Σάββατο 27 Απριλίου 2013

Ὁ Μικρὸς Ποιητὴς

 
 
 
 
 
 
Ὁ Μικρὸς Ποιητὴς
 
 
Σὰν μέσα μου δεῖτε τὴν Ἄνοιξιν,
τότες θὰ πεῖτε:
ἄαα…μέγας λόγος,
ὦ, μέγας ποιητής!
 
Λάθος, λάθος!
Μονάχα εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Ἔρωτα εἶμαι,
μὰ πιὸ μικρὸς ἀπὸ τὰ κίτρινα,
 τὰ κόκκινα τῆς καρδερινιὼς
κι ἀπὸ τὶς μυρουδιὲς ἀκόμη,
π’ Ἀπρίλης λεμονιὰν ἀνθίζει,
πιὸ μικρός…
 
Κι ἀπὸ τὸ Μικρανέμι τῆς Ὄχης,
καταμεσήμερον τέλεμα τοῦ Ἰούλη,
ἀνάμεσα σὲ Κάρυστον, σὲ Μαρμάρι,
σὲ μπλὲ τῆς Ῥαφήνας
καὶ τὸν ἀχὸν τῶν ἀμνῶν,
σὰν σέρνῃ τὸ ψιθύρισμά του,
ἀφήνοντας Λόγον
σὲ κάθε, ποὺ Ἔρωταν ὑμνεῖ, κορφὴν
κι ἀκόμη ἀπὸ τὸ λευκὸν γέμισμα τῆς Αὐγῆς,
θὲ νὰ ᾿μαι πιὸ μικρός…
 
Κι ἀπὸ τὸν ξυπνημὸν καὶ τὸν κοιμισμὸν τῆς πασχαλιᾶς,
τοῦ λουλουδιοῦ τῆς πορφυρένιας νύχτας,
ζωὴν ποὺ γυρεύει ἀπὸ τὸ μαλαματένιον τῆς Σελάνας φῶς
καὶ μέσα ἀπ’ τὴν σιωπήν,
τὸ σούρσιμο τῆς πευκοβελόνας κατὰ γῆς,
ἀκόμη πιὸ μικρός…
 
Κι ἀπὸ τὴν ἀνατριχίλα τοῦ Βορρᾶ
κι ὅλην τὴν χάριν ποὺ ᾿χουν τῆς κυρᾶς
τὰ λευκογέννητα στήθια,
μὰ κι ἀπὸ τὸν ἐρχομόν της,
ἀκόμη πιὸ μικρός…
 
Μονάχα εὐλογημένος ἀπὸ τὸν Ἔρωταν εἶμαι…
μὰ μήτες τοῦ Μάη ἡ λιακάδα,
ἔχει τὸ χρῶμα τῶν χειλιῶν της,
μήτες τὴν ἡδονήν,
ποὺ γεννᾶ τὸ χαμόγελον τῶν ματιῶν της…
 
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
27-4-2013

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Κυριακή 21 Απριλίου 2013

Ὁ Μῦθος

 
Ὁ Μῦθος
 
Γνώρισα μιὰ πέτρα ἀρχαία,
κρυμμένη καλὰ μέσα σὲ χώματα μοιραῖα…
εἰς τὰ μάτια μὲ κύτταξε μὲ γαλήνη,
καὶ ἦταν εἰς τὸ κορμί της λαξευμένη,
 πύρινος ἡ εἰρήνη.
 
Τὶς ὧρες ποὺ ἡέλιος ἐβασίλευε,
τὴν ἀνδρείαν τοῦ αἵματος ἐγύρευε
κι ἐρχόταν ἡ αὐγὴ τὸ ξημέρωμα
κι ἡ πέτρα ἐκυτοῦσε 
τῆς φωτιᾶς τὸ ἡμέρωμα.
 
Μοῦ εἶπε τὸν πόλεμον πὼς εἶχε παιδί,
πὼς δὲν εἶχε πιὰ ταίρι, παρὰ μόνον σπαθί,
ἡ καρδιά της ἔμοιαζε μὲ πύρωμα κι ἀτσάλι,
Ἑλλάδαν ἐγκυμονοῦσε,
ἐλεύθερην πάλι.
 
Μισῶ, εἰς τὴν ἅμμον ἔγραψε,
κυτῶντας με ξανά,
τὸν Ἄτιμον Θάνατον καὶ τὴν Λησμονιά,
μὲ αὐτὸ τὸ ξίφος τῆς καρδιᾶς,
κέρδισα τὴν ἐλευτεριά.
 
Πέρασαν εἶπε ἀπὸ ἐπάνω μου πόδια βρώμικα,
μὲ μπότες βαριές ποὺ μ’ ἔθαβαν εἰς τὸ χῶμα,
μὰ εἶμαι πέτρα σκληρὴ καὶ ἀρχαία
καὶ μέσα ἀπὸ τὸν πόλεμον,
γίνομαι Ὡραία.
 
Προχῶρα καὶ στάσου ἀλλοῦ,
ἐδῶ ὑπάρχει τὸ ἰδικόν μου αἷμα,
χῦσε σὲ χῶμα Ἑλληνικὸν παντοῦ τὸ ἰδικόν σου
ἤ πᾶρε τὴν λησμονιά,
νἆναι σύντροφός σου.
 
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
13-9-2011
 

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 16 Απριλίου 2013

Ἡλιόλουστος δεκάτη

 
 
Ἡλιόλουστος δεκάτη



Καλημέρα τῆς ποιήσεως ἐμπνευστική·
στιγμήν,
εἰς τὴν ὄχθην τῆς πηγῆς
τοῦ ἀχέροντος ἐστάθης,
μίαν...
κι ὀρθώθη δίπλα σου ζωή.
 Σεμνά, κῦτα, πὼς κυλοῦν
μ’ ἀφροὺς ἐνδεδυμένα τὰ νερά του,
μὴν ὁ γενναῖος ἡέλιος μοναχός,
τὴν κρυσταλλοσύνην του ξάφνου ἀδράξῃ.
 

 Στρατιὲς προελαύνουν γύρω σου ἀνθισμένες
κι ἀρώματα εἶναι ἐμπρὸς ἡγέτες.
 Ἠχεῖ παιὰν κελαηδιστός,
μύρια τὸν τραγουδοῦν πουλιὰ
κι ἐξαγνισμένα ἀπ’ τ’ ἄκουσμα
γάργαρα τὰ νερά,
ἀφρίζοντας χειροκροτοῦν
τὴν εὔμορφον λιακάδα.
 

 Κι  ἀπάνω μύησις!
 Γόησες οἱ μοῦσες δέκα
εἶναι εἰς τὶς πηγές·
ξέφρενα οἱ ἐννέα χορεύουν
καὶ ἡ φύσις ὀργιασμένη,
τὴν μιὰ κορμὶ μυριόλευκον φορεῖ,
τὴν ἄλλην χρώματα ἀπ’ τὴν γῆ.
 

 Μὲ φούρια τώρα … νά,
μέσα ἔρχεται ἀπ’ τὸν ἄνεμον
ἡλιόλουστος ἡ δεκάτη.
 Πρῶτα μαγεύει μὲ ἔρωτα τὸν ποταμὸ
καὶ ὕστερις,
γερὰ βαστά τὰ δυὸ τῆς φύσεως χέρια.
 Τὸ ἕνα θλιμένη εἶναι κόρη,
ἡ φθινοπωροῦσα,
τὸ ἄλλο ζωὴ ἀνοιξιάτικη,
ἡ ἐγκυμονοῦσα...
 

 Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
4-11-2011

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 9 Απριλίου 2013

Ἰδοῦ ἡ Ἑλλὰς


 
 
Ἰδοῦ ἡ Ἑλλὰς
 
 
Ἡ Ἑλλάδα εἶναι παγκόσμιος Πατρίδα,
ὅπως εἶναι ἡ γλῶσσα της
ἡ φιλοσοφία της,
 ἡ ἀνδρεία της,
τὸ φῶς τῆς Δήλου,
 ἡ κύπρις,
οἱ γαλαξίες,
τὸ διάστημα,
ὁ ἀμαζόνιος,
ὁ ὠκεανὸς τοῦ Ἄτλαντος
καὶ θὰ εἶναι τοὐλάχιστον,
μέχρι νὰ ἀνακαλύψουν οἱ «μεγάλοι»,
τὴν Ἰατρικήν,
τὰ μαθηματικά,
τὴν φυσικὴν
καὶ τὸν τρόπον
νὰ βάλουν χέστρες εἰς τὶς Βερσαλλίες...


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
14-6-2011

Συνεχίστε την ανάγνωση »