Τρίτη 31 Δεκεμβρίου 2013

Ὁ ἀντικαταστάτης




Ὁ ἀντικαταστάτης

Μ’ ἐγέννησεν μὲ λαχτάραν μήτρα πλανεμένη,
ἐπιλεγμένη σὲ αὐτὴν τὴν φυλακὴν νὰ μὲ φέρῃ.
Ἐμεγάλωσα τρέχοντας καὶ ματώνοντας τὰ γυμνά μου πόδια,
ἐπάνω σὲ γῆς σκλαβωμένη.

Ἐνωρὶς ἀνδρώθηκα,
σὰν δεκαπεντάχρονον ἀμούστακον ἀγόρι,
εὑρέθηκα νὰ φλερτάρω τὰ πέρα πέλαγα
καὶ τοὺς ἀδάμαστους ὠκεανούς,
πότες μαγεμένος ἀπὸ τὰ κανάλια τοῦ Κεμπὲκ
καὶ πότες τ’ ἄγρια βάθη τοῦ Ἀντλαντικού
εἰς τὶς ἀκριὲς τῆς Μονρόβια,
χαϊδεύοντας τῆς κουπαστὲς τοῦ Εὐνίκη
καὶ ἄλλες φορὲς εἰς τὴν πλώρα τοῦ Φαίη,
ἐρωτευμένος μὲ τὴν Κωνστάντζα
καὶ ἀναζητώντας τὰ βήματα τοῦ Καβάφη,
εἰς τ’ ἀκρόγιαλα τῆς Ἀλεξάνδρειας…

Καὶ ἤμουν μονάχα δεκαπεντάχρονος,
μακρυὰ ἀπὸ τὴν μήτρα ποὺ μ’ ἐγέννησεν,
μακρυὰ ἀπὸ τὶς ἀγκαλιὲς καὶ τὰ μυρωδάτα της γλυκά,
κλειδωμένος σὲ τεράστιες βαπορίσιες μηχανὲς ἀνάμεσα,
γιαλισμένες γραδελάδες καὶ θλιμένους ξέφτιους μπουλμέδες…

Κ’ ἐνόμισα τότες ἐλεύθερος πὼς ἤμουν!
Κ’ ὅσον τὰ μαλλιά μου τοὺς ὤμους μου ἐστόλιζαν,
τόσον ἡ πλάνη μ’ ἐμάγευε,
ὅσον κ’ ἐὰν ὁ ἡέλιος ἔλουζε τὸ χαμόγελόν μου.

Ὥσπου ὁ χρόνος μ’ ἐταξείδευσε πιὸ γλήγορις
κ’ ἐμπρός μου τείχη θεόρατα οἱ οὐρανοὶ ἐστάθησαν·
κι  ἐγὼ νὰ φύγω μακρυά τους πιὰς δὲν δύναμαι.

Τὸ σπίτι μου ἔγινε φυλακή!
Μονάχα γύρω μου ἀφέντες…
Μήτες εἰς τὸν λαιμὸν μ’ ἐφόρεσαν κολάρα,
μήτες εἰς τὰ ποδάρια ἅλυσες.
            Λεύτερα τὰ χέρια μου κινῶ,
μὰ ἔχω νοῦν, ἀλήθεια σκλαβωμένον!
Μισῶ πιὰ τὶς σκέψεις μου,
τὶς φαρμακωμένες  ὕπουλες λέξεις τὰ χείλη μου ποὺ ξεστομοῦν!
Κι  ὅταν μὲ ξύπνησε ὁ ὀδυρμός,
εἶχε ἡ ζωή μου βασιλεύσει.
Ἤδη εἶχα ὑπογράψει εἰς τοὺς ἀφέντες…
Σὰν τὴν πλανεμένην ποὺ μ’ ἐγέννησεν μήτρα,
εἶχα άφήσει εἰς τὰ χέρια τους ἀντικαταστάτην…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
31-12-2013
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Κυριακή 15 Δεκεμβρίου 2013

Ἐλευθερία






Ἐλευθερία


Εἶχε περάσει τοῦ φωτὸς ἡ χάρις
κι ἐγὼ μονάχος,
κυκλωμένος ἀπὸ λευκὸν καθόλου τῆς χαρᾶς,
ἀπέναντι ἐστεκόμουν ἀπὸ τῆς νυκτὸς τὸν ἐρχομόν…
Ἤθελα τὴν ζωήν μου νὰ στολίσω,
μὲ τὶς ἰδικές σου ὡραῖες ἐλευθερίες,
μιᾶς καὶ οἱ ἰδικές μου ἦσαν πιᾶς ὑπόδουλες…

Ἔτσι μὲ βρῆκε τὸ σκότος…
μὲ ζυγὸν εἰς τὸν σβέρκον
καὶ πωλημένη ἀπὸ καιροὺς ψυχήν.
Τώρα εἰς τὴν θέσιν της εἶχα ὄνειρα
καὶ λόγους πελαγίσιους,
ποὺ σήμερα ξεβράζονται ἐδῶ νὰ
καὶ αὔριον ὅπου θὲ νὰ  ’ναι.
Κι ὅσον εἶναι σκοτάδι,
ὀρθὸν τὸν κορμόν μου ἔχω,
μὴν καὶ κάποιος θαρρεῖ λεύτερος πὼς δὲν εἶμαι.

Μὰ ἔρχεται καὶ τὸ φῶς
καὶ τότες χάνεται τὸ τραγούδι
καὶ μόνον τρυγμὸς ἀπὸ ἅλυσες εἶναι
καὶ λόγος βαρύς
καὶ τὰ στήθια γεννημένα νὰ σέρνονται
καὶ μὲ σπάλακες νὰ φωλιάζουν.

Κι εἶναι ὁ ἄνθρωπος μὲ τ’ ἀχείλι ξένος,
μιᾶς κι αὐτό,
πίσω ἀπὸ τὸν τρυγμὸν τῶν ὁδόντων εἶναι…
Κι ἡ ἐντροπὴ τὰ μάτια ἐσφάλισε
καὶ ὅπου εἶναι φωνὴ καὶ ἄχ,
γύρω της αἷμα καὶ θάνατος.
Ἔλα σκότος ἀδέλφι μου,
νὰ γίνω πλάι σου λεύτερος,
νὰ μὴν ποτὲς τὸ φῶς ματαδῶ..
τὸ φῶς,
ἄν ἀλήθεια εἶναι,
τότες τὰ λεύτερα μάτια μου,
λεύτερα θὰ γείρουν εἰς τὸ χῶμα.

Δσεποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
24 – 9 - 2013
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Δευτέρα 11 Νοεμβρίου 2013

Βροχὴ


Βροχ

Κ’ ἦταν χρόνος, κατὰ πρὶν τὸ ἐξημέρωμα τῆς νυκτός…
Τ’ οὐρανοῦ ἐχαθῆκαν τὰ φῶτα
καὶ δύναμις ὀργισμένη ἠκούσθη μεγάλη.
Ἐσχιζόταν σὲ πέρα τόπους μακρινούς,
μὰ κι ἐδῶ δά, μιὰ σπιθαμὴ ἀπὸ τὰ μάτια μου
καὶ κραυγὲς φοβερὲς ποὺ τρόμον ἔφεραν,
μέσα ἀπὸ τὰ σκοταδιασμένα του πληγωμένα γαλάζια.


Κρυμμένος ἤμουν ἀπὸ τὸ μικρόν μου παραθύρι ὀπίσω…
Ὦ, κόσμε μου!
Ἰδοῦ ἐν νυκτὶ τῶν ὑδάτων ἡ ἐπέλασις!
Κ’ ἦταν ἡ γῆς μου ἀδύναμος.
Ἀλοίμονο...
οἱ στρατιὲς τὴν ἐπατοῦσαν τῶν οὐρανῶν.
Τὸ χῶμα μου ἐμούλιαζεν
καὶ παντοῦ γύρω μου πληγὲς πλημμυρισμένες
καὶ μονάχα ἤλπιζα νὰ νικήσῃ ἡ γῆς,
τὸ φῶς νὰ ἔλθῃ
κ’ ὅλον νὰ χαθῇ εἰς τὰ πέρα του τὸ αἷμα,
ὁ Φοῖβος νὰ χαμογελάσῃ,
Εἰρήνη νὰ ἔλθῃ…
Εἶθε.


Δεσποτκης τς Δαμητρς
λλην
6-11-2013
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Πέμπτη 31 Οκτωβρίου 2013

Ὡραία Ἐσύ







Ὡραία Ἐσύ




Ὡραία ἐσὺ δροσιὰ τῶν φύλλων,
πιστὴ τῆς μοναχικῆς λιμναίας θεᾶς,
τῆς Ἀρτέμιδος ἐλάφι ξανθόν,
τὴν βροχὴν τοῦ βουνοῦ ν’ ἀγαπᾶς.

Ὡραία τοῦ αὐγούστου ἐσὺ θέρμη,
ἐραστής σου ὁ δραπέτης νοτιᾶς,
τοῦ Ἑρμέα ταχὺς συνάγγελλος,
τὴν σταχτιὰ συννεφιὰ ἀγκαλιὰ νὰ κραττᾶς.

Ὡραῖον ἅρωμα ἐσὺ τῶν ἀνθῶν,
θηρευτὴ τῆς χαρᾶς τῆς μοιραίας ματιᾶς,
τῆς σελήνης ἀχνὴ ἀστροφεγγιά,
εἰς τὸ ἔρημον χάραμα μὲ χαρὰ νὰ μιλᾶς.

Ὡραία ἐσὺ τοῦ πελάου ἀνταύγια,
σύγκοιτη τῆς ξενιτεμένης ἀκρογυαλιᾶς,
τοῦ Δηλίου ξάγρυπνον μάτι,
εἰς τὸ ξεγύμνωμα τῶς ἀφρῶν νὰ πετᾶς.

Ὡραῖον ἐσὺ βλέμμα τῶν θηλυκῶν,
ἄγριον λευκόν, τῶν Κενταύρων φοράς,
τοῦ Διὸς κεραυνοῦ ἡ σιγή,
εἰς τὴν θλῖψιν ἐμπρὸς νὰ μὴν σταματᾶς.

Ὡραία ἐσὺ γαλάζια τοῦ χρόνου θεά,
Φωνὴν Ἑλληνίδαν ἐσὺ λαχταρᾶς,
τοῦ Ὁμήρου τὴν γλῶσσα νὰ ἔχῃς ἱεράν,
ὅρκον νὰ δώσῃς πὼς γι’ αὐτὴν πολεμᾶς.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

27-5-2011
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Παρασκευή 11 Οκτωβρίου 2013

Βραβεύσεις μὲ θέμα τὴν Ζωοφιλίαν.




Ετυχία Αμιλία   Γ΄ Βραβεῖον  Ποιήσεως


Τὴν πρώτην ἄκουσες κραυγήν της,
μόλις ποὺ σὲ ξέβραζε τὸ πέλαος·
ἀμήχανα ἐγελοῦσες…

Ἔκλαιε…
ἐγύρευε ζωήν,
ἄφθονος γύρω της ποὺ κυλοῦσε,
μ’ ἀδιάφορη προσπέρναε,
ἀνάμεσα σ’ ἅρμυρη πέτρα καὶ παγωμένες ψυχές.

Τυφλὴ ζωή!
καὶ μόλις ἐπρόλαβες…
τὸ ἕνα σου γόνυ ἄγγιξεν γῆν
καὶ μέσα ἦταν εἰς τὰ μάτια της,
τῆς γῆς ἁπλωμένα τὰ πράσινα.
Μὲ τὸ ᾿να χέρι ποὺ ἔλαμπε,
ἔγινες Ἥλιος Θεός,
μὲ τ’ ἄλλον τὸν θάνατόν της ἐνικοῦσες.

Κι ὕστερις,
ἐτρύπωσε εἰς τὰ χέρια σου μέσα,
ὅλον τὸ κλάμμα της, ἡ βρεγμένη της γοῦνα,
ἐμάγεψαν τὰ στήθια σου.

Κι ἔφυε ὁ θάνατος,
ἔφυε τὸ χθές,
νύκτες ἐκύλησαν καὶ ἦλθαν ξημερώματα
καὶ τὸ Φῶς τὴν ἐκάλεσεν Εὐτυχίαν,
καθὼς τὰ πρῶτα βήματα, τὰ χάδια
καὶ τὸ μικρὸν κορμάκι της,
ἔρωταν ἔβγανε!
Ὅλος μιὰ χνουδωτὴ ἀγκαλιά,
ὅλος γουργούρημα Θέ μου καὶ νάζι, ἀληθινόν!

Καὶ ἰδοῦ ὁ Ἔρως!
Ἕν τὸ Ζῶον κι ἐσύ Ἁγνή!
Ἐσὺ Ἄλφα τοῦ Ἀνθρώπου Πρῶτον,
Αὐτὴ Εὐτυχία Αἰμιλία Γαλῆ…

Δεσποτάκης τς Δαμητρς
λλην
14-1-2013



Ἡ καρδερινιὼ        Γ΄ Βραβεῖον  Ποιήσεως



Πρωτομαρτιὰ εἶπε ἡ γεννήτρα ἦταν

κι’ ὅλη ἡ ἀνθοβολιά,

μέσα ἀπὸ χιονιὲς

καὶ ξημερώματα ὡραῖα,
μέσα ἀπὸ δειλινὰ βυθίσματα
Φοίβων βασιλεμένων,
ἦλθεν καὶ ἐμπρὸς ἐστάθη
ἀπὸ τὴν γειτονιὰ τῆς Καρδερινιώς.

Ἡ ὡραία μικρή μας
μὲ κόκκινα καὶ κίτρινα καλλωπισμένη,
ἀπάνω σὲ κλαρὶ μοσχάτον
κατασπρισμένης μυγδαλιᾶς,
καμαρωτὴ κελαϊδοῦσε,
ἔρωταν ἀναζητοῦσε.

Ἦταν ἡ κλάρα της λαμπρὴ 
σὰν πασχαλιὰ μὲσ’ τὴν αὐγή·
καὶ μέσα ἀπ’ τὴν ἀνθοβολιὰ
ἐκείνης τῆς πρωτομαρτιᾶς,
φλώρια εἶδα καὶ λούγαρα
κι ὡραίους καρδερίνους.

Καρδερινιὼ καρδερινιώ,
μικρή μας πουπουλένια,
γέμισε ἡ γειτονιὰ κελάιδισμα
κι ἡ κλάρα σου μνηστῆρες·
εἶναι ἐμπρός σου ἡ ἄνοιξις 
καὶ πίσω σου χειμῶνες.

ΥΓ: Ἀφιερωμένον εἰς τὴν μικρὴν μας Μίνα.
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
11-1-2012



Ὁ λύκος   Γ΄ Βραβεῖον  Ποιήσεως



Ἀπὸ μετάξι χρώματα

καὶ μάλαμα κι ἀσήμι

ἡ πανσέληνος ἐπῆρε καὶ ἐκέντησε

ἡ ἴδια τὸ κορμί του·
ἡ φύσις μέσα του·
ἡ φύσις γύρω του·
κι ὁποὺ αὐτὸς, σιγή...
καὶ φλόγα καὶ δύναμις καὶ φόβος
ἡ κραυγή του.

Καὶ ὁ ἥλιος,
ἀκουμπῶντας εἰς τ’ ἀντίκρυ βουνά,
ἀρνήθηκε τὸ βασίλεμά του νὰ παραδώσῃ,
ἀφήνοντας τοῦ λύκου τὶς ἀνταύγιες
μὲ τὶς ἰδικές του νὰ φλερτάρουν.

Καὶ αὐτός,
τῆς νυκτὸς ἡγέτης, φοβερός,
σὲ πέτρινους ἀπάνω θρόνους τῶν βουνῶν,
μὲ μίαν μονάχα κραυγήν,
τὸν κόσμον ἔσκιζε
ἀποχαιρετῶντας τον·
καὶ τὴν νύκτα προσκαλῶντας,
πῆρε τὸ μισὸν βυθισμένον του φῶς,
καὶ μὲ τόλμην
εἰς τὰ μάτια του μέσα τὸ σφάλισε.

Γύρισε ἀργὰ τὸ βλέμμα του γύρω,
καὶ τὴν ζωὴν ἐκύτταξε·
ἄφησε λεύτερα τοὺς ἀνέμους
τὸ κάλεσμά του νὰ ταξιδέψουν,
τ’ ἀστέρια μὲ ζήλεια νὰ ζοῦν
ἀπάνω ἀπὸ τὶς λάμψεις τῆς γούνας του
κι ἔπειτα,
τὸ βῆμα του πρὸς τὸ δάσος ἐγύρισεν,
χαϊδεύοντας μὲ τὴν καυτήν του ἀνάσα,
τῆς λύκαινας τὸν λαιμό...


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς 

Ἕλλην 

3-12-2011








« Ἐπιστολὴ Διαμαρτυρίας »   Γ΄ Βραβεῖον  Ἀφηγήματος


Μὲ πῆρε πάλι τὸ παράπονον καὶ ξάπλωσα κάτω ἀπὸ τὶς ῥόδες ἑνὸς αὐτοκινήτου,

 νὰ ἡρεμήσω λίγο τὶς τεντωμένες μου αἰσθήσεις.

Γιὰ ἄλλην μία φοράν, ἀποδείχθηκε πὼς ἡ ὁρολογία νόμος τῆς ζοῦγκλας, εἶναι λάθος διατυπωμένη . 

Ὁ σωστὸς τρόπος διατυπώσεως εἶναι νόμος τῆς δικῆς σας ζωῆς! 

Ἀληθῶς σᾶς λέγω πὼς ἔτσι εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα .

Ξέρω πὼς δὲν μπορεῖτε νὰ μὲ καταλάβετε ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι. 

Ὅμως ἐπειδὴ εἶμαι σκύλος, δὲν εὐθύνομαι ἐγώ! Ἔτσι γεννήθηκα καὶ δὲν δύναμαι νὰ τὸ ἀλλάξω αὐτό. 
Ἐξάλλου μοῦ ἀρέσει ποὺ διαφέρομεν.
 Ἐὰν σκεπτεῖτε τὶς διαφορὲς ποὺ ἔχομεν, ἴσως νὰ θέλατε κι ἐσεῖς νὰ εἴχατε γεννηθῇ « σκύλοι »!
Ἐγὼ ἀπὸ ἀγανάκτησιν καὶ λόγῳ τῆς ἀπαραδέκτου συμπεριφορᾶς σας,
 πῆρα τὸ θάρρος νὰ σᾶς γράψω αὐτὴν τὴν ἐπιστολήν, 
ἐκθέτωντας τὰ παράπονά μου καὶ ζητῶντας ἐπισήμως τὴν ἀναγνώρησιν τῆς ὑπάρξεώς μου,
 ὥς ἔνα ὄν, μὲ ἴδια δικαιώματα διαβιώσεως ὡς πρὸς τὴν ἐπιβίωσιν καὶ τὴν χρῆσιν τῆς γῆς.
Τὸ ὅτι κατουρᾶτε ὄρθιοι, δὲν σᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ μὲ ἀγνοεῖτε μὲ τὸν τρόπον σας .
Ἡ ὕπαρξίς μου, καλῶς ἤ κακῶς, εἶναι δεδομένη!
Ζητῶ λοιπὸν κύριοι ἄνθρωποι, τὴν ἄμεσον παρέμβασιν τῶν ἀρχῶν σας, 
ὥστε νὰ λάβῃ τέλος ὅλη αὐτὴ ἡ δυσκολία προσαρμογῆς ποὺ ἔχετε ἐσεῖς εἰς τὸ θέμα συμβιώσεως 
μὲ τὰ ὑπόλοιπα ὄντα τῆς γῆς καὶ συγκεκριμένα μὲ τοὺς σκύλους!
Πρὶν σᾶς ἀναφέρω μερικὰ παραδείγματα, εἰς τὰ ὁποῖα καθαρὰ φαίνονται οἱ παραβιάσεις τῶν σκυλίσιων δικαιωμάτων, κραττῶ ἀκόμη ἠπίους τοὺς τόνους τῶν διεκδικήσεών μας. 
Σᾶς προειδοποιῶ ὅμως, πὼς ἐὰν δὲν λάβετε σύντομα μέτρα, τότε θὰ ἔχομεν πόλεμον! 
Θὰ κλάψουνε σκυλίτσες ποὺ λέει καὶ μιὰ παροιμία μας! Εἴμεθα ἀποφασισμένοι γιὰ ὅλα!
‘Εμεῖς κύριοι ἄνθρωποι, ἔχομεν δεχθεῖ τοὺς νόμους τῶν θεῶν καὶ τοὺς ἀκολουθοῦμε κατὰ γράμμα…
καὶ μιᾶς καὶ μόνον ἕνας θεὸς ὑπάρχει, σίγουρα ἀγαπάει καὶ ἐμᾶς! 
Σκεπτεῖτε πὼς ἐμεῖς δὲν ἐργαζόμεθα καὶ δὲν ἔχομεν βάλει τὸν ἀρχιδιάβολον εἰς τὴν ζωήν μας. 
Καὶ μὴν μοῦ πεῖτε πὼς δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐσεῖς καλεῖται χρῆμα…
Σᾶς κάνει ὅ,τι θέλει, ὅταν θέλει καὶ ὅπως θέλει. Χωρίζει οἰκογένειες καὶ βάζει τὸ παιδὶ νὰ σκοτώσῃ τὴν μάνα. Μοναδικός σας σκοπὸς εἶναι νὰ μαζεύετε συνεχῶς χρήματα, νὰ κάνετε ἀγορές, σπίτια, αὐτοκίνητα …
δὲν χορταίνετε ποτέ…
Ἡ ἀχορταγία σας σᾶς ξαπλώνει ὀριζόντια, καὶ δὲν σᾶς ἀφήνει νὰ καταλάβετε πὼς κι ἐμεῖς ὀριζόντια πεθαίνομεν, χωρὶς νὰ ἔχομεν σπίτια, χωρὶς φόρους, χωρὶς δουλεία, χωρὶς νὰ καταστρέφωμεν τὴν γῆν. 
Ἕνα κομμάτι ξηρὸ ψωμί, πολλὲς φορὲς φθάνει γιὰ δύο ἡμέρες.
Ὅσο γιὰ τὴν ἀντερώτησίν σας, πὼς ἐὰν δὲν ὑπήρχατε ἐσεῖς, ποὺ θὰ βρίσκαμε ἐμεῖς τὰ σκουπίδια καὶ τὰ ξεροκόματα, θὰ σᾶς ἀπαντήσω ἀμέσως: 
Εἴμεθα τόσον πολὺ προσαρμοσμένοι μὲ τὴν ἐξέλιξιν τῆς ζωῆς,
 ὥστε μποροῦμε νὰ ζήσωμεν γλύφωντας τὰ φῦλλα τῶν δένδρων γιὰ νὰ τοὺς κλέψωμεν τὴν ὑγρασίαν 
καὶ νὰ φάμε ἀκόμη καὶ τὴν πρασινάδα γιὰ νὰ χορτάσωμεν..
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ βρίζῃ ἄνθρωπον;
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ σκοτώνῃ ἄνθρωπον ἐπειδὴ τὸν ἐνοχλοῦσε ἡ ὀμιλία του;
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ δέρνῃ τὰ παιδιά του ἐπειδὴ φωνάζουν;
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ ῥουφιανεύῃ γιὰ πέντε δράμια τροφῆς;
Ἐγὼ κύριοι ἄνθρωποι, ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ δέρνῃ σκύλον ἐπειδὴ κατούρησε εἰς τὴν ῥόδαν τοῦ αὐτοκινήτου του!
Ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ δέρνῃ σκῦλον ἐπειδὴ ἐτόλμησε καὶ ξάπλωσε εἰς τὴν αὐλήν του!
Ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ σκοτώνῃ σκύλον, ἐπειδὴ τὸν ἐνοχλοῦσαν τὰ παιγχνίδια του!
Ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ δέρνῃ σκύλον ἐπειδὴ δὲν ἔκανε σούζα γιὰ νὰ γελάσουν τοῦ ἀφέντη οἱ φίλοι!
Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως, πιστὸς ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει! 
Ὑπάρχει ὅμως πιστὸς δοῦλος! Συγγνώμην! Πιστὸς σκύλος ἤθελα νὰ πῶ!
Ἐὰν ξέρατε μονάχα πόσον εὐτυχισμένος εἶμαι, 
ὅταν βλέπω τὰ κουτάβια μας νὰ κυλιοῦνται εἰς τὴν λάσπην 
καὶ νὰ τρέχουνε μὲ τ’ ἀστεῖα ποδαράκια τους πίσω ἀπὸ τὴν σκυλομαμά τους…
καὶ πόσην χαρὰ κάνουνε ὅταν τοὺς κουβαλήσω κανένα κοκκαλάκι ἀπὸ τὰ σκουπίδια σας, 
σίγουρα θὰ ζηλεύατε …θὰ θέλατε νὰ εἴσασθαν κι ἐσεῖς σκύλοι!
Ὄταν ἤμουν κουτάβι, ἕνας γεροσοφὸς σκύλος, ποὺ τὸν σκοτώσατε διότι ἦτο τάχα ἐπικίνδυνος, μοῦ εἶχε πεῖ,
πὼς γεννήθηκα γυμνὸς μὲ τέσσαρα πόδια καὶ πὼς χωρὶς τὴν μαμά μου,
 δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ζήσω παρὰ μόνον λίγες ὧρες
 καὶ πὼς θὰ πεθάνω πάλι γυμνός καὶ ἐὰν εἶμαι τυχερός, θὰ ἔχω μέχρι τὸ τέλος τέσσαρα πόδια!
Τώρα, ὥριμος σκύλος πλέον, κατανοῶ τὸ μήνυμα τοῦ σοφοῦ …
κι ἐσὺ ἄνθρωπε γεννήθηκες γυμνὸς μὲ δύο πόδια καὶ μέχρι πρότινος,
χωρὶς τὴν μαμά σου δὲν θὰ ζοῦσες παρὰ μόνον λίγες ὧρες …
Κι ἐσὺ ἄνθρωπε θὰ πεθάνῃς γυμνός! Καὶ ἐὰν εἶσαι τυχερός, θὰ ἔχῃς μέχρι τὸ τέλος καὶ τὰ δύο σου πόδια …
Τώρα λοιπόν, ποὺ δὲν βρίσκω καμμίαν διαφορὰν 
ἀνάμεσα σὲ δύο γυμνὰ πεθαμένα κορμιὰ ποὺ σαπίζουν μέσα εἰς τὸ νοτισμένον χῶμα, 
δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατὶ ἐσὺ ἔχεις δικαιώματα ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, περισσότερα ἀπὸ ἐμένα…
Ἀααααααα συγγνώμην….παραλίγο θὰ ξέχναγα! Ἐγὼ ἔχω τέσσαρα πόδια καὶ ἐσὺ κατουρᾶς ὄρθιος…
Αὐτὸς εἶναι ἀληθῶς πολὺ σοβαρὸς λόγος γιὰ νὰ μὲ λοιώσῃς …
Πιστεύω ἄνθρωπε πὼς θὰ καταλάβῃς τὸ μήνυμὰ μου καὶ θὰ βροῦμε μίαν λῦσιν γιὰ νὰ μπορέσωμεν νὰ συμβιώσωμεν. Κάποτε πρέπει νὰ καταλάβῃς, πὼς χωρὶς ἐμένα δὲν μπορεῖς νὰ ζήσῃς. Τὸ ἴδιον κι’ ἐγώ! 
Ἐγὼ ὅμως δὲν σὲ λοιώνω, οὔτε πνίγω τὰ παιδιά σου γιὰ νὰ μὴν κλαῖνε καὶ μὲ ἐνοχλοῦν! 
Ἀκόμη καὶ ὅταν μὲ χρησιμοποιῇς γιὰ διάφορες δουλειές, μὲ ἀμοίβεις μὲ κόκκαλα 
καὶ ὅταν γεράσω καὶ σταματίσω νὰ σοῦ γεμίζω τὸ πουγκὶ, τότε,
 ἐὰν εἶμαι τυχερὸς θὰ μοῦ κάνῃς εὐθανασία. 
Διαφορετικὰ ἀδύναμος μέσα εἰς τὴν ζοῦγκλαν σου, θὰ πεθάνω ἀπὸ ἀσιτία, 
μὲ ζωγραφισμένα εἰς τὸ πρόσωπον τὸ χαμόγελον τῆς συγχωρήσεως γιὰ ἐσένα καὶ τοῦ παραπόνου γιὰ ἐμένα…
Τὸ ὅτι ἐσὺ κατάφερες τὰ μπροστινά σου πόδια νὰ τὰ λὲς χέρια, ἐνῶ ἐγὼ γεννήθηκα δοῦλος,
 συγγνώμη σκύλος εἰς τὰ τέσσαρα, δὲν σὲ κάνει ξεχωριστόν. 
Καἰ ὅμως ἐσὺ ἔτσι νομίζεις
. Ἐγὼ ἄνθρωπε, θὰ συνεχίσω νὰ σὲ ἀγαπάω, γιατὶ τὸ μόνον πράγμα ποὺ ἦλθα νὰ κάνω ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, εἶναι αὐτὸ! Νὰ δώσω καὶ νὰ πάρω ἐὰν ὑπάρχει, ἀγάπη!
Ὅταν πάλι συναντηθοῦμε κάποτε, πιὸ ψηλά, ἐκεῖ ὅπου δὲν θὰ ὑπάρχει σκύλος καὶ ἄνθρωπος, 
ἴσως ν’ ἀναρωτιέσαι γιατὶ ἐγὼ νὰ εἶμαι ἐκεῖ πρὶν ἀπὸ ἐσένα….
Διότι ἄνθρωπε, ἐγὼ σὲ ὑπηρέτησα ταπεινά, ἐνῶ ἐσὺ μὲ ἐκμεταλεύθηκες .
Συνέτριψες τὴν ἐξωτερικὴν μου εὐμορφίαν, χωρὶς ὅμως νὰ μπορέσῃς νὰ ἀγγίξῃς τὴν ταπεινότητα τῆς ψυχῆς μου …πέρασα τὶς ἐκρήξεις σου χωρὶς κἄν νὰ τραυματισθῶ!
Ἐσὺ ἄνθρωπε αὐτοκτονεῖς κάθε στιγμήν, χωρὶς κἄν νὰ τὸ νοιώθῃς ! Καὶ τώρα ποὺ στὰ λέω,
 ἐσὺ θὰ γελᾶς μὲ τὰ λόγια ἑνὸς σκύλου …ἐὰν ὅμως σταματήσῃς νὰ κυττᾶς χωρὶς νὰ βλέπῃς, 
τότε θὰ ἰδῇς πὼς πρέπει νὰ ξεκινήσῃς ἀπὸ τὴν ἀρχήν! 
Νὰ γονατίσῃς ἄνθρωπε καὶ νὰ περπατήσῃς εἰς τὰ τέσσαρα, νὰ γίνῃς κι ἐσὺ σκύλος! 
Νὰ αἰσθανθῇς τὴν χαρὰν τῆς ἀνάσας, τῆς στιγμῆς τῆς ξεχωριστῆς,
 ὅταν νοιώσῃς πὼς γλύτωσες ἄλλην μία φορὰν ἀπὸ τὸ θηρίον!
Πάει καὶ σήμερα θὰ πῇς μετά. Τότε ἴσως νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ μυαλό σου,
 ὅτι καὶ οἱ σκύλοι ἦλθαν εἰς τὴν γῆν γιὰ κάποιον συγκεκριμένον σκοπόν…
περνᾶνε καὶ αὐτοὶ τὸ ἰδικόν τους σχολεῖον…
Τώρα πλέον ἄνθρωπε, σοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρεία νὰ διαλλέξῃς στρατόπεδον….
Ἄνθρωπος ἤ Σκύλος ;

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς 
Ἕλλην 
27-6-1997
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Κυριακή 29 Σεπτεμβρίου 2013

Ὁ μαῦρος ἁγιασμός.






Ὁ μαῦρος ἁγιασμὸς


Καλημέρα ἐξουσία!
Αἰσθάνομαι πιότερον χαρούμενος σήμερα.
Ὅπως καὶ κάθε ἄλλην ἡμέρα,
πλημμυρίζει ἡ καρδιά μου μὲ ἄπλετον φῶς καὶ χαρά,
διότι ἐνῶ ἐσὺ παλεύεις νὰ τσακίσῃς κάθε τί
ποὺ τὸ σύμπαν προφέρει μὲ γράμματα Ἑλληνικά,
διότι ἐνῶ ἐσὺ παλεύεις νὰ χωνέψῃς εἰς τὰ κατάβαθα τῆς γῆς,
ὅ,τι τὸ παρελθόν ἄφησε γιὰ νὰ σκέκομαι ὀρθός,
διότι ἐνῶ ἐσὺ σκιάζεις μὲ μαυρίλα τὴν ψυχή μου,
ἔρχεται κάθε ποὺ ξυπνῶ ὁ Φοῖβος Ἡέλιος
καὶ σκορπᾶ ζωήν,
ὁποὺ ἐσὺ θάνατον ἔχεις σπείρει…

Ἐπέρασαν σὰν ἐσένα μύριοι καὶ μύριοι
καὶ μὲ θάνατον ἐκαλημέριζαν τὴν ζωή.
Τὴν μιὰ τὸ εἶπες βαρβαροσύνη,
τὴν ἄλλην κομμουνισμόν,
καὶ τὸ ᾿40 φασισμόν.
Θαρρεῖς πόρνη μιασμένη,
πῶς μὲ λογᾶ ὁ θάνατος τί ὄνομα θὰ φέρῃ;

Ἕνα μονάχα θὰ σοῦ πῶ:
Ὅσον θὰ βλέπῃ ἡ γῆς τὸ χάραμα,
ὁ ἥλιος σὲ πέλαγα καὶ μακρινὰ σὰν δύῃ ὄρη,
τὸ σπέρμα σου πόρνη σκουλικιασμένη,
δὲν θὰ ᾿χῃ νὰ κρυφθῇ στασίδι,
μήτες νερὸ νὰ πιῇ λεύτερον σὲ πηγή.

Μονάχα ἐὰν φωτιὰ τὴν γῆς καλύψῃ
καὶ τὰ νερά της γίνουν οὐρανός,
σὰν μείνῃ χῶμα πιὰς καμμένον,
δὲν θὰ ὑπάρχῃ Ἑλληνισμός!

Μὰ πόρνη ἀπὸ λαοὺς ἐλεύθερους καταραμένη
κι ἀπὸ νεκρὰ παιδιὰ ποὺ κλέβεις τὴν ψυχή τους,
σὰν ἔλθουν μακρινοὶ αἰῶνες,
θὰ βγάλῃ ἡ γῆς βλαστόν…
βλαστὸν θὰ βγάλῃ Ἑλληνικόν,
γιατὶ τὸ σύμπαν τὸ ὁρίζει,
νὰ ᾿ναι αὐτὸς τὸ Φῶς
κι ἐσὺ ἡ πόρνη, τὸ σκότος, ὁ μαῦρος ἁγιασμός.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
29-9-2013
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Σάββατο 21 Σεπτεμβρίου 2013

Περὶ Δημοκρατίας καὶ Βίας

Περὶ  Δημοκρατίας  καὶ  Βίας

Δημοκρατία…
Ἀναλογισθεῖτε…
Τὸ μοναδικὸν κομμάτι εἰς τὸν σύμπαντα κόσμον,
ὁποὺ λειτουργεῖ ἑκατομύρια ἔτη χωρὶς αὐτήν,
εἶναι τὸ ἴδιον τὸ σύμπαν,
ἡ ἴδια ἡ φύσις,
μὲ μοναδικὴν ἐξαίρεσιν τὸ ἀνθρώπινον εἶδος!
Παντοῦ κυριαρχεῖ ἡ Βία!
Ἔτσι ἐπιβιώνει τὸ σύμπαν,
καταστρέφοντας τοὺς ἀχρήστους πλανῆτες
ἤ ἀστρα ἤ ἀστεροειδῆ
ἤ δὲν ξέρω πὼς ἀλλιῶς λέγονται,
ἔτσι ὥστε νὰ συνεχίζῃ ἡ ἁρμονία νὰ κυβερνᾶ.
Τὰ ἀδύνατα ζῶα εἰς τὴν φύσιν
γίνονται τροφὴ γιὰ τὰ πιὸ ὑγιῆ,
μὴ ἐπιτρέποντας σὲ ἀσθενὲς σπέρμα νὰ γονιμοποιήσῃ,
διατηρώντας ἔτσι τὴν ζωὴν σὲ ἀξιοπρεπῆ ἐπίπεδα.
Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος,
ὁ Δημοκράτης,
ἐπιτρέπω εἰς τὰ πάντα νὰ ἔχουν ἴσα δικαιώματα,
μὰ θυμώνω ἐὰν πληγώνονται τὰ συμφέροντά μου!
Ἤ λοιπὸν ἄνθρωπε εἶσαι Δημοκράτης
καὶ δέχεσαι πὼς ὅλοι εἴμεθα ἴσοι μὲ ἴσα δικαιώματα,
μὲ ἴση τσέπη,
μὲ ἴδιαν ἀσυλίαν,
μὲ ἴσους μισθούς,
μὲ ἴδιον εἰς τὴν ὑγιείαν δικαίωμα,
μὲ ἴδιον εἰς τὴν παιδείαν δικαίωμα,
μὲ ἴδια κότερα
ἤ ἴδια κοπάδια προβάτων,
νὰ πᾶς νὰ γαμηθῇς
καὶ ἔπειδὴ τόσα χρόνια εἰς τὸ ὄνομα τῆς Δημοκρατίας μᾶς γαμᾶς,
ἀποδεικνύοντάς μας πὼς δὲν εἴμεθα ἴσοι,
ἄρα δὲν εἶσαι Δημοκράτης,
ἄρα ἐπιστρέφουμε εἰς τοὺς νόμους τοῦ Σύμπαντος Κόσμου,
ἄρα τὴν Βίαν!
Καὶ ἐπειδὴ τὸ ἀσθενὲς γίνεται βορᾶ τοῦ ἰσχυροῦ,
ἄς ἀναλογισθοῦμε τώρα,
ποῖοι εἶναι οἱ ἰσχυροὶ τῆς γῆς…
Ἐσεῖς μὲ κάποιες χιλιάδες ἀστυνομοδούλους
ἤ Ἐμεῖς μὲ  κάμποσα ἑκατομύρια ὀργισμένους Ἐλεύθερους…
Σᾶς εὔχομαι,
νὰ μὴν γνωρίσετε τὴν ὀργήν μας,
διότι ἡ Ἑλλάδα θὰ πάψῃ νὰ εἶναι Γαλάζια
καὶ τὸ σπέρμα σας θὰ χαθῇ ἐσσαεί…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
21-9-2013

Συνεχίστε την ανάγνωση »