Κυριακή 30 Σεπτεμβρίου 2012

Ἐγώ, ὁ Ἕλληνας




 Μὲ αὐτὸ τὸ Ποίημα,
ἀνέβηκα τὴν Κυριακὴν 9 - 6 - 2013,
εἰς τοὺς ΚΗ΄ Δελφικοὺς Ἀγῶνες Ποιήσεως.
Προκρίθηκα εἰς τοὺς τελικοὺς
καὶ κατόπιν τοῦ Ἀγωνίσματος τῆς ἀπαγγελίας,
τιμήθηκα μὲ τὴν τετάρτην θέσιν τῶν Ἐπαίνων,
εἰς τὸν Ἱερὸν τῶν Δελφῶν τόπον.
Συγχαίρω ὅλους τοὺς ὑπολοίπους διαγωνιζομένους ποὺ φθάσαμε εἰς τὸν τελικόν,
μὰ θέλω νὰ εἰπῶ πὼς ἐχάρην ἰδιατέρως καὶ συγχαίρω ἰδιαιτέρως,
τὴν πρωτοεμφανιζομένην Ποιήτρια Ἰουλία Πουλημενάκου,
γιὰ τὴν εἴσοδὸν καὶ διάκρισίν της εἰς τὰ τελικά,
καθὼς καὶ τὸν φίλον Ποιητήν Ἡλίαν Παπακωνσταντίνου,
ποὺ ἀπέσπασε τὸ Πρῶτον βραβεῖον!

Ἐγώ, ὁ Ἕλληνας

Τὰ γυμνά μου πατήματα,
σκόνην εὐλογημένην τῆς Ἱερᾶς Παγγαίας
καὶ ὕμνους τοῦ ξυπνημοῦ, ἐλάμβαναν.

Θυμᾶμαι…
δεκάτη πέμπτη μεσοῦντος τοῦ Μεταγειτνιῶνος
κι ἦταν σύμπαν ὁλάκερον,
μ’ ἑορτινὸν λαμπύρισμα,
ἁπλωμένον εἰς τὴν ὁδὸν τὴν Ἱεράν,
ἀντίκρυ πιὰ τοῦ Ναοῦ.

Ἔτρεμαν γῆς κι οὐρανοί, θυμᾶμαι…
κι ἀπ’ τὶς φλογιὲς τῶν ὑμνητῶν φτερούγιζαν μοσκοβολιές·
τῶν θνητῶν πιστῶν ἐξάγνιζαν τὶς ἀνασεμιές,
ἀπὸ τὶς Ἐλευσίνος τὶς ἀκριές,
ἴσαμε τὰ ῥιζά τοῦ Ἱεροῦ τῆς Παρθένου.

Μαγεμένος, ἐστάθην εἰς τῶν Μουσῶν τὸν λόφον,
τοῦ μεγαλείου ἀντίκρυ ὀρθός,
ὁποὺ μὲ ἁρμονίαν τὸ θρόισμα τῶν φύλλων τῆς ἐλιᾶς,
ἀπὸ τὰ γλαυκά της μάτια πλασμένον,
ἔκαμε γύρω μου ἄνεμον μελωδικὸν
κι ὕστερις,
ἀνακάτωνε σκόνην τοῦ βράχου μὲ μυρουδιές…

Ἦταν ὀμπρός μου τὸ σύμπαν ὁλάκερον
καὶ τὴν Θεάν ἀρωτοῦσε:

-- Πέ μας Διάνοια Φωτεινή,
πέ μας Σοφία.
Ποῖος ὁ Κτίστης;
Ποῖος ὁ Μελωδός;
Ποῖος Θεά ὁ Λόγος;
Ποῖος ἡ Γλῶσσα, ἡ Αὐδή;
Ποῖος ἡ Τέχνη;
Ποῖος ἡ Ἀνδρεία;
Ἡ Δικαιοσύνη Ποῖος;

Κι ἔτρεμαν γῆς κι οὐρανοί, θυμᾶμαι…
τότες,
ἀψηλὰ ἐσήκωσε ἡ Θεὰ τὸ κατάλευκον Χέρι της
καὶ τὸν Ἄνεμον ἔδειξεν,
ὁπ’ ἀγκάλι μὲ τὶς Μοῦσες, ἐβροντοφώναξε:

-- Ἐγὼ Χρόνε!
Ἐγὼ Κόσμε!
Ἐγώ,
ὁ Ἕλληνας!

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
23-7-2012


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 28 Σεπτεμβρίου 2012

Γαλανόλευκος Λόγος


Γαλανόλευκος  Λόγος





Πῶς νὰ γελάσω θάλασσα,
πῶς νὰ χαρῶ μαζύ σου;
Μονάχα ἀντάρα κι ἀγριεμιὰ
κι ἐρείπια γύρω μου καὶ καταχνιά.

Φουρτουνιασμένη ἐτούτη ἡ γῆς,
λεὼς μισοπνιγμένος,
χῶμα δραπέτης τῆς ἀπανεμιᾶς,
λεὼς φυγᾶς, κυνηγημένος.

Παντοῦ εἶναι σκοτεινιά,
τὸ κῦμα εἰς τὴν ποθητὴν Αὐγήν μου κουρνιασμένον,
προσμένει τὴν πρωινήν σου φωτεινιά,
σὲ κάθε σου θάλασσα δροσιά.

Θρῆνος στέκει πλάι σου,
λυγᾶ ἡ Ἐλευθερία·
ἐμπρός τους Γαλανόλευκη ὀρθή,
διηγεῖται μεγαλεῖα.

- Θάλασσα, εἶμαι τὰ γαλάζια σου,
 χρώματα τῶν ἀφρῶν σου,
θάλασσα εἶμαι ἡ ζωή,
 τὰ μώβ τοῦ δειλινοῦ, ἡ ἀγκαλιά σου.

Θάλασσα κι ἔρωτα, ἀρμύρας ἡ πνοή,
ἡ γῆς τῶν ἐματιῶν σου
καὶ τὸ πανὶ ποὺ μ’ ἔφτιαξαν,
τὸ αἷμα τῶν χειλιῶν σου.

Ἄχ…ἄκου με θάλασσα πλατιά,
μέσα ἀπ’ τὴν ἁρμυράδαν σου,
εἰς τὴν ἄσπερμον νῆσον τοῦ φωτός,
Ἐλεύθερος θὰ γεννηθῇ ἀνθός.

Θὰ  ᾿ναι τοῦ Ἀνδρείου υἱὸς καὶ τῆς Παιδείας·
τότες θάλασσα γλυκιά,
σὲ ἄκριον θὰ ἔλθω βράχον τοῦ γιαλιοῦ,
μαζύ σου νὰ χαρῶ, μαζύ σου νὰ γελῶ.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
27-9-2012

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2012

Τοῦ Ἰκάρου ἡ Γῆς



Τοῦ Ἰκάρου ἡ Γῆς

Βαρὺς ἀκούστηκε,

θρῆνος καὶ χαρά,
στοιβαγμένος εἰς τὸν ἴδιον κτύπον,
τῆς φτέρνας τοῦ Ἰκάρου.
 Κι εὐθύς,
δάκρυσε ἡ μάνα γῆς
καὶ τὸ ὑγρόν της ὕστατον φιλί,
ἄνεμος ἔστειλε νά ‘ναι καλός,
πλάϊ εἰς τὸ πέταγμα τοῦ Ἰκάρου.

Μίκραινε ἡ γῆς, μιὰ στάλα ἴδια

κι αὐτός,
ἀφήνοντας τὰ φτερά του εἰς τὰ χάδια τοῦ Αἰόλου,
ἐθαύμαζε…
κόσμος ὁλάκερος εἰς τοῦ ματιοῦ του τὴν κόρην,
μικρὰ τὰ χρώματα,
μικρὰ τὰ χώματα,
ἐσιώπησεν ὁ κόσμος τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Ἔτρεχε ἀλλοῦ ἡ συννεφιά,

νὰ δροσίσῃ τῆς χλόης τὴν γέννα
καὶ ἀλλοῦ ἡ ὡραία βροχή,
εἰς τὴν ῥάχην τῶν ἀλόγων νὰ ᾿ναι μοιραία.
 Μισὸς εἰς τὰ βάθη τοῦ Αἰγαίου,
μισὸς αἱματωμένος ἄγγιζε ὁ ἥλιος τὴν νύκτα
κι ἐμπρός του θάλασσα πλατιά,
ξέσερνε τὰ βυθίσματά του
ἴσαμε τὸν ἀκρόγυαλον κόσμον τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Ἐκεῖ ἔτρεξαν ὅλα,

μὰ ἕνα ἐξεχώρισε δελφίνι·
ἐχαιρέτησεν μὲ ὡραίαν φωνὴν θαλασσινήν τὸ πέλαγος,
ἀφέθηκε ἐλεύθερον εἰς τοῦ ἀνέμου τὰ χέρια,
καὶ γυρνώντας τὰ μάτια του πρὸς τὴν ἀφρουδιασμένην ἁρμύρα,
πέρασε μέσα ἀπὸ τὰ μαβιά,
τὰ πορτοκαλιά, τὰ φλογισμένα γαλάζια
τοῦ μισοῦ αἱματωμένου ἡλίου
καὶ βυθίστηκε εἰς τὴν ἀγκάλην τοῦ ἐρωτευμένου ζευγαριοῦ·
μισὸς ἥλιος,  φωτιά,
μισὴ θάλασσα, δροσιά,
τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Καὶ γυροβολοῦσε ἡ γῆς

καὶ μαζὶ της,
πίσω ἀπὸ τὰ λευκὰ τὰ ὅρη τὰ μεγάλα,
καὶ ἀπὸ τὴν ἄλλην τῶν πελάγων πλευρά,
ἅρμα ἀνεδύθη χρυσοῦν,
μυριοσκάλιστον,
ἀπὸ τοῦ Ἕλληνος τὰ χείλη τραγουδισμένον
καὶ μὲ ἡρώων αἷμα σφυρηλατημένον.
 Κι ἐμπρός του ζωσμένα εἶχε ἄλογα δώδεκα·
φοράδες ἕξι λευκές,
μὲ χαίτην χρυσὴν
καὶ ἐπιβήτορες ἕξι γαλάζιους,
μὲ χαίτην τοῦ Φοίβου ἰδίαν,
ἄγρια γεννημένα
κι  ἐλεύθερα,
μὲ ἐξουσίαν εἰς τὴν ἀνάβασιν τοῦ φωτός,
προικισμένα!
 Ὑπερήφανα τὴν αὐγὴν ὁδηγοῦσαν,
εἰς τὴν ἁρμονίαν τῶν ἤχων καὶ τῆς ζωῆς,
τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Κι ἔπειτας,

τοῦ φωτὸς τὰ χέρια τὰ λευκά,
τὸ χάδι τους ἅπλωναν,
ἀπάνω εἰς τὴν κοιμωμένην φύσιν,
μ’ ἀνεμῶνες γιόμιζαν τὶς ἄκρες
τῶν ῥιζωμένων βράχων,
καὶ τὰ χαμόμηλα δυὸ δρασκελιὲς σιμά τους,
ὁδηγοῦσαν τὶς μέλισσες,
εἰς τὸν αὐτοκρατορικὸν θρόνον,
τῆς γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Καὶ τὸ χῶμα ῥίγησεν κάτω,

ἐδίψασεν
καὶ ἦλθεν βροχὴ μελαγχολική,
μέσα εἰς τὴν σιωπὴν τοῦ φθινοπώρου
κι ἔφερε ἔρωτα εἰς τὰ χείλη της
καὶ μὲ τὸ φῶς ἀλαφρύ
καὶ μὲ φῦλλα δένδρων πανωφόρι,
τὸ χῶμα χαμογέλασεν εἰς τὴν ζωήν,
τῆ γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Ὁ ἥλιος ἔκαιγε καὶ ἡ ζωὴ ἐδίψασεν,

τὰ νερά της κυλοῦσαν διάφανα
καὶ γύρω τους
ἡ ἀλήθεια ἐδίδασκεν,
ἐστάθησαν λιγοστοὶ τὴν γνῶσιν νὰ γνωρίσουν,
κι ἔπειτα,
σκυμένη ἡ γαζέλα γευόταν τὰ δῶρα τῶν θεῶν
καὶ ἡ φῦσις ἔπαιρνε τὴν ἀνάσαν της,
προσφέροντας ζωήν,
εἰς τὴν γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Σήκωσε ἀψηλὰ τὸ βλέμμα του,

κύτταξε πέρα,
τὴν ζωή,
ἔνοιωσε τὴν ἀλήθεια νὰ τρώῃ τὰ φτερά του·
κάτω ζωή,
ἐμπρὸς ζωή,
ζωή καὶ ἀπάνω
κι ὁ θάνατος,
ἡ ζωὴ τῆς ἀληθείας,
εἰς τὴν γῆς τοῦ Ἰκάρου.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
9-10-2011

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τετάρτη 26 Σεπτεμβρίου 2012

Χωμάτινον Ὄνειρον



 
 
Χωμάτινον Ὄνειρον 

Ἡμέρα ἑορτῆς …
ἦλθε πρόσχαρη ἠ βροχή,
εἰς τὴν ὄμορφην αὐλήν μὲ τοὺς φοίνικες
καὶ τὶς τενεκεδένιες μὲ λευκὸν καὶ λουλάκι βαμένες γλάστρες,
γεμάτες μὲ γεράνια, γιασεμιά, μπουκαμβίλιες,
βιολέτες καὶ καλοντυμένες γαρδένιες,
γύρω ἀπὸ τὸν πέτρινον τοῖχον.
 Τὸ χῶμα ἀλαφρὺ καὶ καστανόν,
ἡμέρες τώρα τὴν περίμενε,
ὀνειρευόταν,
πὼς γινότανε πηλὸς τὴν μιὰ
καὶ λάσπη τὴν ἄλλην.

Ναὶ, γεμᾶτον ὄνειρα...
ἔπλασε τὸ κορμί του
καὶ τὸ χωμάτινον μυαλό του,
σκαρφάλωσε εἰς τὴν τριγωνικὴν πρόσοψιν,
ἐπάνω ἀπὸ τὴν βαρειὰ σκαλισμένη ξυλόπορτα,
τοῦ γερασμένου πέτρινου ὡραίου ἀρχοντικοῦ,
φόρεσε τὴν γιορτινήν του χαράν
καὶ ἄρχισε νὰ ἁπλώνεται ἐπάνω της.

Ἥλιος ἔγινε…
λαμπρὸς ἀνάγλυφος μαχητής,
ἐραστὴς ὡραῖος εἰς τὸ κέντρον της
καὶ ἄφησε τὸ κορμί του
χωμάτινη δροσερήν χαραυγήν,
γεμάτη γαλάζιο καὶ χρυσαφὶ νὰ τὸν στολίσῃ.

Μόλις δυὸ σπιθαμὲς ἀντίκρυ,
εἰς τὴν κορυφήν,
μὲ σκέψιν βαθειὰ ἐστάθη
κι ἔγινε ἀητόπουλον δυνατόν,
νὰ βασιλεύῃ εἰς τὸν ἄνεμον,
μὲ μάτι βουνίσιον καὶ φτέρωμα χιονάτον
καὶ ἑλάτης εἰς τὸ πλάϊ
καὶ μετὰ καστανιᾶς ἔγινε εἰς τὰ φτερὰ τὸ χρῶμα…

Στεκόταν μετέωρος…
καὶ ὁ ἄνεμος γύρω του φοβισμένος,
ἡ ματιά του περνοῦσε μέσα ἀπὸ ῥεματιές,
αἰολόποδα ῥυάκια,
  δασωμένες πλαγιὲς
καὶ τὴν γῆ κυττοῦσε ἀπορημένος…

Ἴσως γνώριζε,
πὼς ἀνάγλυφον ἦταν ὄνειρον,
τοῦ χώματος καὶ τῆς βροχῆς …

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
15-7-2011

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Κυριακή 23 Σεπτεμβρίου 2012

Τὰ Λόγια τῆς Προσφυγιᾶς






Τὰ  Λόγια  τῆς  Προσφυγιᾶς


Καλημέρα ἀδέλφια μου καὶ χῶμα Σὺ Ἑλληνικόν·

τὸ βῆμα μου μετράει ἡ γῆς

κι ὁποὺ πάτημα, δάκρυ κι ἀνθοβολιὰ

κι ὁποὺ ἀνθρῶποι, αἷμα εἶναι, ξεριζωμός,

φωτιὰ εἶν’ ἀδέλφια,

τοῦ κάλλους χαλασμός.


Ὦ! εἶσθε ὦ νέκυοι εὐτυχεῖς·

σκοτώνουν γῆν Ἑλληνικήν,

τὴν Σμύρνιδα βιάζουν,

φωτιὰ εἶν’ ἀδέλφια

κι ὁ θάνατος ἐδῶ.


Πίσω μου βάρβαρος πολιτισμός,

ἀπάνω σὲ κόκκινον νεκρὸν νὰ πλέῃ

κι ὀρθὴ ἡ βροχὴ καὶ τρομαγμένη

- φεύγα, φεύγα κράζει μ’ ὀλολυγμόν,

πααίνω πίσω πιάς, μισὸς ζωντανός.


Ἀκοῦστε με ἀδέλφια μου καὶ χῶμα Σὺ Ἑλληνικόν.

Ξεριζωμένος ἔρχομαι καὶ φέρω θησαυρόν,

τὸ θάμα φέρω τῆς κόρης Ἰωνίας.

Ὅμηρον φέρω καὶ μάρμαρον λιαστόν,

τέχνην φέρω, φέρω πολιτισμόν,

μὰ πιότερον Πατρίδα,

φωνὴν παλαιὰν φέρω, Ἑλληνίδαν.


Μεγάλην ἀγκαλιὰ κρυφὰ ἡ ψυχή μου λαχταρᾶ,

ἀντίκρυ τοῦ ἐρχομοῦ μου.

Παιδί σου εἶμαι Ἑλλάδα μου,

δὲν εἶμαι βάρβαρος μήτες καταχτητής,

εἶμαι ὁ Λόγος σου ἀπ’ τ’ ἄκρια μέρη τῆς γῆς.


Ὦ! νέκυοι εὐτυχεῖς!

Ποῦ ’ναι τὸ Πάτριον χῶμα;

Γύρω μονάχα μαλλιὰ κι ἀγέλαστον στόμα,

κορμιὰ γυμνὰ μ’ ἀνέμους πανωφόρι,

μιᾶς στιγμῆς ζωντανὰ

κι ἔπειτας Θέ μου, μάτια σφαλιστά·

κι ὅλον μὲ παγωνιὰν τὸ κορμί μου καθάριον εἶχες,

μὰ μήτες φορεσιὰν μήτες ἀγκαλιάν,

μονάχα ἔφυε τὸ αἷμα κι ὁ ξένος σκοτωμός,

μὰ ἔμεινε ἀπάνω μου Πατρίδα,

ἡ θανατιὰ κι ὁ μισημός.


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

13-3-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Γράμμα πρὸς τὸν υἱόν μου


Γράμμα πρὸς τὸν υἱόν μου


Τὶ κι ἄν τὰ πέλαγα τὰ ὁρίζουν ἀνέμοι,

ἐσένα γιέ μου,

ἐσένα ὁδηγοῦν,

τὴν γλυκιὰ γιὰ νὰ ἰδῇς ῥοδαυγή.


Τὶ κι ἄν τοῦ Ὁλύμπου κατάλευκες εἶναι οἱ ἀητοφωλιές,

τῆς γῆς βλαστέ,

μονάχα ἡ παγωνιὰ σᾶς ἑνώνει

καὶ τὸ πρῶτον ἀπὸ μέσα τους σᾶς χωρίζει, πέταγμα.


Τὶ κι ἄν ἡ ἄνοιξις ἔρχεται μ’ ἔρωτα,

ἔφυγες γιέ μου πιά·

κι ἦταν τῆς ἀρχῆς  τοῦ Αὐγούστου ξημέρωμα,

τὸ χάραμα ἦταν μιᾶς ἄλλης κρύας ζωῆς.


Τὶ κι ἄν Φθινόπωρον ἦλθεν, μὲ θλῖψιν εἶναι, σιωπηλόν·

χάνεται ἡ φύσις γυιέ μου

κι ἡ μήτρα ποὺ σ’ ἐγέννησεν ἀμίλητη,

ἀντίκρυ στέκει τοῦ θανάτου σου.


Μήτες κλαυθμός, μήτες δάκρυ, μήτες κραυγή…

μιά καταιγίδα τὰ μάτια της, μιὰ παγωνιὰ

κι ἕνα κορμί, μέσα εἰς τὴν ζάλην πιὰς χρόνους νὰ παραδέρνῃ,

ν’ ἀναρωτιέται γιατί…


Ποτὲς δὲν σὲ ξέχασα! Ποτές!

Εἶσαι σὲ κάθε χαρά μου ἡ πρώτη σκέψις·

καὶ κάθε ποὺ γράφω μικρέ,

ἐσένα ἀρωτῶ ἐὰν σ’ ἀρέσῃ.


Ὅπου καὶ νὰ ᾿σαι, ἐγὼ σ’ ἀγαπῶ…

καὶ τώρα πιὰς ποὺ ἡ ζωὴ μικραίνει,

νὰ σοῦ πῶ ἤθελα, πὼς ἡ μικρή σου ἀδελφή,

ἕνα πλάσμα Θέ μου μαγικόν,

ὄμορφη εἶναι σὰν ἐσένα, σὰν τὸν Οὐρανό…


Νὰ τὴν προσέχῃς,

ἀπὸ ψηλὰ νὰ τὴν προσέχῃς·

τί κι ἄν ζῇς σὲ κόσμους ἄλλους μακρινούς·

νὰ ᾿σαι ἀνατριχίλα μέσ’ τὴν χαρά της,

κι ἄν ξάφνου ἰδῇς τὸ δάκρυ της,

νὰ ᾿σαι ἐκεῖ παρηγοριά…

 πατέρας σου.


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

21-9-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 18 Σεπτεμβρίου 2012

Ταξειδευτὴς






Ταξειδευτὴς


Ἄκου πὼς βρυχᾶται ὁ ταξειδευτής,

ἀπὸ τὴν ἄκριαν τοῦ Ἱεροῦ Πολέμου,

ποὺ ᾿χει πέτρινη σιωπή,

θάλασσα ποὺ ᾿χει αἰώνιον

κι ἡ παλαιὰ τὴν ἐξυμνεῖ ἡ γλῶσσα.

Ἄρχει σὲ θλίψιν μὰ καὶ σὲ χαρά,

ἔχει φωνὴν τραχειά,

ξερνᾶ φωτιά.


Στέκουν ζερβά του ἀμίλητες,

γνῶσις καὶ ἱστορία, μὰ κι ἡ ἁγνὴ Σοφία.

Κι αὐτὸς θρασύς,

ξερνᾶ φωτιά,

τὰ μάτια του σταχτιά,

μέσα τους ἡ ἀλησμονιά.


Μὲ ὀργὴν κι ἀγριανέματα,

ἐσένα Ἥλιε τοῦ κόσμου ἐτούτου ἁρπάζει.

Μὲ σίδερον κι ἀτσάλι περπατεῖ,

εἰς τῆς γῆς τὴν μήτραν χάνεται,

περνᾶ ἀπ’ τὸ κῦμα πλάι

κι ὕστερις ξερνᾶ φωτιά,

ἀπάνω σὰν βρεθῇ ἀπὸ γλυκόσυρτα ποτάμια

κι ἄγρια λεύτερα βουνά.


Ἐσένα χρῶμα λευκὸν βαστάζει,

νύμφη νὰ γίνῃς θέλει τοῦ Βορρᾶ.

Κι ὅσον αὐτὸς ξερνᾶ φωτιά,

τοῦ ὕμνου ἀντίκρυ θρῆνος καὶ σιγαλιά,

τοῦ Ἀττικοῦ Οὐρανοῦ,

μονάχη ἡ ἀγκαλιά.


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

17-9-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τετάρτη 12 Σεπτεμβρίου 2012

Ἔρωτας σὲ χείλη φωτιὰ


Ἔρωτας σὲ χείλη φωτιὰ


Θαρρῶ πῶς τὸν εἶδα·

γυρνοβολοῦσε εἰς τῶν ματιῶν σου τὸ χρῶμα,

ποὺ ἀπὸ φθινοπωρινὴ σιγαλιὰ ἦταν μεγαλωμένα,

μιᾶς νὰ χορεύῃ γύρω ἀπὸ φωτιὰ

κι ἦταν αὐτὴ γεννημένη,

ἀπ’ τῶν χειλιῶν σου τὴν γῆν.


Γῆς φλογισμένη,

ἀπὸ γαληνεμένους γύρω ποταμούς,

σὲ ξάστερες φεγγαρένιες νυχτιὲς

κι ἕναν μέσα τους ἥλιον θλιμμένον…

μισὸν εὐλογία ἀπ’ τὸ χάραμα,

μισὸν δοξασμένον ἀπὸ πέλαγα τὸ δείλι.

Κι ὁλοῦθε μύρισε τὸ δροσιό,

γῆς ποὺ σὰν θέλει,

βροχὴν ἀπάνω της φέρει, νὰ τραγουδᾶ.


Δὲν φοβήθηκα διόλου.

Γιασεμιὰ τοῦ προσέφερα μὲ τὸ ᾿να μου χέρι

κι ἀπ’ τ’ ἄλλον θυμάρι εἶχα τῆς Ἡρακλειᾶς

καὶ κλώνους ἀπὸ βασιλικὰ

καὶ ἀνθισμένης μαντζουράνας βλαστόν,

θρεμμένης σὲ ἀρχαῖον πήλινον κανάτι,

ἕνα παλαιὸν κάποτες ποὺ ξέβρασε ξημέρωμα,

ἡ Γῆς τῆς Μονοκκλησιᾶς,

τότες ποὺ ἡ Εἰρήνη ἐκειά, γεννοῦσε εὐωδιές.


Δὲν φοβήθηκα διόλου.

Ἔκαιεν ἡ γῆς φωτιὰ κι ἦταν ὡραία ἡ βροχή.

Ἄρχισα γλήγορα νὰ χορεύω…καὶ πιὸ γλήγορα,

μὲ τὰ χέρια ὀρθὰ ἀψηλωμένα

καὶ τὰ βρεγμένα μου μαλλιὰ εἰς τοὺς ὥμους μου ἔσταζαν,

πότες δροσοσταλιές, πότες ἔρωταν νιογέννητον.

Κύτταξα τὴν γῆν σου ποὺ φλεγόταν

καὶ μέσα τὸν εἶδα ἀπὸ τὸ πύρωμα νὰ χαμογελᾶ.

Φύσηξε ἀπαλὰ τὴν  πνοήν του,

τὶς μυρωδιὲς νὰ πλανέψῃ ποὺ βαστοῦσα

καὶ ἦταν τότες ποὺ γιόμισε φῶς ἡ νύχτα,

τὰ χέρια μου λαμπύριζαν

καὶ ἡ γῆς σου ὁλάκερος ἐμοσκοβόλιασε…


Τὸν εἶδα νὰ χάνεται πέρα ἀπὸ τῆς Κερκίνης τὶς ὀμίχλες.

Γύρισα μιᾶς καὶ τὰ χείλη σου ἐκύτταξα

καὶ μιᾶς τὸ πέταγμά του·

καὶ γλήγορα χορεύοντας γύρω σου, ἐτραγουδοῦσα…


Ἔρωτας, ἔρωτας,

χείλη φωτιά…


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

11-9-2012



Συνεχίστε την ανάγνωση »

Δευτέρα 10 Σεπτεμβρίου 2012

Ἡ ἀποικία


 
 
 
 
 
Ἡ ἀποικία

Κάθε ποὺ ξημερώνει ἡ γῆ,
εἰς τὴν ἔρημον αὐτὴν Πατρίδα,
γεμίζει ἐφιάλτες ἡ Βολή,
κάθε λογῆς τσουκνίδια.

Στέκω ἐγὼ καμαρωτός,
πὼς ἐτοῦτοι θὰ μὲ σώσουν,
πὼς εἶναι ὅλοι εὐπάτριδες
καὶ τοῦ λαοῦ χαμάληδες.

Θὰ ζήσω πιὰς ἐλεύθερος,
χωρὶς νὰ ἔχω χρέη
κι ὕστερα πιὰς θὰ κάθομαι,
σὲ εὐρωπαίων πέη.

Σὲ ἀποικία ζῶ εὐρωπαίων,
μὲ λαθραίους ὑπηκόους,
μὲ τριακοσίους ποὺ τὸν παίρνουν
καὶ τὴν ἐκπορνεύουν σ’ ὅλους.

Ντροπῆς νὰ λέγομαι Ἕλληνας,
σὲ σκλαβωμένον χῶμα,
ὅλης τῆς γῆς ἡ λευτεριά,
Ἑλληνικὴ Κληρονομιά.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
27-4-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 7 Σεπτεμβρίου 2012

Τὸ Κορίτσι, ὁ Λόγος κι ἡ Ἁμμουδιὰ


Τὸ Κορίτσι, ὁ Λόγος κι ἡ Ἁμμουδιὰ

 

-- Ἐσὺ κορίτσι μὲ τῶν ἀνέμων τὰ χρώματα

καὶ τῶν λευκῶν ἀφρῶν τὴν ἀνεμελιάν,

τῶν καθάριων πελάγων,

ἐσὺ ποὺ τοὺς γιαλοὺς ὀρμηνεύεις,

ποὺ ᾿χεις τὸ σπάνιον τοῦ γελαστοῦ κοριτσιοῦ,

ἦλθες σὲ Λόγον φρόνιμον τῆς νυκτὸς

κι ἤσουν ἁρματωμένη χαμόγελον ἡλιακόν,

πρὶν τὸ πρῶτον τῶν γλάρων πέταγμα,

τὴν νηνεμιὰν χαράξῃ τῶν οὐρανῶν.

 

Ἄκου κορίτσι, δὲν εἶμαι πλημύρα,

ἀνάλαφρος εἶμαι κυματισμός…

πὼς μόνον οἱ λευκὲς ἀμμουδιές,

τὸν ἥρεμον ἀκοῦνε κυματισμόν μου.

 

Ἐσὺ κορίτσι τοῦ Λόγου,

τὶς λέξεις ὁποὺ καλεῖς νὰ σ’ ἀγγίξουν ἀποζητᾶς…

καθάριον θηλυκόν…

μιᾶς γελαστὰ τὰ πέλαγα σὲ κυνηγοῦν τὰ ἡλιακὰ

καὶ μιᾶς τῆς σκοτεινιᾶς·

τὸ λευκόν σου τότες τοῦ νοῦ ἐρώτημα,

βλέπει τὶς σκέψεις…

τὸ ἴδιον ποὺ ἔχουν χρῶμα.

 

Ἦλθες κι ἁπλόχερα ἀπόψε,

τὸν χρόνον ἐμπρός μου λευτέρωσες,

γιὰ ἐμένα.

Μὰ ἐγὼ κορίτσι,

εἶμαι ἀγκαλιὰ ἀπὸ ἀσυνάρτητες λέξεις,

σκόρπια φωνήεντα, ἀτίθασα σύμφωνα

κι ἀπάνω τους ἀλῆτες τόνοι καὶ κύκλοι κομμένοι τὰ πνεύματα…

κάπου κάπου, συναντῶ ξάσπριες ἀμμουδιές,

ὁποὺ μ’ ἀλαφρώνουν.

Ξεδιπλώνουν τὰ γραμματάκια, ἀνάκατα ποὺ μέσα μου ζοῦν

καὶ ἰδοῦ, νὰ ὁ Λόγος…

κάτι ποὺ σὲ βράχους ἀρνοῦμαι ν’ ἁπλώσω.

 

Πέ μου κορίτσι τῆς ἀμμουδιᾶς,

τῆς μουσικῆς ἀκρογιαλιᾶς,

σὰν τὰ μάτια σου κλείνεις, τί;

 

-- Ὁ ἦχος μ’ ἀρέσει τὴς θαλάσσης σὰν ἔρχεται…

 

-- Κλεῖσε κορίτσι τὰ μάτια,

νὰ σὲ πάῃ ἄστο καὶ νὰ σοῦ πῇ.

 

-- Ἦχοι εἶναι μαγικοί,

ἀπὸ βιολὶ θαρρῶ πὼς εἶναι, ἀπὸ δοξάρι…

τὴν ἀκριὰν καλεῖ,

τῆς πορφυρένιας θάλασσας νὰ ὑμνήσῃ,

νὰ κοινωνήσῃ μαζύ της τὴν γῆν,

τὴν ὥραν ὁποὺ μέσα της εἶναι,

βασιλεμένος Θεὸς Ἥλιος…

 

-- Ὑπέροχα λόγια Ποιητή!

 

-- Τ’ ἀντέγραψα Κορίτσι, Λόγε, Ἀμμουδιά,

ἀπ’ αὐτὰ ποὺ κυττοῦσες σὰν τὰ μάτια σου ἔκλεινες

κι ἦταν γύρω τους μόνον,

μελωδία τοῦ φεγγαριοῦ κι ἐρωτικὸς κυματισμός…

Εὔχομαι κορίτσι,

νὰ ζῇς σὲ ταξίδεμα τῶν ἀνθῶν τῆς ἄνοιξης

καὶ νά ἔρχεσαι μαζύ της κάθε πρωινόν…

τοῦ θαλασσίου ἡλίου ἡ νιότης νὰ ᾿σαι.

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

7-9-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Πέμπτη 6 Σεπτεμβρίου 2012

Ἄς βοηθήσουμε...

 Ἄς  βοηθήσουμε...
 
Ἕλληνας μὲ ἀνήλικα παιδιά,
πληγωμένος ἄσχημα οἰκονομικῶς,
Παρακαλεῖ,
νὰ τοῦ χαρίσουν ποδήλατον δρόμου, κουρσάκι,
μεγάλου μεγέθους, 28άρης τροχός, λόγῳ ὕψους,
γιὰ νὰ τὸ δρομολογήσῃ πλέον,
ὡς μοναδικόν του μεταφορικόν μέσον!
Εὐχαριστῶ.
 
ΥΓ: Σήμερα τὸ πρωί, περίπου 6 ἡ ὥρα,
καθ' ὁδὸν πρὸς τὴν ἐργασίαν μου,
μέτρησα πλὴν ἐμοῦ, 6 ἀκόμη ποδηλάτες...
καὶ νόμισα πὼς ἤμουν μόνος...
Πρὶν περίπου 20 ἔτη,
γέμισε ἡ Ἑλλάδα ποδήλατα,
τὰ δούλευαν οἱ νεόφερτοι ἀλβανοί!
Τώρα ἦλθεν ἡ σειρά μας!
Ἡ διαφορὰ εἶναι πὼς ἐμεῖς τότε,
προσφέραμε μαζί μὲ τὰ ποδήλατά μας,
τροφήν, ἐργασίαν, ῥουχισμόν, στέγη καί...καί...καί...
 
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
6-9-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τετάρτη 5 Σεπτεμβρίου 2012

Τῆς Ἐντροπίας Σύντροφος





Ὅπως κάθε βράδυ ἔτσι καὶ ἐχθές,
ὅπλισα τὴν καραμπίνα,
κλειδαμπάρωσα τὸ σπίτι καὶ ἀφέθηκα εἰς τὴν χαλάρωσιν,
εἰς τοῦ Μορφέα τὸ ταξείδι.


Χαράματα ἤταν ὄταν ἄκουσα φωνὲς
καὶ αἰσθάνθηκα παραβίασιν τῆς πόρτας.
Ἁρματώθηκα
καὶ τὴν ὥρα ποὺ αὐτὴ ἄνοιγε,
ἔβαλα τὸ δάκτυλον εἰς τὴν σκανδάλη καὶ
...δὲν πρόλαβα νὰ τὴν πατήσω!

Γεμάτες ὀργὴν ὅρμησαν μέσα ἡ Τιμή,
ἡ Ἑλληνικὴ Ψυχή,
ἡ Χαμένη Γνῶσις,
ἡ Γλῶσσα.
ἡ Ἱστορία,
ἡ Ὀρθὴ Σκέψις,
ἡ Εὐμορφία....
κι ἀπ' ἔξω πολλὲς ὑπῆρχαν ἀκόμη!


Μὲ ἀκινητοποίησαν
καὶ μοῦ ζήτησαν ἀπειλητικά νὰ τὶς διαγράψω
ἀπὸ τὶς ἐγκεφαλικές μου λειτουργίες,
διότι ὥς Ἕλλην,
μοῦ ἐδόθῃ τὸ χάρισμα τῆς γνώσεως,
ἐνῶ ἐγὼ προτίμησα χάριν τῆς ΒΟΛΗΣ μου,
νὰ γίνω τῆς Ἐντροπίας Σύντροφος....



Ἡ προθεσμία τοῦ Χρόνου τώρα λήγει.
Πρέπει νὰ ἐπιλέξω.
Ἤ Ἐλεύθερος Ἕλλην,
Ἤ Παγκόσμιον Τίποτα!




Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
31/5/2010


.
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Μητέρα Ἑλλάδα





 
Μητέρα  Ἑλλάδα

 

Δὲν σοῦ ζητῶ νὰ μ’ ἀγαπᾶς,

μονάχα εἰς τὸ Αἰγαῖον βαρκάδα νὰ μὲ πᾶς.

Ἥλιον ἐλεύθερον θὲ νὰ χαρῶ,

μ’ ἀνέμους καὶ μὲ κύματα εὐωδιαστά νὰ ζῶ.

 

            Δὲν σοῦ ζητῶ ἀσήμια μήτες χρυσά,

μονάχα νὰ ὑμνήσω Ἑλληνικά,

τὴν ὥραν ποὺ χαράζει ὁ Θεός,

εἰς τοὺς Δελφοὺς ἐμπρός του, ὀρθός.

 

Ζητῶ νὰ ᾿ναι ἡ εὐχή μου ἁγνή,

χάδι θερμὸν εἰς τὰ παιδιά σου·

πὼς κάθε ποὺ τ’ ἀναζητᾶς Ἐσύ,

νὰ ᾿χουν Φωνὴν Ἑλληνικήν.

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

5-9-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 4 Σεπτεμβρίου 2012

Ἡ κραυγὴ


   κραυγὴ
 

 
Ἡ ζωή,

μία ἀπέραντος σιγή.

Σιωπή,

ἀλυσοδεμένη σιωπή,

χείλη σφαλιστά

κι ἡ γλῶσσα προδομένη.

Ὁ Δάσκαλος φονιάς,

τῆς ζωῆς ἄφωτος λόγος

κι ὁποὺ γνῶσις,

ντροπὴς, ψαλμοὶ  καὶ δένδρια μὲ καρποὺς,

ποὺ ἔθρεφεν ἡ ψευτιά.

 

Δυὸ λέξεις μοναχὰ ἀπὸ τὴν ἔρημον ἀκριά,

τὸ σκότος διασχίζουν,

κραυγὴν φέρουν, φέρουν φῶς.

Κραυγὴν ἡ Λέξις Παιδί,

κραυγὴν ἡ Λέξις Γιατί…!

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

4-9-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »