼ ὁ βράχος,
ἐγὼ τὸ νερό,
ὁ ἄνεμος καὶ ἡ φωτιὰ ἐγώ,
τὶς λέξεις ἀπελευθέρωσε·
κάθε τους νόημα
στὴν ἀγκάλην
σου κράτησε καὶ νοιῶσε.
Κι ὕστερα Ἐσύ,
τῆς Παγγαῖας Ἐσὺ φωτισμένη Γεωργέ,
ἀπὸ τὸ ὄργωμα καὶ τὴν σπορά,
τὸ πότισμα καὶ τ’ ἀλώνισμα
καὶ ἀπ’ τοῦ μονάκριβου ἀνθοῦ τὸ σπάνιον ἀντίκρυσμα,
πές μου ποιὸς εἶμαι…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
10-9-2019.
Τετάρτη 19 Ιουνίου 2019
Τὸ τραγούδι τῆς λίμνης
Τὸ τραγούδι
τῆς λίμνης
Ἦλθες
χάραμα ἀπὸ τὴν λίμνη γύρω
κι
ὅλα μαζύ σου ἐτραγουδοῦσαν τὰ πουλιά·
ἀνάλαφρον
τῆς γῆς τὸ χῶμα τ’ ἀνήμερο
κι’
ἦταν τὰ χρώματα ὅλα σιωπηλά.
Νωρὶς
νωρίς, τὴν αὐγή, ξεθαρρεμένη,
μέσα
ἀπὸ φυλλωσιὲς ὀρθομένες ἐμπρός σου,
ἀπὸ
τὸ βρεγμένον χῶμα μαγεμένη,
στολίδι
ἔρριξες ἀπάνω του τὸ φῶς σου.
Ἦταν
παντοῦ ἡ δροσιά σου ἁπλωμένη,
ἁρματωμένη
ἀπ’ ἀνθούς σου ἡ καλημέρα,
κι
οἱ ἀχτῖδες σου, φωτιὰ ἐρωμένη·
ζωή,
ζωὴ ἦλθες, ζωὴ φεύγεις, ζωή…
Μικρὰ
γύρω ἀπὸ τὴν λίμνη βοτάνια,
ἔστεκαν
ἐκεῖ νἆναι φρουροί,
καὶ
τοῦ νεροῦ της τ’ ἀφρούδιασμα,
τὰ ἐλάτρευε,
ἦταν οἱ δικοί της θεοί.
Σταλιὲς
ἀπ’ τὸ κορμί της τὸ ὑγρόν,
ἡρωϊκοὶ
τῆς ἀμμουδιᾶς καβαλαραῖοι,
τοῦ
εὐωδιαστοῦ τοῦ ἔρωτα εἶναι πειρατές,
τῆς
λίμνης ἐρασταί ὡραῖοι.
Ἴσως
κάποτε εἰς τὴν λίμνην κι ἐγώ,
νὰ βρεθῶ
ἕνα τραγουδισμένον πρωϊνό,
καὶ
κλέβοντας τὰ χρώματα, νὰ προσπαθήσω,
τὸν
ἔρωτά της νὰ κατακτήσω.
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
1-11-2011
Σάββατο 11 Μαΐου 2019
Περὶ διαδρομῆς.
Πίναξ διὰ χειρὸς Ἄννης Κανατᾶ.
ttps://www.facebook.com/toixografiesAnnaKanata/photos/a.631353240334593/1330118383791405/?type=3&theater
Περὶ
διαδρομῆς.
Ἡ ἁρμονία τοῦ σύμπαντος κόσμου,
ὅρισε τὰ δύο
μονοπάτια ποὺ εἰς τὴν ζωή μου θὰ ἀκολουθοῦσα.
Τὸ ἕνα, τὸ πρῶτον, τὸ κατέστρεψε καὶ ἀφαίρεσε ἡ ἴδια.
Μάχομαι νὰ
σώσω τὸ ἄλλον.
Πορεύομαι μαζί του,
αἰσθάνομαι πὼς αὐτὸς ὁ δρόμος εἶναι ἡ ῥοὴ τοῦ αἵματός μου
σὲ κάθε νευρῶνα ποὺ μὲ ἀποτελεῖ.
Ἡ Ποίησις εἶναι τὸ χειριστήριον ποὺ χρησιμοποιῶ
γιὰ νὰ γίνω καλλίτερος περιπατητής,
ἀκολουθώντας καὶ συμβουλεύοντας τὴν μοναδικὴν
καὶ μοναχικήν μου ὁδόν.
Ἄν ἴσως τὸ μονοπάτι μου σοῦ εἶναι νοητικῶς ἐλκυστικόν,
νὰ γνωρίζῃς
πὼς ἡ διαδρομή μου δὲν δέχεται ἐπεμβάσεις.
Σωστὴ ἤ λάθος,
εἶναι
χαραγμένη γιὰ ἐμένα καὶ ἐν μέρει ἀπὸ ἐμένα.
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
11-5-2019.
Τρίτη 30 Απριλίου 2019
Γῆ τῆς Σίφνου
Γῆ
τῆς Σίφνου
Ἕνα σοκάκι γεμᾶτον φῶς
καὶ πλάι του σπίτια ἀραδιασμένα,
ἀσύμμετρα μὲ
τὸ θεῖον ἐστέκονταν·
καὶ μαγαζιὰ μὲ καλούδια καὶ ἀνθρώπους,
γελαστούς, μὲ
φωνὲς πολύχρωμες
καὶ τραγούδια καὶ ἱστορίες
ποὺ ἐμιλοῦσαν γιὰ
μέρη ἄλλα
ποὺ εἶδαν σὰν πῆγαν.
Ὀ τόπος ἀνθισμένος μὲ θυμάρι
ποὺ ἔκαμε τὶς πλαγιὲς τῆς ῥεματιᾶς ὑπερήφανες,
τὴν σιωπήν μου ἐπροκαλοῦσε.
Καὶ ὁ βάρβαρος λόγος
τῆς ἐλευθερίας κατακτητής,
λευκὸς στρατιώτης ἦταν,
σκοπός παντοῦ!
Πότες σὲ κορφὲς ἐπατοῦσε ἀμείλικτος,
σὲ ἀκριὲς τῆς θαλάσσης πότες τελώνης
καὶ πότες βιαστής, σὲ ὅ,τι θαυμαστόν,
εἰς τὸ μέλλον ὁ τόπος μετέφερε.
Καὶ ὅλον οἱ φωνὲς ἒκεῖνες
τὸν νοῦ μου ἄγγιζαν·
μὰ σήμερα αὐτὸς μήτες μίαν λέξιν,
δὲν ἐδέχθη νὰ γευθῇ.
Μόνον ἐκυτοῦσε τὴν ταραχὴν τῶν ὑδάτων,
ποὺ ἤθελαν θαρρεῖς ἐκεῖ νὰ τὸν κρατήσουν…
τὴν γοητεία ποὺ κλειδωμένην ἐκρατοῦσε τὸ κορίτσι,
μέσα εἰς τὸ φιλὶ τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ…
τὸ ὄνειρον,
ποὺ χρόνους μαζί του πορεύεται
καὶ πάλι ἐτόλμησε νὰ προσπεράσῃ…
Γῆ τῆς Σίφνου,
καλὸν ἀντάμωμα…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
29-4-2019
Τετάρτη 17 Απριλίου 2019
Χριστὴ τῶν ἀρετῶν.
Χριστὴ
τῶν ἀρετῶν.
Χρέος ἡ στιγμὴ ὁποὺ τὸ φῶς ἀντίκρυσε
τοῦ ξένου τῆς ζωῆς μου χρόνου
καὶ πληρωμή μου ἡ ἀρχὴ κι ἡ ἀρετὴ
τοῦ λόγου καὶ τοῦ νοῦ.
Ὁ Εἷς, ὁ ἄρχων, ὁ Φοῖβος Ἔρως τὸ Ἕν
καὶ Ἕν τῆς γῆς,
ἰδοῦ τὸ πλᾶσμα·
κι οἱ χάριτες κι οἱ μοῦσες
κι ὅλος τῶν οὐρανῶν ὁ καλπασμός,
ὁδοὺς βατοὺς χαράζουν.
Εὐλογητὸς νυκτὸς ὁ σπαραγμὸς
καὶ χαραυγῆς ὁ ἐρχομός·
δροσιᾶς ἡ στάλα ἄκριαν στέκει τοῦ γιασεμιοῦ,
κλέπτει κρυφὰ τὴν μυρωδιά του,
εἰς τῆς παγγαῖας ἔπειτα,
ἀγάλια εἰς τὴν ἀγκάλην πίπτει.
Κι ὅλον τὸ κορμὶ μοσκοβολᾶ,
τοῦ ἡελίου τὴν θέρμην ἐνδεδυμένον·
κι ὅσον ὁ χρόνος τὸ περνᾶ,
ἀφήκει ἀπάνω του τὰ ἴχνη,
σὰν τὴν λαμπρότητα μιᾶς ἀμμουδιᾶς,
κάποιου παλαιοῦ Νοέμβρη.
Σάν ἡ βροχὴ νὰ
ἐσκόρπισε,
μύριους λευκοὺς ἀνθούς·
σὰν ἡ βροχὴ νὰ
λαχταρᾶ,
πότες θὰ σὲ φιλήσῃ.
Σὰν μιὰ μοναχικὴ δροσοσταλιά,
εἰς τὸ πλάϊ τοῦ μόνου ἀγριολούλουδου,
ποὺ ἐφύτρωσε καὶ ὕψωσε τὸ τρυφερὸν κλαρί του…
δυὸ μόλις δρασκελιές,
ἀπ’ τῶν Δελφῶν, τοῦ Ἀπόλλωνος,
τὸν πάλαι Θησαυρόν.
Χρέος ἡ στιγμὴ ὁποὺ τὸ λευκόν,
τὰ στήθια ἐστόλισεν
τῆς Εὔμορφης Κυρᾶς ἐτούτης
καὶ πληρωμή μου ἡ ἀρχή, ἡ ἀρετή,
τοῦ λόγου καὶ τοῦ νοῦ της.
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
17-4-2019.
Υ.Γ: Φωτογραφία δική μου,
μέρος τοῦ προσωπικοῦ μου καταφυγίου.
Εγγραφή σε:
Αναρτήσεις (Atom)