Δευτέρα 24 Ιουνίου 2013

Ἐγώ … ἡ Σκουριὰ


Ἐγώ … ἡ Σκουριὰ

Εἰς τὰ ἴχνη τοῦ Ξέρξη βαδίζοντας,
ἀπὸ τὴν κορφάδαν κάπου τοῦ βουνοῦ,
εἶδα σήμερα νὰ μὲ κυττοῦν ὑγρά,  βουρκωμένα,
τῆς θαλάσσης τὰ μάτια
καὶ τὸ κορμί της γεμᾶτον πληγές, γερασμένον,
ξερνοῦσε ἀπὸ τὰ σπλάχνα του σκουριά.

Ἦλθεν κάποτε τὸ σκότος ἐδῶ,
μὰ τὸ κορμί της ἀλὼβητον ἐκράτησε.
Οὔτε τὰ ξίφη,
οὔτε τὰ δόρατα
ἄγγιξαν τὴν ψυχή της.

Καὶ ἦλθαν οἱ καιροί,
ὁποὺ ὁ χρόνος δούλα τὴν σέρνει ἁλυσοδεμένη.
Γερὰ εἰς τὴν ἀγκαλιάν της πιασμένη
ἡ Ψυττάλεια  μόνη κλαίει,
χωνεύοντας τὰ μαῦρα νερά,
σκοταδιασμένα νερά,
χωρὶς τιμήν,  χωρὶς ἀνδρείαν.

Καὶ ἦλθαν οἱ καιροί,
ὁποὺ ἐγὼ τὴν πρόδωσα.
Ἔστειλα κατάρτια ψηλά,
μὲ σαπισμένα βαποριῶν κουφάρια,
νὰ βιάσουν τὰ γαλάζια της.

Καὶ ἦλθαν οἱ καιροί,
ὁποὺ τὸ φῶς,
τὰ βαθιὰ καὶ τὰ ῥηχά της νοσταλγεῖ,
μάταια νὰ τρυπώσῃ προσπαθώντας,
νὰ γευθῇ καὶ πάλι τῆς ἄμμου τὸν ἔρωτα.

Καὶ ἦλθαν οἱ καιροί,
ὁποὺ ἐγὼ τὴν ἀπαρνήθηκα.
Ἄφησα μόνην καὶ ἀνέραστην τὴν δροσιά της,
καὶ ἄλλαξαν οἱ γοβιοὶ ντροπιασμένοι νερά.

Καὶ ἦλθαν οἱ καιροί,
ὁποὺ σκοτείνιασε ὁ οὐρανὸς
καὶ ἦλθεν ἡ βροχὴ μονάχη της,
τὶς πληγές της νὰ ξεπλύνῃ καὶ τὴν σκουριά,
μανιασμένα τὰ νερά της κτυπώντας
καὶ τρέχοντας ἡ τρελλή,
πότες ἐδῶ καὶ πότες ἐκεῖ.

Μὰ ἐγὼ πεισμωμένος,
βιαστὴς ἀπ’ ἀλλοῦ ἀπεσταλμένος,
τὴν ξανθιὰν ἀμμουδιάν της μὲ σκότος γεμίζω,
καὶ τὴν κρυμμένην ἱστορίαν της
πάλι κρημνίζω.

Κάποιες φορές, τὴν αὐγήν,
νὰ ᾿σου λευκοὶ στολισμένοι ἀφροί,
ὁπλισμένοι μὲ φῶς καὶ ὀργήν,
τὴν σκουριὰ πολεμοῦν,
γυμνὴν ἀφήνοντας τὴν γαλάζιαν της ἀγκαλιά…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
21-9-2011

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 14 Ιουνίου 2013

Τὸ Μέγιστον Μυστικόν μου

  

Τὸ Μέγιστον Μυστικόν μου

 

Ἴσως εἶμαι ἀπὸ τοὺς προνομιούχους.
 Κάθομαι σχεδὸν μισοξαπλωμένος εἰς τὴν μπαμποῦ πολυθρόνα μου,

χαζεύοντας τὶς λέξεις ποὺ γράφω 
καὶ ἀπολαμβάνοντας τὸν ἥλιον ποὺ ἔχει ἀρχίσει νὰ μὲ καίῃ. 
Τὸν λατρεύω...
καθὼς τὸ σπίτι μου εἶναι ψηλά,
 ἔχω τὴν πολυτελὴν τιμή, νὰ τὸν ἔχω καθημερινὸν ἐπισκέπτην.
Ὅμως αὐτὸ κραττᾶ λίγο.
Κατηφορίζω τὶς σκάλες καὶ βγαίνω εἰς τὸν δρόμο.
Ἐτοιμάζω τὸ διαβατήριόν μου γιὰ νὰ περάσω τὴν Λένορμαν
 καὶ νὰ κατευθυνθῶ πρὸς τὸ Μοναστηράκι, 
μέσῳ πλατεὶας Βάθη, Κουμουνδούρου, Εὐρυπίδου...
Ἦταν ἡ ἀγαπημένη μου βόλτα πρὶν 45 περίπου χρόνια·
μὲ πήγαινε ὁ πατέρας μου γιὰ νὰ μοῦ ἀγοράσῃ μεταχειρισμένον ποδήλατον,
ποὺ ὅμως δὲν μοῦ πῆρε ποτέ.
Πάντα ἔχω μαζύ μου τὸ Διαβατήριόν μου.
 Θαρρῶ πὼς τὸ χρειαζόμεθα ὅλοι.
Ξέρετε, ἔχει δίκαιον ἡ βουληνομία.
 Πῶς νὰ πεισθῇ πὼς εἶσαι Ἕλληνας
καὶ κάνεις πεζοπορίες σὲ περιοχὲς ὅπου ἔχει ἀφιερώσει ἡ Ἑλληνικὴ Βολὴ τιμῆς ἔνεκεν,
 σὲ ἐπενδυτὲς διὰ τὴν πολιτιστικὴν προσφοράν τους εἰς τὸν Ἑλλαδικὸν καὶ ὄχι μόνον χῶρον;
Ἔπρεπε νὰ ντρεπόμεθα καὶ μόνον ποὺ τολμοῦμε  νὰ πατάμε τὰ ἴδια χώματα,
 μὲ αὐτοὺς ποὺ τὸ τιμοῦν μὲ τὸν πολιτισμόν τους…
Ξέρω πὼς εἶμαι κακὸς ἄνθρωπος,
ἀλλὰ οἱ παιδικές μου μνῆμες ἀκόμη δὲν ἔχουν διαγραφεῖ ἀπὸ τὸ μυαλό μου.
Δυστυχῶς γιὰ ἐμένα, λυποῦμαι καὶ ἐντρέπομαι ποὺ τὸ λέγω,
ἀλλὰ ἔχω κρύψει κάπου, ἐὰν τὰ θυμᾶσθε ἀκόμη ... σσσσσσ....βιβλία.....
Ἀλήθεια λέγω! Ἔχω βιβλία!
Ξεθωριασμένα καὶ βρώμικα, 
γράφουν τὰ Ἱστορικὰ Ψεύδη τῆς Ἑλληνικῆς Φυλῆς,
περὶ πολιτισμοῦ γραφῆς καὶ γλώσσης καὶ κατανοῶ πὼς εἴμεθα ἄξιοι τῆς ἐξαφανίσεώς μας!
Εἶμαι παράνομος καὶ πρέπει νὰ πληρώσω γι’ αὐτό.
  Γνωρίζω πὼς σχεδὸν κανεὶς δὲν θὰ κατανοήσῃ τὸν γραπτόν μου λόγον,
μιᾶς καὶ πᾶνε χρόνια ποὺ ἔχει καταργηθεῖ αὐτὴ ἡ γλῶσσα,
ἀλλὰ γράφω κωδικοποιημένα γιὰ νὰ γλυτώσω τὴν ἄμεσον σύλληψιν.
Εἶμαι ἀκόμη ἕνα δεῖγμα τῆς καταπτύστου φυλῆς,
 ποὺ δὲν ἔχει προσφέρει ποτὲ τίποτα εἰς τὸ παγκόσμιον καλόν....
Ἐλπίζω πὼς καὶ μᾶλλον ἔχω δίκαιον,
 εἶμαι ἡ τελευταία γεννεὰ ἐλλατωματικῶν μοντέλων,
ποὺ εἰς τὸ τσιπάκι τους ὑπάρχουν λέξεις μιαρές....
....σσσσσς .... ἀκοῦστε τὸ μυστικό μου!
Ἐπειδὴ δὲν ἔχω σπίτι μου  πομπὸν συνετήσεως  χαρακτήρων,
 σὲ κανένα δωμάτιον δὲν ὑπάρχει τὸ μάτι ποὺ βλέπει ἀπὸ μακρυά,
«τῆλε - ὅρασις»  εἶναι ὁ μυστικὸς κωδικός του,
 μέσα εἰς τὸ μυαλό μου ἔχουν παραμείνει ὅλες οἱ κακὲς μολυσματικὲς λέξεις,
 ποὺ στάθηκαν αἰτία νὰ μᾶς διώξουν ἀπὸ τὰ σπίτια μας
 καὶ νὰ φέρουν ὅλους αὐτοὺς ποὺ κατανοοῦν τὴν ...«nean diethni glwssan»
Πρὶν σᾶς τὶς πῶ, κρυφᾶ χαμογελῶ εἰς τὸν ἡέλιον φίλον μου,
 διότι πλέον ἴσως εἶναι ἡ τελευταία φορὰ ποὺ τὸν βλέπω...
Εἶμαι τυλιγμένος τοῦ Φωτὸς του τὴν ἑνέργειαν, γεμᾶτος ζωήν
 καὶ τὰ καταραμμένα χείλη μου δὲν μὲ προστατεύουν...
φωνάζουν κραυγαλέα, ὁδηγώντας με εἰς τὴν παγκόσμιον κατακραυγὴν καὶ τιμωρίαν μου.
Θέλω τώρα ποὺ χρειάζομαι Διαβατήριον,
 γιὰ νὰ χαζέψω τὶς ὀμορφιὲς ποὺ περπάτησαν τὰ μικρὰ παιδικά μου ποδαράκια,
παράνομος ὄντως ἐπειδὴ ἐτόλμησα καὶ ἔκρυψα βιβλία,
 πρὶν τὰ κάψουν πρὸς τιμὴν τῶν πολιτισμένων ἐπενδυτῶν,
θέλω τώρα ποὺ εἶμαι παράνομος
καὶ μόνον ποὺ ἐπιτρέπω εἰς τὶς ἀνώμαλες λειτουργίες τοῦ ἐγκεφάλου μου,
νὰ κραττοῦν μυστικὰ ἀπὸ αὐτοὺς ποὺ χρόνια παλεύουν γιὰ τὸ καλόν μου, νὰ ὁμολογήσω!
Λυποῦμαι Πολιτιμένοι ἄνθρωποι καὶ λαοὶ τῆς Γῆς!
Εἶμαι ἔνοχος, Ὁμολογῶ!
Διάβασα καὶ γέμισα τὸ διεστραμμένον μου μυαλὸ μὲ μιαρὲς λέξεις!
Συγχῶρα με Παγκόσμιον Τίποτα,
ἀλλὰ Εἶμαι ὁ Ἐλεύθερος Ἕλλην!
Ζήτω ἡ Ἐλευθέρα Ἑλλάς!!!
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
2-9-2010

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Σάββατο 8 Ιουνίου 2013

Ἡ μελωδία τῆς αὐγῆς

 
 
 
 
 
Ἡ μελωδία τῆς αὐγῆς
 
Μὴν εἶσαι αὐγή μου ἀερικόν,
μὴν εἶσαι μελωδία,
ποὺ τραγουδοῦν σε οἱ οὐρανοί,
γιὰ νὰ ξυπνᾶ ἡ κόρη γῆ;
 
Μὴν εἶσαι αὐγή μου ὁ χορὸς ἀπὸ θαλασσοπούλια,
μὴν πάνω ἀπὸ λεμονανθοὺς μύρια μελισσοπούλια;
Ἐσένα αὐγή μου καρτεροῦν,
σ’ ὅλα τὰ χρώματα τῆς γῆς,
τὸν ἐρχομόν σου μαρτυροῦν.
 
Μὴν εἶσαι ἔρωτας ποὺ ζῶ,
μὴν αὖρα τοῦ Αἰγαίου,
μὴν τοῦ βορρᾶ εἶσαι γέννημα
ἤ λόγος τοῦ ὡραίου;
 
Πές μου λευκόστηθη αὐγή,
ποὺ ᾿χεις κορμὶ γαλάζιαν γῆν,
στολίδι ποὺ ᾿χεις στὰ μαλλιά,
τοῦ Φοίβου τὴν ἀνατολήν,
 
πές μου πῶς νὰ ᾿βρω τὴν ὁδόν,
τὶς νύκτες σὰν σὲ χάνω,
πῶς νὰ μυρίσω σε αὐγή,
ποὺ ᾿μαι μικρὸς ἀνθὸς στὴν γῆ;
 
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
8-6-2013
 

Συνεχίστε την ανάγνωση »