Περπάτα…
Ἐβάδισα σ’ αὐτὸ τὸ μονοπάτι,
τῶν ἄλλων τῆς γῆς θεατής·
μέχρι τὴν γέννεσιν ἔφθασα τῆς πρώτης μορφῆς,
τῆς γοητείας, τοῦ φωτὸς καὶ τῆς ἀφῆς.
Ἐστάθην νὰ
θαυμάσω λίγες μονάχα στιγμές·
ἀντίκρυσα
θησαυρόν,
χαμένον ἀπὸ τῶν ἄλλων τὰ μάτια
κι ἦταν ἐμπρός μου ἴσως ἡ ζωή.
Μὲ πλήρωσε ἡ ἁρμονία καὶ μοῦ ᾿δωσε κρυμένα μυστικά,
τὴν ὧρα ποὺ ἐξεσποῦσε μὲ ὁργὴν ἡ καταιγίδα,
γεμίζοντας τὴν καρδιά μου μὲ κομμάτια βγαλμένα ἀπ’τὴν
δική της·
νἆναι ἡ ἐπιστροφή μου ἡλιόλουστος,
νὰ εἶναι…νὰ
εἶναι τῶν ἄλλων, ὁδός .
Περπάτα, σιγοψιθύρισα,
φίλε μου λιποτάκτη,
περπάτα, περπάτα, περπάτα,
κι ἄν εἶναι ἡ φυγή σου ἄτακτη,
μακρὺς ὁ δρόμος σου, μακρύς…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
26-11-2019.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου