Κυριακή 30 Δεκεμβρίου 2012

Ὁ Λόγος εἶμαι

Ὁ Λόγος εἶμαι

-- Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ γιὰ ἐμένα μιλᾶς,
ποὺ τραγουδᾶς τὸν ἥλιον μου,
πίσω ἀπὸ τὸ θλιμμένον Αἰγαῖον μου,
 πίσω ἀπὸ τοὺς ἤχους ποὺ γεννᾶ τὸ Ἰόνιον μου;




Ποιὸς εἶσαι ἐσὺ ποὺ ἀγγίζεις ἀνέμους,
ποὺ τὸ χῶμα εὐλογεῖς μὲ θυμάρι
καὶ τὸ αἷμα ὑμνεῖς,
ποὺ βαθιὰ ῥιζώνει τ’ ἀνέσπερα δεντριὰ
καὶ τ’ ἀνίστορον πεῖσμα
τῆς ἀγούνατης πετριᾶς μου;

 Ποιὸς εἶσαι ἐσύ, πέ μου, ποιός,
ὁποὺ μὲ μίαν σου λέξιν ὁ σκοτεινός,
γαλάζιος γίνεται οὐρανός,
ὁποὺ ἀπὸ τοῦ κύματος τὴν ταραχὴν καὶ ἀγριάν,
γιαλὸν τῆς κύπριδος γεννᾶς καὶ ἀγκαλιάν;

 -- Ὁ Λόγος εἶμαι τοῦ Φωτός, τῆς ψιχαλιᾶς,
τοῦ ἀνεμομένου βράχου πελάου καταμεσῆς,
τῆς πρωινῆς τ’ Ὀλύμπου μυρωμένης ξυπνητιᾶς·
ὁ λευκὸς εἶμαι ἀφρὸς π’ ἀγγίζει ὁ ἐρωδιός,
ὁ πόνος τοῦ ἀνέμου εἶμαι, ποὺ σκίζει ὁ ἀετός,
ὁ ποιητὴς εἶμαι τῆς γῆς αὐτῆς, τῆς εὐμορφιᾶς,
τῆς λευτεριᾶς…

 Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
2-6-2012

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Πέμπτη 20 Δεκεμβρίου 2012

Ὁ λόγος τῆς σιωπῆς


 

 

Ὁ λόγος τῆς σιωπῆς

 

Ἦταν βραδυασμὸς

κι ὁ πνιχμὸς τοῦ καιροῦ του·

τἄχας ἡμέρα ἦταν τοῦ φωτὸς

καὶ γύρω μου μονάχα σκότος

καὶ ἀπάνω οὐρανοὶ βιασμένοι,

τρεχαλητοὶ ἦταν,

μὲ βοὲς καὶ μπόρες πνιχτές .

 

Τσικνιὰ καὶ τριγμοὶ ἡ παρηγοριά μου·

κι ὀμπρός μου,

ἀπέθαιναν τοῦ δάσους οἱ εὐμορφιές·

ἀφημένη ἡ γεννήτρα σὲ πλάνον φῶς,

τὰ μάτια της κάλυπτε ψεῦδος

κι ὁ κόσμος τους ξένος .

 

Θὰ  ’ταν τοῦ χαλασμοῦ τὴν ὥραν,

ὁποὺ ἡ γῆς χορτασμένη,

ἔφερε μιᾶς εἰς τὸ πλάι μου

καὶ μιᾶς εἰς τοῦ κόσμου τὰ μάτια τ’ ἀκριανά,

τῆς γεννήτρας τὶς ἀλήθειες .

 

Ἡ μιά,

ἀπὸ τὴν νύκτα σημαδοτή,

τῆς γῆς βύζαινε τὰ γεννήματα

καὶ σκόρπια λόγια καὶ χαμόγελα,

μοῦ προσέφερε.

 

Ἡ βλαστή,

μὲ φῶς ἀνάμεσα εἰς τὰ χέρια

καὶ μάτια ἀπὸ εἰκόνες σκιασμένα,

βαστοῦσε μὲ τὸ  ’να χέρι της φωτιὰ

καὶ τὰ χείλη της,

γῆς ἦταν καπνισμένη.

 

Ἀμίλητος ἡ τρίτη πλάι μου,

μιᾶς μὲ τὴν γνῶσιν εἶχε παιδεμόν,

μιᾶς μὲ γραφὴν δὲν εἶχε τελεμόν·

ζωὴν νεκρὴν μέσα της εἶχε

καὶ βίαν·

ἀγέννητον ἦταν χῶμα

καὶ σιωπή!

 

Μονάχα τούτης τῆς στιγμῆς,

ἐγὼ ἤμουν ἡ ἕνωσις·

ὁ λόγος τῆς σιωπῆς .

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

6-1-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Σάββατο 15 Δεκεμβρίου 2012

Χόρεψε Λύκε


Χόρεψε Λύκε



Ἰδοῦ ἡ γῆς μ’ ἀσημένιο φωτί,

καὶ μύρια τῶν κόσμων ἀστέρια

ἡ μόνη φωνή.


Ἰδοῦ ὁ ἥλιος κι  ἡ φωτιὰ σκοτεινή,

θλῖψιν κρύβει

καὶ ἔρωτα προικισμένον μὲ ἀθάνατες κόκκινες σκέψεις.


Ἰδοῦ τοῦ λύκου ἡ κραυγή,

τὸ σερνικόν τοῦ κορμιοῦ μου τραγούδι

κι ἡ νύκτα ποὺ εἰς τὰ στήθια σου στέκει λαμπρή.


Χόρεψε Λύκε!

Ἄσε τὴν βία τῶν χειλιῶν σου,

τὴν ἀσπριά σου μὲ κόκκινον νὰ ὑμνήσῃ.


Δῶς μου γυναῖκα ἔρωτα,

αἷμα νὰ πιῶ ἀμόλυντο

ἀπ’ ἀνάξια πλάσματα τῆς αὐγῆς .


Ἰδοῦ ὁ λευκός σου νυμφῶνας,

ὁ χορὸς τοὺ ἀνδρισμοῦ

καὶ τοῦ στήθους σου ὁ ἰδρῶτας.


Ἴδοῦ ἡ ἕνωσις τῆς ἄλλης ζωῆς

ἡ βία τοῦ φαλλοῦ

καὶ τὸ αἷμα ποὺ ζεῖ τὴν ἡδονήν.


Χόρεψε ἐπάνω μου γυναῖκα,

νὰ προκάμω νὰ σὲ πιῶ,

σὰν τὴν δροσιά ποὺ στάζει ἡ Σελήνη.


 Μὰ θυμίσου σὰν μοῦ φιλᾶς τὰ χείλη,

δυὸ στάλες τὰ στήθια σου κόκκινη νὰ στάζουν ζωήν,
κάθε αἰῶνα ποὺ τὸ φῶς μὲ κοιμίζει.


Θὰ ‘ναι κραυγή ὁ ξυπνημός,

κι ὅλου θὰ ψάχνω τὰ σκότη τῶν κόσμων,

Ἐσένα γυναῖκα μὲ τ’ ἄσπριον εἰς τὰ χείλη αἷμα.


Ἀπὸ ἔρωταν σὲ αἰώνιαν γῆς,

ἀπ’ ἀλαφιασμένον χῶμα μ’ ἄρωμα βροχῆς,

τὸ κορμί σου θὰ μυρίσω.


Θὰ νικήσω τὸ βίαιον φῶς,

καὶ λουσμένος τὰ πορφυρὰ  τῆς Σελήνης

γυναῖκα τῶν ἀνέμων της, γιὰ Ἐσένα θὰ γυρίσω.




Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
15-12-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τετάρτη 12 Δεκεμβρίου 2012

Χαμένον ξόρκι ποιητὴ


Χαμένον ξόρκι ποιητὴ


Θέλεις νὰ γράψῃς,

νὰ ζητήσῃς μὲ θέλω σεμνόν,
ἀπὸ τὴν γλῶσσα της πρέπει·
νὰ πλανευτῇς εἰς τοῦ Αἰγαίου τὶς ἀκτές,
νὰ γευθῇς τὰ μπλὲ καὶ τὰ λευκά
καὶ τῶν γερασμένων ἀνύμφευτων φάρων,
τὴν ξασπρισμένην λιαστήν τους πέτρα.


Θέλεις νὰ μιλήσῃς,

μὰ πρέπει τὰ χείλη σου
ἀπὸ τὸν ἥλιον τῆς Δήλου νὰ φιληθοῦν·
νὰ θέλουν οἱ μοῦσες
νὰ σ’ ἐρωτευθοῦν.


Θέλεις νὰ ἰδῇς,

παντοῦ εἶναι Ἑλλάδα ὀ κόσμος
καὶ ἡ γλῶσσα της ἐκεῖ
κι ὁποῦ δὲν εἶναι;
εἶναι ἡ σκοτεινιά....
ὦ γραῖα,
ἀμορφωσιά..


Θέλεις ν’ ἀγγίξῃς,

τὰ χέρια σου ν’ ἀνδρωθοῦν,
μὲ ἥλιον καὶ πέλαγα·
ἀπ’ τὴν ἀνέμην τὰ δίχτυα νὰ πάρουν
κι ἐπάνω τους,
ἁρμύρα καὶ δύναμις νὰ 'ναι.

 Ἄκου...

μιλᾶ τὸ κῦμα Ἑλληνικά
καὶ ὁ Φλοῖσβος …καὶ ἡ ἄμμος·
ὦ,
ἄκου τραγούδι ὁ ἄνεμος,
μὲ πνεύματα καὶ τόνους.


Θέλεις τὸν Ἔρωτα νὰ βρῇς,

χαμένον ξόρκι τῶν θεῶν·
τὸ εἶδα νὰ γέρνῃ ἀπὸ τὸ ἔψιλον ὑψηλά
καὶ τὸ ῥὸ νὰ τὸ κρύβῃ
κι ἔπειτας,
μαγεύτρα γλῶσσα,
τὸ ὠμέγα ἐστάθη ἐμπρός
τοῦ Ἔρωτος νὰ ᾿ναι φρουρός
κι ὁποῦ δὲν εἶναι;
δὲν εἶναι μπλὲ μήτες λευκόν.


Ἐεε! Ποιητή ...

ἄκουσέ με ποιητή...
ὁ Ἔρωτας ζεῖ,
ξέσειρεν ὁ ἄνεμος σὲ ἀκτὴν μορφωμένην
τὸ μαγικὸν χαμένον ξόρκι
καὶ πρὶν τὰ χάδια του τὸ σβήσουν,
τὸ  'κλεψα.
Εἶναι δικό σου ποιητή,
ἄμε εἰς τὶς ἀμόρφωτες ἀκτὲς
καὶ σὲ ἀνέραστα πρωτοβρόχια
κι ὕστερα ἀνέβα εἰς τοῦ κλέπτη τὸ μέγαρον
καὶ φώναξε πρὸς τὸν ἥλιον κυττώντας,
Φωνὴν Ἑλληνίδαν …

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
28-7-2011

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 11 Δεκεμβρίου 2012

Εὐχαριστήριον.


 
Καὶ ἐγέννησεν Ποίησιν.
 
Μεγάλη Τιμὴ γιὰ τὸ βιβλίον μου,
νὰ ἀναρτηθῇ ἀπὸ τὸ περιοδικὸν ΦΑΙΝΟΜΕΝΑ,
http://www.e-typos.com/content/entheta_pdf/26stone.pdf
εἰς τὴν «Βιβλιοθήκην» του
καὶ εὶς τὸν χῶρον,
«Ἡ Γωνιὰ τοῦ Ψαγμένου».
Τεῦχος 103, 26-10-2012 τοῦ Ἐλευθέρου Τύπου.
Εὐχαριστῶ τὴν δημοσιογράφον Δέσποινα Δημότση
καὶ τοὺς συντελεστές του,
γιὰ τὴν ὡραίαν αὐτήν, εὐχάριστον ἐκπληξιν!
 
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην.


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Θυμᾶσαι...; μοῦ εἶχες πεῖ...


Θυμᾶσαι...; μοῦ εἶχες πεῖ....


Σοῦ μιλοῦσα σιγὰ, ψιθυριστὰ σχεδόν,
προσπαθῶντας νὰ δώσω ἀγάπη εἰς τὰ χρώματα τῆς φωνῆς μου...
θυμᾶσαι...;
 
 
 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ἡ ἀγάπη ὑπάρχει εἰς τὸ χρῶμα μου,
διότι ὅταν ὁμιλῶ γιὰ γαλάζιον, δακρύζω...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ἤμουν ἀγαπημένος τοῦ Φίλου Ἡλίου Φωτός,
διότι τὸν ἀποκαλῶ Ξανθὸν καὶ δακρύζω...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ὅταν ὁμιλῶ διὰ τοῦ γαλάζιου τὴν Κόρη
θεὰν Φωνὴν Ἑλληνίδαν,
σκληραίνει τὸ πρόσωπόν μου,
ἀτσαλένιον γίνεται μὲ τῆς Φωτιᾶς ἀνταύγιες γύρω του
 καὶ δακρύζω...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ζήλεψες τ' ἀτσάλι τῶν ματιῶν μου
 καὶ πὼς αὐτὸ θὰ μὲ ὁδηγοῦσε νὰ γίνω τὸ χάδι τῆς σιωπῆς,
ποὺ κρύβει μέσα εἰς τὴν παγερήν του κάμαρα.
 Κι  ἐγὼ ἀδέλφι μὲ τὸ δάκρυ μου τὸ 'κανα...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ἡ τόλμη τοῦ Λόγου μου,
ἐρωμένη τῆς μοναξιᾶς θὰ γίνῃ,
γεμάτη Φεγγάρια μοναχικά καὶ παραβάτες τοῦ σύμπαντος πλανῆτες...
θυμᾶσαι...;
 

 Πάντα, μοῦ εἶχες πεῖ,
νὰ προσέχω τὴν κόψιν,
τῶν ματιῶν τὴν ἀστερόσκονην,
τῆς Φωτιᾶς τὸ φλερτάρισμα,
τοῦ χαδιοῦ τὸν πόνο,
 μὰ πιότερο μοῦ ΄πες...
θυμᾶσαι...;
σὰν τὰ φτερὰ μου ἀνοίξω καὶ πετάξω,
δὲν θὰ 'χω ταῖρι...
 Διότι ἡ Ἁρμονία κινεῖται ἐλεύθερα,
 ἐκεῖ ὁποὺ μονάχα τὸ Λέχος τοῦ Λόγου θὰ εἶναι,
 διὰ νὰ ξαποστάσουν οἱ Ἐλευθερες σκέψεις μου...
 διότι ὀ Ἐλεύθερος δὲν ἐπιστρέφει ποτέ...

 Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
5-11-2010
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 4 Δεκεμβρίου 2012

Ἐσύ, ἡ Εὐλογημένη


Ἐσύ, ἡ Εὐλογημένη

 

Τοῦ εἰκοστοῦ τοῦ πρώτου Ἐσύ,

ἡ Εὐλογημένη εἶσαι, τοῦ Αἰῶνος.
 

 

Ὁ Διόνυσος τὰ χείλη σου,

σὲ ζύμωνε ἡ φωτιὰ ἐψές,

εἰς τὰ χέρια πηλὸν ἐβαστοῦσες,

πηλὸν ἐφιλοῦσες,

Ἐσύ,

ἡ Εὐλογημένη εἶσαι, τοῦ Αἰῶνος.
 

 

Μὲ πράσινον ἡ παγγαία καὶ πορτοκαλόχρουν

καὶ ῥίγανης ἄρωμα λευκόν,

ἀπὸ τὶς κορφὰδες τῆς Οἴτης φερμένη,

ὕμνησε τῆς φλογὸς τὸν χορόν,

εἰς τὸ μισάνοιγμα σὰν ἔκαμε,

τὸ γέλιον ἀπ’ τὶς χάντρες τῶν ματιῶν σου…

Ἐσύ,

ἡ Εὐλογημένη εἶσαι, τοῦ Αἰῶνος.
 

 

Σὲ χρόνους,

ἀνέραστα τὰ πέλαγα ζοῦν

κι εἶναι ἡ βοή τους μονάχα κλαυθμός.

Τὶ κι ἄν τὸν ἥλιον παρθένον γεννοῦν;

Σὲ χρόνους καὶ κόσμους οἱ ἀφροί τους Έσένα ζητοῦν,

Ἐσένα ὑμνοῦν,

Ἐσύ,

ἡ Εὐλογημένη εἶσαι, τοῦ Αἰῶνος.


 

Ἐκειὰ ἄκουσα τὴν φωνὴν μιᾶς ζωῆς,

πρώτη εἰς τὴν γέννησιν καὶ τοῦ θανάτου πρώτη.

Πρῶτον ξημέρωμα μιᾶς πνοῆς,

μαγευτικοῦ δειλινοῦ βύθισμα τὸ πρῶτον.
Πρῶτον ὁ ἔρωτας φῶς,

φιλὶ σὲ φιλὶ τὸ πρῶτον

Ἐκειὰ ἐστάθη ἡ γῆς,

ἀντίκρυ ὀρθὴ τοῦ ὀνείρου ἡλίου

κι ὁλάκερον τὸν ὕμνον ἄκουε τὸ Πᾶν…

Ἐσύ, εἶπε,

Ἐσύ,
ἡ Εὐλογημένη εἶσαι, τοῦ Αἰῶνος.
 

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

24-11-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Κυριακή 2 Δεκεμβρίου 2012

Ἔρως







Ἔρως

 

Μέσα σὲ ἕνα σύνολον κατασκευασμένων ἀνθρώπων,

ξεχωρίζεις,

συναντᾶς κάποιον

καὶ ἡ μυρουδιά του ζευγαρώνει μὲ τὴν ἰδικήν σου…

Ξυπνᾶς ἕνα πρωινὸν

καὶ συνειδητοποιεῖς πὼς οἱ μυρουδιὲς

ἔγιναν ἀνοιξιάτικες

καὶ μαζύ,

ἑνωμένες προχωροῦν,

ἕως ὅτου ἡ ζωὴ ἀποφασίσῃ νὰ ἀπορροφήσῃ,

τὸ ἄρωμα – χάρισμά τους…

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

23-2-2006
Συνεχίστε την ανάγνωση »