Κυριακή 27 Ιουλίου 2014

Τὸ σμίλεμα τοῦ χρόνου




Τ σμλεμα το χρνου

χρνος εναι παγγελματας σμιλευτς.
φνει ντχνως πνω μας τ’ ποτυπματ του
κατ τ πρασμ του,
στε π τ ργον τχνης πο δημιουργε ες τν καθνα μας,
ξεχωρζουμε τ κατ πσον ρωτας
ταν γι μς ετυχα
πλεια ατς…

ΥΓ: « φωτογραφα εναι ργον π τν συλλογν
το
Φωτογρφου Κωνσταντνου Γκοτη.»


Δεσποτκης τς Δαμητρς
λλην
27-7-2014


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 22 Ιουλίου 2014

Περὶ ἀπωλείας




Περ πωλεας

ρωτας χει μαν κα μοναδικν δναμιν.
Τν νργεια το πθους
ρχεται σ λιος φλογερς ατ
κα πανσληνος γνεται
πο ρνεται ν παραδοθ
ες τ καλημρισμα το ξημερματος.
Ζητντας τν μονιμτητα τς στιγμς,
πο πελευθερνεται,
χνουμε τν λευθραν κφρασν του
π τν ζω μας…

Υ.Γ: πνακας εναι ργον τς Ζωγρφου
ννης Κανατ.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
22-7-2014


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 18 Ιουλίου 2014

Σ’ ἕνα σοκάκι τῆς Παροικιᾶς



Σ’ ἕνα σοκάκι τῆς Παροικιᾶς


Περπατοῦσα ἀνάμεσα σὲ φρεσκοβαμένα σπίτια,
στολισμένα μ’ ἀνθισμένες μπουκαβίλιες,
 μὲ γεράνια, βασιλικοὺς καὶ κάθε λογῆς μυρωδικά.
Ξέσερνε σὰν παλιοβάπορο ὁ νοῦς μου ἐδῶ,
εἰς τὰ καλντερίμια ἐτούτου τοῦ νησιοῦ
καὶ σκεφτόμουν τὰ λόγια ποὺ μοῦ ‘πε ἕνας φίλος,
χαζεύοντας τὸν ὁρίζοντα τοῦ Ἰνδικοῦ ὠκεανοῦ
καὶ τὰ μετάξια ποὺ ἔδεναν τὰ μαλλιά τους εἰς τὸ Κολόμπο τὰ κοριτσόπουλα.

-Νὰ προσέχῃς Δημήτριε,
ὁ τόπος ἐκεῖ εἶναι μαγικός,
διαολεμένα μαγεμένος
καὶ τὰ παλληκαρόπουλα τὰ κλέβει ἀπὸ τὴν νιότην τους
καὶ τὰ ὁδηγεῖ σὲ ξέφρενον ἔρωταν γῆς καὶ ἀνθρώπου…

Χαμογελοῦσα,
ἤμουν περίπου 19 ἐτῶν, ἀτρόμητος θἄλεγα τότες
καὶ τὰ μάτια μου εἶχαν περιπλανηθεῖ
εἰς τὰ παγωμένα κανάλια τοῦ Κεμπέκ,
εἰς τ’ ἄγρια βάθη τοῦ Ἀντλαντικοῦ,
εἶχαν ἀντικρύσει τοὺς καμηλιέρηδες τῆς ἀραπιᾶς τοῦ Τσιτσάνη,
εἶχαν τὰ πόδια μου ξεπλυθεῖ σὲ μαγικὲς στιγμές τοῦ  βασιλέα Νείλου,
εἶχαν τ’ αὐτιά μου γονιμοποιηθεῖ μὲ τοὺς ἤχους τῆς μουσικῆς
εἰς τὰ σοκάκια τῆς Νέας Ὀρλεάνης,
εἶχαν τὰ μάτια μου δεῖ τὴν λαχτάρα γιὰ φῶς εἰς τὸν βορρᾶ τῆς γῆς,
τὸ μεγαλεῖον τῆς χαμένης ἀνθρώπινης ἀξιοπρέπειας,
εἰς τὴν Κωνστάντζα τοῦ Τσαουσέσκου εἶχαν δεῑ.

Κι ὅμως ὁ τόπος ἐτοῦτος μὲ τὰ λιγοστὰ δένδρα,
τ’ ἄπειρα μπλὲ καὶ τὰ λευκά,
ἤτανε πιότερον ἀπ’ ὅλα ποὺ τὰ μάτια μου εἶδαν.
Ἀνάμεσα σὲ ἀνθρώπους ξένους μὰ χαμογελαστούς,
σὲ ἥλιον πλούσιον καὶ πρόσφορον,
σὲ ἀκρόγιαλα καὶ σὲ λιοκαμμένους ψαράδες,
ἀνάμεσα σὲ ἁρμύρα, σὲ ἄμμο καὶ σὲ τραγούδια,
πίσω ἀπὸ τὴν ἀκριὰν τοῦ δρόμου τῆς Παροικιᾶς,
μέσα ἀπὸ τὰ στενοσόκακά της μὲ τὰ λευκὰ μπαλκόνια,
ἀκολούθησα τὶς ἀκριανὲς τοῦ ἡλίου ἀχτδες.
Ἐδιάλεξαν ἐκεῖ, τὸ γιασεμί, ἐπάνω εἰς τὶς κορφάδες του νὰ σταθοῦν,
ἀνακατώνοντας τὸ φῶς καὶ τὸ ἄρωμα,
πλάι σὲ μιὰ πέτρινη καμάρα
ἀσπριασμένη ἀπὸ τὴν κυρὰ Ζαμπέτα μὲ ἀσβέστη καὶ λουλάκι.

Καὶ τότες ἐσιώπησεν ἡ γῆς κ’ ἐδρόσισε τὸ πρωινὸν κελάηδημα τῶν πουλιῶν.
Τότες εἶδα ἐμπρός μου τὸ χαμόγελον τῆς Παριανῆς παιδούλας,
τῆς μικρῆς Νεκταρίας,
ἴδιον μὲ ντόπιον λευκομάρμαρον,
λουσμένον μὲ ἥλιον, μὲ Αἰγαῖον,
μὲ αὐγὴ καὶ πανσέληνον Αὐγουστιάτικη,
στολισμένον μὲ πλούσια ξανθὰ μαλλιά, μὲ χρυσοὺς βοστρύχους.
Τὸ πάνω της χειλάκι  ταρακούνησε τὸν κόσμον μου,
καθὼς ἡ εὐγένεια, ἡ ὀμορφιὰ
καὶ τὸ λευκὸν κρυμμένον πίσω τους,
ἐψιθύρισαν μίαν καλημέρα,
τὴν καλημέραν τῆς νιότης τους, τῶν δεκαπέντε ἐτῶν της.
Συνέχισε τὸ περπάτημά της,
ἀφήνοντας τὸν ἔρωτα τῆς δροσιᾶς νὰ τυλιχθῇ
μὲ τὸ χιλιόχρωμον μεσᾶτον φουστανάκι της
καὶ καθὼς τὴν κυττοῦσα ν’ ἀπομακρύνεται, τῆς εὐχήθηκα,
νὰ εἶναι πάντα φῶς
καὶ τὸ φῶς νὰ εἶναι αὐτή.
Γύρισα νὰ φύγω, γνωρίζοντας πὼς δὲν θὰ τὴν ἀντάμωνα ξανά.

Σήμερα, 33 περίπου χρόνια μετά,
Νεκταρία τῆς Παροικιᾶς,
ἐγώ, ποὺ τὸ φῶς σου μὲ προίκισε
μὲ σκέψεις καὶ λόγια ἐτούτην τὴν στιγμήν,
σοῦ εὔχομαι νὰ εἶσαι πάντα φῶς
καὶ τὸ φῶς νὰ εἶναι ἐσύ…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
24-6-2014

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Δευτέρα 14 Ιουλίου 2014

Αἴτησις






Αἴτησις


Ἡ κάτωθι ὑπογεγραμμένη Νίκη Ἑλληνίς,
ἀγνώστου πατρὸς καὶ μητρός,
διαμένουσα κατὰ τοὺς παρελθώντας χρόνους,
εἰς τὸν ναὸν τῶν «Μεγάλων Θεῶν» ἤ Καβείρων κατ’ ἄλλους,
τῆς νήσου Σαμοθράκης,
γεννηθεῖσα τὸ 200 π.χ. περίπου,
ὕψους 3,28 μὲ τὰ φτερά μου
καὶ μὲ ζηλευτὸν κορμὶ ἀπὸ λευκὸν παριανὸν μάρμαρον,
κλαπεῖσα ὑπὸ τοῦ καρόλου σαμπουαζό,
καὶ τὴν εὐλογίαν τοῦ πολυχρονεμένου
τὴν 15ην Ἀπριλίου τοῦ ἔτους 1863
καὶ διαμένουσα ἕως τῆς σημερινῆς πανσελήνου,
σὲ γῆς ὁποῦ ὁ πολιτισμός της ἐπιβραβεύει τὴν ἁρπαγήν μου
καὶ λέγεται μουσεῖον ἐπειδὴ κατοικῶ ἐκεῖ
μὲ πολλὰ ἄλλα μέλη τῆς παριανῆς οἰκογενείας μου,


Αἰτοῦμαι,

ἐνώπιον τῶν Θεῶν τῆς Εἰρήνης σας,
τῶν Θεῶν τῆς Ἀγάπης σας,
τῶν Θεῶν τῆς Γῆς σας,
καὶ τῶν ἡμιθέων ποὺ τοὺς ἀνωτέρω ἐκπροσωποῦν,
τὴν ἄμεσον ἐπιστροφήν μου εἰς τὰ γενέθλια χώματα,
εἰς τὸν γενέθλιον ἡέλιον,
εἰς τὴν γενέθλιον γαλάζια θάλασσα,
ποὺ τὴν γῆς ἐπροστάτευε τῆς Σαμοθράκης,
ἐκειά,
ὁποῦ τὸ φῶς ἐγέννησεν τὸ δίκαιον, τὸν ἔρωτα,
τὴν ποίησιν, τὴν τραγωδία, τὴν τιμὴ καὶ τοὺς γονεῖς μου,
εἰς τὸν ναὸν τῶν Μεγάλων Ἑλλήνων Θεῶν.


Καὶ ἐὰν αὐτὸ πράξετε,
εἰς τὸ μέλλον ἡ ἱστορία θὰ σᾶς μνημονεύσῃ
γιὰ τὴν φιλοξενίαν ποὺ ἁπλόχερα μοῦ προσφέρατε
τὰ τελευταῖα 150 ἔτη…


Μετὰ τιμῆς

Νίκη τῆς Σαμοθράκης.

11-7-2014


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Κυριακή 13 Ιουλίου 2014

Ὕμνος πρὸς τὸν Φίλον μου




μνος πρς τν Φλον μου

εμορφα σες τς Κρτης
 γρια βουν,
το ελου σες μπρς
λρθα κρογιλια
κι νμοι σες τν γαλανν πελγων της
κι σ αδ λληνικ,
μαζ του τραγουδεστε.

Κρτη παλληκαρομνα σ
κι σες ετπουλα κι σες γερακνες
κι σες κοπλια ζηλευτ,
λευκκορμα κορτσια,
στρα ποχετε ες τ μαλλι,
ες τ μτια μσα λευτερι,

κι σ λι κι σ λαλι
κι σ ακ κι σ πουλ κι σ φιλ
κα μνα σες τς γς ατς,
κρητογεννημνα
κι σ αδ λληνικ,
μαζ του τραγουδεστε,

πς εναι κουζουλς λγ,
τ’ μπλια π ν τρυγσ
κι πο κει πατεῖ, χμα ες τς Καρνες
κει μ χρνους πμπολλους,
τν ρωτα ν ζσ.

ΥΓ: «Μερικς ρδες π σκρπιες λληνικς λξεις,
 γι
τν φλον μου
Δημτριον νδρουλιδκη».

Δεσποτκης τς Δαμητρς
λλην
17-6-2014
Συνεχίστε την ανάγνωση »