Τρίτη 4 Απριλίου 2023

Τὸ γράμμα ἑνὸς Σμυρνιοῦ.


Τὸ γράμμα ἑνὸς Σμυρνιοῦ

 

Καλημέρα ἀδέλφια μου καὶ χῶμα Σὺ Ἑλληνικόν·

τὸ βῆμα μου μετράει ἡ γῆς·

κι ὁποὺ πάτημα, δάκρυ κι ἀνθοβολιὰ

κι ὁποὺ ἀνθρῶποι, αἷμα εἶναι, ξεριζωμός

φωτιὰ εἶν’ ἀδέλφια, τοῦ κάλλους χαλασμός.

 

Ὦ, εἶσθε ὦ νέκυοι εὐτυχεῖς·

σκοτώνουν γῆν Ἑλληνικήν, τὴν Σμύρνιδα βιάζουν,

φωτιὰ εἶν’ ἀδέλφια κι ὁ θάνατος ἐδῶ.

 

Πίσω μου βάρβαρος πολιτισμός,

ἀπάνω σὲ κόκκινον νεκρὸν νὰ πλέῃ

κι ὀρθὴ ἡ βροχὴ καὶ τρομαγμένη

- φεύγα, φεύγα κράζει μ’ ὀλολυγμόν·

…πααίνω πίσω πιάς, μισὸς ζωντανός…

 

Ἀκοῦστε με ἀδέλφια μου καὶ χῶμα Σὺ Ἑλληνικόν·

ξεριζωμένος ἔρχομαι καὶ φέρω θησαυρόν,

τὸ θάμα φέρω τῆς κόρης Ἰωνίας,

Ὅμηρον φέρω καὶ μάρμαρον λιαστόν,

τέχνην φέρω, φέρω πολιτισμόν,

μὰ πιότερον Πατρίδα,

φωνὴν παλαιὰν φέρω, Ἑλληνίδαν.

 

Μεγάλην ἀγκαλιά κρυφὰ ἡ ψυχή μου λαχταρᾶ

ἀντίκρυ τοῦ ἐρχομοῦ μου·

παιδί σου εἶμαι Ἑλλάδα μου,

δὲν εἶμαι βάρβαρος μήτες καταχτητής,

εἶμαι ὁ Λόγος σου ἀπ’ τ’ ἄκρια μέρη τῆς γῆς.

 

Ὦ, νέκυοι εὐτυχεῖς… ποῦ ᾿ναι τὸ Πάτριον χῶμα;

Γύρω μονάχα μαλλιὰ κι ἀγέλαστον στόμα,

κορμιὰ γυμνὰ μ’ ἀνέμους πανωφόρι,

μιᾶς στιγμῆς ζωντανά

κι ἔπειτας Θέ μου, μάτια σφαλιστά·

κι ὅλον μὲ παγωνιὰ τὸ κορμί μου καθάριον εἶχες,

μὰ μήτες φορεσιὰν μήτες ἀγκαλιάν,

μονάχα ἔφυε τὸ αἷμα κι ὁ ξένος σκοτωμός,

μὰ ἔμεινε ἀπάνω μου Πατρίδα,

ἡ θανατιὰ κι ὁ μισημός…

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

13-3-2012 

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Πέμπτη 9 Μαρτίου 2023



 




Τοῦ φωτὸς τὰ κορίτσια

 

Μὲ φέγγος καὶ μὲ ζεστασιά

ἦλθεν ἡ ἡμέρα· μὲ δῶρα, μὲ εὐμορφιά.

 

Τὴν πρώτην τοῦ ἔτους, τὴν Βασιλικήν,

μᾶς ἔδωσε νὰ ἔχωμεν ἀρχήν,

μικρὸν κορίτσι, παιδικόν,

ὅπως ὁ Λόγος, σεβαστόν.

 

Κι ὕστερα τὴν θαλασσινὴν Εἰρήνη,

ποὺ καίει ὁ ἥλιος ἐραστής,

τῆς Φολεγάνδρου ἀνέρας πειρατής·

σὲ ἀσβεστωμένη πέτρα, γλυκειὰ Μυρσίνη.

 

Κ ι ἔρχεται γέννα ἀπ’ τὴν ἀχλὺν τῆς Τροίας,

ἐμπρός μας ξεπροβάλλει·

ὁ μῦθος· ἄστρον στέκει τῆς πρωίας,

Ἑλένη ἡ ὡραία, ἰδοῦ καὶ πάλι.

 

Μὰ γιὰ νὰ ὑπάρχῃ ἡ χαρά,

θέλει ἡ ζωή μας τὴν Εἰρήνη·

νὰ φέρῃ εἰς τὸ χέρι Γιασεμὶ

καὶ εἰς τὴν καρδιά, μικρὴ φωτιά.

 

Μὲ φέγγος καὶ μὲ ζεστασιά,

ἦλθεν ἡ ἡμέρα· μὲ δῶρα, μὲ εὐμορφιά.


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

8 – 3 - 2023


Φωτογραφία: Βιολέττα Μελέτη.

Ἐσωτερικὴ λῆψις τοῦ σπηλαίου τοῦ Νυμφολήπτου εἰς τὴν Βάρη Ἀττικῆς.

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 27 Ιανουαρίου 2023



Εἰς τὰ ῥὸζ τῶν χειλιῶν σου 


Ἑλλάδα σιγοψιθυρίζουν τὰ μάτια σου 
καὶ γύρω τὰ δάση της
μεγαλωμένα μὲ νερὰ 
ἀπὸ τὰ δάκρυά σου ἐξαγνισμένα 
καὶ φῶς ἀπὸ τὰ πετάρισμα τῶν βλεφάρων σου.

Ὑπὸ τοῦ τῆς σελήνης φωτὸς
τ’ ἀνάγλυφον βλέμμα σου
χρωματίζει μὲ γαλανὸν ὡραῖον
καὶ διάφανον βάζει εἰς τοὺς ποταμοὺς
καὶ γύρω τους ἀφήνει τὴν φῦσιν νὰ ἐρωτοτροπῇ μαζί τους.

Ἀνάμεσα εἰς τὰ ῥὸζ τῶν χειλιῶν σου
τὸ λευκὸν τῆς δροσιᾶς,
μὲ τ’ ἄρωμα τῆς μέντας καὶ τῆς πρωϊνῆς αὔρας
τὸν ἥλιον προκαλοῦν·
ν’ ἀφήσῃ θέλει αὐτὸς τὴν χαραυγὴν
καὶ ἀντίκρυ τῶν χειλιῶν σου νὰ σταθῇ.

Γεμᾶτος μὲ ἀνδρισμόν,
μὲ φωτιὰ
καὶ κολασμένον διὰ ἐσέναν πόθον,
κάθε ποὺ τὸ πρωϊνόν σου χαμόγελον βλέπει,
βυθίζεται εἰς τοῦ αἰγαίου τὰ γαλάζια,
ἀφήνωντας τὴν Ἑκάτη νὰ βασιλεύῃ.

Γαλανὸν καὶ πορφυροῦν
ἁπλώνει εἰς τὰ νερὰ τῆς Ἄνδρου
κι΄ αὐτὰ φλερτάρουν τὸ αἰγαῖον
ἴσα μὲ τῆς Σαντορίνης τοὺς κόλπους
καὶ τῆς Μήλου τ’ ἀνεμοδαρμένα βράχια.

Ἑλλάδα τοῦ πελάου μὲ τὰ λευκὰ ξωκκλήσια,
τοῦ γιασεμιοῦ καὶ τῆς ἑλιᾶς·
σοκάκια ἀσβεστωμένα καὶ μαβιὲς μπουκαμβίλιες 
καὶ καθάριες κρυστάλλινες χρυσωμένες γύρω τους ἁμμουδιές 
καὶ ἑορτὲς αὐγουστιάτικες
μὲ δροσερὸν κρασὶ καὶ νησιώτικες πίτες
γεμᾶτον τὸ βλέμμα σου.

Λαβωμένη Ἑλλάδα ἡ σκέψις σου,
ἕνα μὲ τὴν γῆς τὰ γλυπτὰ κι’ οἰ θεοί·
μὲ μίσος ἐπάνω τους τὸ χορτάρι πατᾶ,
νὰ τοὺς κρύψῃ τὸν ἥλιον
καὶ ἡ βροχὴ ἀνέραστη,
νὰ μὴν ποτὲ τὰ γευθῇ.

Ἴσως νὰ ἔλθῃ κάποτε ἡ χαρά,
ἱκέτιδα εἰς τὸ δάκρυ σου νὰ 'ναι,
τὴν ὥρα ὅπου τὸ πορφυροῦν
ἐλευθερώνει τὸ γαλάζιον
κι’ ἐλεύθερος ὁ ἥλιος ξανθός,
ταχὺς ἐραστής,
εἰς τὰ στήθη σου ἐπάνω ἀναγεννᾶται.

Ἄνοιξις ἐστὶν
τοῦ λαιμοῦ σου τὸ λευκὸν
καὶ εἰς τὸ δέρμα τῶν ὥμων σου,
Εὐαγγελία,,
κρυμμένον τοῦ στήθους σου μυστικόν…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

19-7-2011 

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Δευτέρα 15 Αυγούστου 2022

Διότι, Ἐγεννήθην Ἕλλην

 


Διότι, Ἐγεννήθην Ἕλλην

 

Ἁπλόχερα μιᾶς μάγισσας, μοῦ ἔδωσε,

                                                       τὸ χέρι,

τοῦ ἔρωτος τ’ ἀνίκητον, τὸ ζηλευτόν,

                                                     καρτέρι,

ὁποῦ κανεὶς δὲν ἔφυε, χωρὶς ἀνθὸν   

                                                    καὶ ταῖρι.

 

Τί μάργαρον, τί βότανον…χρυσὴ Κυρὰ μὴν εἶσαι;

μὴν γάλα ἀπὸ βλαστὸν ἤ ἀπὸ μέλι, γλύκα

ἤ μὴν δροσιὰ τοῦ πρωινοῦ, κάποιου θαλασσοκρίνου;

 

Ἤ μὴν ἀπόσταγμα ἀπ’ τὸ βύζαγμα , ποὔκαμε ἡ γῆς,  ἐκειά,

σὰν ἄνθισε ὁ μέγας ὄνειρος, στὸν βράχο τοῦ Ζαλόγγου…

θάνατος κι ἐλευθεριά, τὸ μπόλι τοῦ ἀνθρώπου.

 

Τὸ αἷμα σπόρος ἤτανε, ποὺ ἔφυεν  ἡ Παλλάς·

ἐβγῆκε πάλι σὰν βλαστός, εὔμορφος γέννα,

                                                        ἡ Ἑλλάς

κι ἐκραύγαζεν ὁ ἄνεμος, πεθαίνεις τώρα

                                                      ἤ νικᾶς.

 

Μῦρον κρινάδελφον, στολίδι εἰς τὸ κορμί σου,

                                           Μόνη Ἐσὺ Πατρίδα,

μὲ Θούρειον Λόγον σὲ ἐνύμφευσε, Ῥῆγας,

                                             ὁ Ποιητής Σου,

                                 Μόνη Ἐσὺ Πατρίδα…

 

Τί κι ἄν ὁ ἴσκιος ἐπάνω μας ποὺ γέρνει,

τοῦ ἡλίου ἀφήνει μας, ἐλεύθερον, τὸ χάδι,

τί κι ἄν τῆς ἁρμύρας, τὸ ῥίγος, μᾶς ξεσέρνει,

                                                         σὲ ἀκτές,

μονάχοι ἐκεῖ ποὺ κατοικοῦν, Λόγος

                                    κι Ἐλευθερία,

ἐμεῖς, ὕμνον εἰς τὰ χείλη κραττοῦμε,

ἀέναον προσευχή,

«Καλλίτερα μιᾶς ὥρας, ἐλεύθερη ζωή…»

 

 

Κι εἶναι ἑτούτη μονάχα μία  στιγμή,

ἀπὸ Φῶς λιγοστὸν γεννημένη·

καὶ εἶναι ὁ Μέγας Φώς,

Λόγος Ἑλληνικός,

πνοὴ εἰς τὴν οἰκουμένη.

 

Ὅλη ἡ ψυχὴ καὶ ἡ δύναμις, ὅλη,

                                ἐφανερώθη·

ἄνθρωπε, ἰδοῦ,

πῆραν ζωὴν οἱ ποταμοί, ἀπὸ αἷμα,

                            ὁποὺ ἐπνίγησαν,

καὶ γιὰ νὰ μὴν τὸ χῶμα ξανὰ

                            πληγώσουν,

τῆς Ἐλευθερίας τὴν μαγείαν, μὲ ὀργὴν καὶ ὁρμήν,

                                                               ἐκάλεσαν·

κι ἔτσι τὰ νερά τους καθάρια ἔγιναν,

                                             γαλάζια

καὶ ἐκύλησαν νὰ ἀπαντήσουν τὰ εἰς τὸ χῶμα,

                                                          ἀφημένα,

κορμιὰ ποὺ ἐτίμησαν τὸ Φῶς καὶ τὸν Φώς.

Ίδοῦ ἄνθρωπε,

ὀσφρήσου μετὰ τὴν βροχή, πῶς ἡ γῆς αὐτή

                                                μοσχοβολᾶ…

 

Ἠ γῆς ἄνθρωπε, αὐτή, αἰῶνες κι αἰῶνες αὐτή,

                                                       προδομένη,

ἀπὸ τὰ σπλάχνα της ποὺ βγάζει βλαστόν,

βλαστόν, ποὺ σὰν θεριέψῃ,

πλανεύει καὶ χάνεται ὁ νοῦς του

καὶ πάλι σὲ πέλαγα φωτιάς τὴν ἀφήνει,

νὰ πλεύσῃ…

 

Ὅμως,

ἄνθρωπε ἰδοῦ,
ἡ ἀνθρώπινος φύσις μου,
 ἀπὸ τὴν δημιουργία της,

μὲ χαρακτηρίζει καὶ κατονομάζει μὲ τίτλον 

ποὺ φέρει μέγαν μέγεθος καὶ φόρτον πνευματικόν,

                                                διότι, Ἐγεννήθην Ἕλλην.

 

Δὲν προσπάθησα μήποτες νὰ κατακτήσω

τὴν γῆς τῶν ἄλλων ἀνθρώπων·

μήποτες ἐτόλμησα νὰ ἐπιβάλλω μέσῳ σπάθης καὶ φωτιάς,

                                                    τὸ δίκαιον τῶν θεῶν μου·

γνωρίζουν οἱ ἴδιοι τὶς ἀλήθειες τῶν ἀνθρώπων,

ὅπως ὁ Φοῖβος φωτίζει τὴν καθημερινότητα τῶν πάντων.

Φέρω τὴν ἰδιότητα τῆς ἐκ τῶν Μουσῶν  εὐλογίας

καὶ τὴν διαύγειαν ποὺ ἁπλόχερα μοῦ προσφέρουν

                                      τά: βῆτα, γᾶμα, δέλτα, θῆτα…

 

Κληρονόμος εἶμαι τῶν ἀνέμων, τῶν ὑδάτων,

                          τοῦ θροΐσματος τῶν φύλλων,

τῶν χρωμάτων,  τῆς γλώσσης, τῆς καλοσύνης,

τῆς τιμῆς καὶ τῆς ἀνδρείας.

 

Κληρονόμος εἶμαι τῆς τέχνης νὰ σέβομαι τὸν ἄνθρωπον,

                                              ὅταν καὶ ἄν τὸν συναντήσω,

κληρονόμος εἶμαι τοῦ δικαιώματος νὰ ἀνθίσταμαι

κατὰ τῶν αἰωνίως προσπαθειῶν ἐξαφανίσεώς μου.

 

Ὡς Ἕλλην, ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς ποιητής,

γεύομαι τὶς χαρὲς ποὺ μὲ συνοδεύουν

εἰς τὴν ὁλοκλήρωσίν μου,                                 

                        ἐλεύθερος,

ἀναζητῶντας τὴν γαλήνην,

 συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν μέγιστον Θεόν μου Ἔρωτα,

                                 πλάι καὶ ἐντός μου ποὺ κατοικεῖ,

γνωρίζοντάς μου, τὸν ὄμορφον κόσμον τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας.

 

Ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ λογική μου ἀντίληψις,

εἶναι οἱ μόνες δικαστικὲς ἀρχὲς ποὺ ἐπιτρέπω νὰ μὲ κρίνουν.

Ἡ ἀνθρώπινος φύσις μου, ἀπὸ τὴν δημιουργία της,

μὲ χαρακτηρίζει καὶ κατονομάζει μὲ τίτλον

ποὺ φέρει μέγαν μέγεθος καὶ φόρτον πνευματικόν.

Διότι,

Ἐγεννήθην Ἕλλην…

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

17 – 7 - 2021

 

 

 


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 3 Σεπτεμβρίου 2021

Περὶ ἐνδείας…

 



Περὶ ἐνδείας…


Τοῦ νοός μου ἡ ἔνδεια,

ἄν θαρρῶ πὼς λόγος εἶναι κακίστης στιγμῆς,

εἶναι ἡ ζωή μου ἄξια,

ὅσον τὰ ῥέστα μίας μικρῆς δραχμῆς…

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

1-9-2021

Φωτογραφία διὰ χειρὸς Βιολέττας Μελέτη.

https://www.facebook.com/photo/?fbid=711530222262170&set=a.711527665595759


Συνεχίστε την ανάγνωση »