Κυριακή 23 Δεκεμβρίου 2018

Τοῦ λάθους ἵστορας.






Πίναξ διὰ χειρὸς Ἄννης Κανατᾶ!

https://www.facebook.com/photo.php?fbid=1115648918477436&set=picfp.100000970146897&type=3&theater


Τοῦ λάθους ἵστορας.

Καὶ τοὺς χρόνους μου νὰ τρέχουν ἀφῆκα
καὶ πίσωθέ τους ἀδιάφθορος ἐγὼ ἐβάδιζα·
ἤμουν ὁ ἀστεῖος ἐγώ, ὁ περιπατητής,
θαρρώντας πὼς κάποτες ἐμπρός μου θὰ τοὺς ἀπαντήσω.

Μὰ μόνον αὐτὸ ἦταν ἡ ζωή…
Πῶς καὶ ποῦ τὰ ἴχνη νὰ εὕρω,
μαζί τους νὰ πορευθῶ;

Καὶ ἐρωτῶ σε χρόνε:
Γιατί καὶ νόμος σὲ μάγεψε ποῖος,
ἐμπρός μου σὲ ὁδήγησε ποῖος,
ἄρχων
καὶ νικητὴς στεφανωμένος
τοῦ ἀγῶνος μου νὰ εὑρεθῇς;

Καὶ ἐρωτῶ σε χρόνε:
Γιατί καὶ Λόγος σὲ ἐνύμφευσε ποῖος;
Τοῦ νοῦ μου ἐσύ ῥότα χαμένη
καὶ ἵστορας τοῦ λάθους, τοῦ πάθους,
τῶν ἐρώτων μου νὰ σταθῇς;

Χρόνε ἀθάνατε, ἀδιαμέληστε τῶν πάντων ἀρνητή,
Σιωπηρέ, ἄνυδρε καὶ ἄλογε, ἀνέραστε,
 ἀνομολόγητε καὶ ἄνανδρε,
εἶμαι ἐγὼ ὁ νικητής·
Εἶμαι ἡ μόνη τῶν πάντων δημιουργία,
Χρόνε καὶ Χάος καὶ Ὕλη ἄφωτη
καὶ Μέγα Κενὸν Ἐσύ,
εἶμαι ἡ σιωπὴ ἡ Μεγίστη,
τὸ σκότος εἶμαι καὶ ἡ ἄξαφνη αὐγή,
τοῦ φλοίσβου τὸ ἄλς, ἡ κόρη βροχή,
τοῦ φύλλου ἡ πτῶσις,
τοῦ ἐμβρύου ἡ βρῶσις,
τῆς νυκτὸς τῆς καθάριας ἡ μουσική,
ἡ κραυγὴ τῆς Ἐλευθερίας εἶμαι,
ἐκ τῆς  Θεῖας ψυχῆς καὶ τοῦ ἔρωτος ἡδονή·
εἶμαι ἡ Γλῶσσα ἄχρονε, ἡ Ἑλληνική…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
18-12-2018


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 30 Οκτωβρίου 2018

   




Ζοῦμε ἕναν νεοπρόσωπον ἐμφύλιον πόλεμον! Εἰς τὸ ἕνα μέτωπον εὑρισκόμεθα ὅσοι ἀγαποῦμε τὴν Ἐλευθερία τῆς Πατρίδος μας καὶ εἰς τὸ  ἄλλον, αὐτοὶ ποὺ ἀγαποῦν τὴν ἐλευθερία τοῦ πακιστάν, τοῦ αὐγατηγανιστάν, τῆς γῆς τοῦ πυρός, τῆς σομαλίας, τῆς ἀγγλίας, τῆς γαλλίας, τῆς ῥωσίας, τῆς ἀλβανίας, τῆς ἀμερικῆς κλπ, κλπ….

     Ἐμεῖς θέλουμε νὰ  ζήσουμε Ἐλεύθεροι σὲ  αὐτὴν τὴν γῆν ποὺ μᾶς ἐγέννησε καὶ ποὺ ἐγεννήσαμε τὰ παιδιά μας καὶ αὐτοὶ θέλουν νὰ ζήσουν στὰ ἱερὰ αἱματωβαμένα χώματά μας, ὅλες οἱ ἄλλες φυλές, διώχνοντας  ἐμᾶς, θεωρώντας πὼς ἡ νέα αὐτὴ κουλτούρα τῶν λαθροεποίκων, θὰ  εἶναι διαχειρίσιμη γιὰ τοὺς ἴδιους καὶ τὰ  παιδιά τους.

     Τὸ νέον ξημέρωμα ποὺ θὰ εὕρη τὴν ἀνθρωπότητα σαστισμένην, θὰ φέρῃ τὸ χρῶμα τοῦ αἵματος, τὴν μυρωδιὰ τοῦ αἵματος, τὸ μαχαίρι ποὺ θὰ σκορπᾶ τὸ αἷμα.

     Τὸ νέον ξημέρωμα τῆς νέας ἀνθρωπότητος φέρει τὴν ἐκκόλαψιν τοῦ αὐγοῦ ποὺ ἐπιβίωσε ἀπὸ τὸν μεσαίωνα. Καὶ ἀπὸ μέσα του μύριοι ἐφιάλται θὰ ξαναγεννηθοῦν!

    Τὸ νέον ξημέρωμα θὰ  φέρῃ ἅλυσες καὶ κολάρα ποὺ δὲν γνωρίζουν συναίσθημα, μήτες ξεχωρίζουν λαιμοὺς καὶ ποδάρια…

     Καλήν μας τύχη λοιπόν, μιᾶς καὶ οἱ ἐπιλογές μας σήμερα, ὁρίζουν τὸ φορτίον ποὺ θὰ μεταφέρῃ τὸ νέον ξημέρωμα…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
30-10-2018

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τρίτη 23 Οκτωβρίου 2018

Ἡλιέρωτας καὶ αὐγή.






Ἡλιέρωτας καὶ αὐγή.



Ἥλιε ἡλιογέννητε, ἡλιοκαπνισμένε,
φῶς, ἔρωτα.
φώς, πολυταξειδεμένε...

Νεαρὴ δροσιὰ κρυστάλλινη,
πηγῆς ἔρωτα 
μὲ ἥλιον θηλασμένη,

Ἡλίου χρῶμα ἐσὺ πηγή,
ἀπ’ ἄρωμα τ’ ἀνέμου,
 ἐσὺ ζωή,

Μεῖνε σ’ αὐτὰ τὰ χώματα,
ψυχῆς Ἑλλήνων,
 δώματα.

Σιωπὴ τοῦ ἡλίου τὰ χείλη σου,
μόνη τοῦ φωτὸς ἀνάσα,
ὦ, τὰ στήθη σου.

Ἴαμα ἥλιε,
ἡλιέρωτα,
τραγούδι τῆς Αὐγῆς,
ὦ ἔρωτα,
ἥλιε ἡλιογέννητε,
ἡλιοκαπνισμένε...

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
20-10-2011
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Πέμπτη 27 Σεπτεμβρίου 2018

Ἡγέτιδα Φωνή



Ἡγέτιδα Φωνή

Φίλεψε ὁ ἥλιος τὴν αὐγὴ
μὲ δίκαιον φῶς,
μὲ χρυσὴν μαρμαρυγὴ
καὶ ἀνέμους δελφικοὺς πελαγωμένους,
μὲ πορτοκαλιὰ χρώματα Ἀργεινὰ
καὶ βυσσινιὰ τῆς Ἐδέσσης ὡραῖα·
βαθειὰ μέσα εἰς τὸ σκοταδιασμένον Αἰγαῖον
τὴν μιὰ ἐβυθίσθη
καὶ Ἰόνιον γαλάζιον ἀνεδύθη τὴν ἄλλην,
ἴσαμε δυὸ ἁπλωτὲς ἀντίκρυ
ἀπὸ τῆς Θήρας τὸ ξημέρωμα.

Ἱδρωμένος ἐστάθη πίσω τους,
γεμάτος σοφίαν  Ἑλληνίδαν,
Αὐτός,
τῆς γνώσεως ἐραστὴς ἁγνός.

Λιαστὸς  ἀπάνω σὲ πέτρα  σοφή,
εἰς τὸν βράχον ὁποὺ ὑπάρχει Ἑλληνικὴ
καλὰ κρυμμένη σκέψις,
πίσω ἀπὸ τὶς ἀνταύγιες τοῦ σπαθιοῦ
σὰν ἀπ’ τὸ θηκάρι του ξεσέρνει
καὶ ἡ λάμψις γύρω του, ζωὴ
καὶ εἶναι ὅρη καὶ πέλαγα καὶ πηγές
καὶ παντοῦ αὐγουστιάτικον θυμάρι.

Ὀρμή, ὁργή, γνῶσις καὶ θυμίαμα,
τὸ φίλεμά του σὲ πλήρωσε
καὶ τότες
ἄφησε μονάχην τὴν παγγαία νὰ στρυφογυρίζῃ,
ἡγέτιδαν ἀναζητώντας.

Ντροπὴ τὸν λόγο σκεπάζει,
μαινάδα Ἀγαύη αὐτῆς τῆς αὐγῆς
καὶ μέσα φέρεις ἀπ’ τὴν παραφροσύνην,
φωτιά,
φωτιὰ φέρεις κι ἀτσάλι·
εἶμαι ἡ γλῶσσα εἶπες, ἡ Ἑλληνική,
παραχαραγμένη,
παιδούλα ἤμουν, ἄσπιλη
καὶ τώρα βιασμένη,
γενίτσαρος τῆς λογικῆς
καὶ τῶν σαθρῶν χειλιῶν τῆς agglikhs
καὶ γύρω μου εἶπες, λόγος,
ποίησις ἀτιμωμένη,
ἐπάνω σὲ πέτρα τὰ ἴχνη μου εἶπες.

Ὀρμήνευσα, εἶπες, τὸν ἄνθρωπον
καὶ ἐνδεδυμένη στόλισμα κεντημένον
ἀπὸ τῶν τόνων τὰ χέρια
καὶ μὲ νῆμα ποὺ τὰ πνεύματα γνέψαν,
πρώτη ἡγέτιδα ὀρθώθηκα·
μάτια μὲ προσπερνοῦν,
μάτια σφαλισμένα, μάτια ξυπνητά,
μονάχα ἐτούτη ὅμως ἡ γραφή,
ἐτούτη μὲ ἀναγνώρισε,
ἐτούτη δάκρυσε.

Ἡγέτιδα, εἶπες, εἶμαι τῆς λευτεριᾶς,
τοῦ χώματος τούτου, τῆς γλώσσης, τῆς ἐλιᾶς
καὶ ὕστερα,
φίλεψε ὁ ἥλιος τὴν αὐγὴν
μὲ δίκαιον φῶς,
μὲ χρυσὴν μαρμαρυγήν…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

24-10-2011





Συνεχίστε την ανάγνωση »

Πέμπτη 23 Αυγούστου 2018

Καταμεσήμερον τ’ Αὐγούστου





Καταμεσμερον τ’ Αγοστου


Ἦταν τὸ χέρι τοῦ καιροῦ βαρύ,
γκρίζον, σκοτεινιασμένον
καὶ μεμιᾶς ἔσειρε τὴν σκοτεινιά
δυὸ μονάχα σπιθαμὲς
κάτω ἀπὸ τὴν ἀνυποψίαστην λιακάδα.

Νέον κάτω ἦταν τὸ πέλαον,
πρωτογεννημένον·
ἀφημένα εἶχε τὰ νερά του 
μὲ δροσιές, μὲ ἀφρούς, μὲ μουσικήν,
εἰς τοῦ Αἰόλου τὶς πνοὲς
καὶ μέσα τους,
ἡ δροσερὴ γαλάζια καρδιά του,
γευόταν τὴν αἴσθησιν
τοῦ ὡραίου οὐρανίου θηλυκοῦ,
ποὺ μιᾶς ἐπετοῦσε εἰς τ’ ἀστέρια κοντὰ
καὶ τὴν ἄλλην,
ἐβουτοῦσε εἰς τῆς γῆς τὰ βάθη, 
νὰ θρέψῃ μὲ φῶς,
τὸ πρωτογεννημένον γαλάζιον.

Ἦταν καταμεσήμερον τοῦ Αὐγούστου
κι ἀγριεμένη ἐστάθη
ἀπάνω τοῦ πελάου ἡ σκοτεινιά·
ἐγέλασε
κι ὁ ἄνεμος κάκοσμος ἐγένη.

Μονάχον τ’ οὐρανοῦ τὸ θηλυκόν,
πίσω ἀπὸ τὰ στήθια του
τὸ μικρὸν ἔκρυψε πέλαον
κι ἔπειτας μέσα εἰς τὶς δροσιές,
μὲ τοῦ ἀνέμου τοὺς ἤχους ἀγκαλιασμένον,
ἀφέθη ἀνάλαφρα
ὡς τοῦ Ὀκτώβρη  φῦλλον
ποὺ ἀργὰ πρὸς τὴν μάνα του γῆν ταξειδεύει.

Σιωπὴ εἶναι τώρα καὶ σκότος παντοῦ·
ν’ ἁρπάξῃ τὴν ὡραίαν ὁρμᾶ ἡ σκοτεινιά,
νὰ σκοτώσῃ τὴν πλάση…
ἴσα ὁ Αἴολος μὲ τὸ ᾿να του χέρι τὸ πέλαον σώζει,
τὸ πρωτογεννημένον
καὶ ἡ ὡραία,
κυττᾶ ἀψηλά,
χαρίζοντας φῶς ,
χαμογελώντας εἰς τὴν ζωή.

Ἱέραξ μέγας ἄνωθεν ὁ ἥλιος,
δύει καταμεσήμερον
καὶ μέσα εἰς τὰ πορφυρά του,
νὰ ἡ δροσιὰ τρυπώνει,
νὰ καὶ τὰ γαλάζια
καὶ ἡ ὡραία τ’ οὐρανοῦ,
τὴν μιὰ βουτᾶ εἰς τὴν δύσιν του
καὶ τὴν ἄλλη ἀναδύεται χαμογελώντας,
σκορπίζωντας φῶς
γύρω ἀπὸ τὸ πρωτογεννημένον πέλαος·
τυφλώνεται ἡ σκοτεινιὰ
κι ἔρχεται, νἄτη,
νἄτη πάλι ἡ λευτεριά.

Δεσποτκης τς Δαμητρς
λλην
2-8-2011

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Κυριακή 22 Ιουλίου 2018

Ἔσσεται Ἦμαρ




Ἔσσεται Ἦμαρ

Καὶ πέρασαν σχόλες καὶ κυριακάδες,
μὲ στολίσματα καὶ λόγους·
τὸ ἄλλον φῶς, 
τὸ σκοτεινόν,
τὶς κορῶνες ἀκόμη προστάτευε·
καὶ ὀδύνες ἡ ψυχὴ εἶχε·
ἔκραζε, ἔκλαιε, σιωποῦσε …
Τὸ δεῖλι ἦταν τῶν ἡμερῶν,
τότες ὁποὺ ἡ δουλεία,
νὰ ξημερώνῃ ἐμάθαινε, 
εἰς τῆς ἄλλης τὴν ῥάχιν ἡμέρας.

Ἥλιεεεε....
ὁ ὀδυρμὸς τῆς γηραιᾶς ἠκούσθη αὐγῆς·
προδομένη ἀπὸ τὶς χίλιες μυρωδιές,
τὸ πληγωμένον της σείροντας κορμί,
τὰ μύρια ἀναζητοῦσε τοῦ κόσμου χρώματα.

- σσσσσσς…..
μὴν μιλᾶς...

Ξαφνιασμένη γύρισε τὴν φωνὴν νὰ ἰδῇ·
ἡ παλαιὰ τῆς μιλοῦσε ζωή,
καθισμένη σὲ ξέφωτον ἀπάνω χῶμα.
Τὰ στήθια της λεύτερα εἶχε
κι ἀπὸ τὶς ὀρθομένες της ῥῶγες,
τὰ χείλη ἐπάλευαν, 
αὐτῆς τῆς γῆς τῆς γέννας,
ν’ ἀδράξουν δυὸ μόνον δράμια ζωῆς…

- σσσσσσς……
μὴν μιλᾶς. 
Πρόλαβε τὴν γηραιὰν αὐγήν.
Ἔτρωεν τὸ βρέφος 
καὶ ἦταν τὸ ξέφωτον ὡραῖον
καὶ ἡ χαρὰ εἰς τὸ χῶμα ῥίζωνε·
κι εὐθὺς αὐτὸ μεμιᾶς,
χρώματα γεννοῦσε ἀνθισμένα,
τὰ μάτια νὰ γνωρίζουν τὴν χαρά του.

Γύρισε τότες μιὰς τὸ βλέμμα του πρὸς τὴν αὐγήν
καὶ ἀπὸ τὸ δάκρυ της εἶδα,
ἐχύθη γαλάζιον,
νὰ διώξῃ τοῦ Αἰγαίου τὴν θλῖψιν·
καὶ εἰς τῆς πέρα γῆς τὶς σκοτεινιές,
χρύσωνε τὸ ξημέρωμα!
- σσσσσς……
μίλησες τότες ἡ παλαιὰ ζωή,
σφίγγοντας ἀπάνω εἰς τὰ λεύτερα στήθια της,
τὸ βρέφος.

- Αὐγή,
νὰ ἔρχεσαι κάθε πρωινόν,
νὰ χαίρεται καὶ νὰ γελᾶ ἡ μικρή·
εἶναι τοῦ Ἡλίου,
τοῦ ἄρχοντος τοῦ πληγωμένου, 
ἡ θυγατέρα ἡ χρυσωμένη·
μητέρα της ἦταν η ἄνοιξις,
μὰ τώρα τρέφεται ,
ἀπὸ τὸ κόκκινον τοῦ στήθους μου αἷμα·
νὰ ῤχεσαι αὐγὴ νὰ τὴν φωτᾶς,
σσσσσς….
ναί, μὴν κλαίεις αὐγή, 
ναὶ, ναί,
ἡ μικρούλα εἶναι,
ἡ Ἐλευθερία!
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
7-1-2011
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Δευτέρα 23 Απριλίου 2018

Τ’ ἀνθιὰ τῆς λευτεριᾶς





Τ’ ἀνθιὰ τῆς λευτεριᾶς


Ἀκόμη μία ἐπέρασεν τοῦ ξυπνημοῦ

ἡμέρα, πέραν τοῦ φωτός,

τῆς ὡραιοτάτης πέραν, τῆς εὐμορφιᾶς·

αὐτῆς ὁποὺ φθονεῖ ἡ αὐγὴ
καὶ τ’ ἄμοιρον δεῖλι,
ματώνει εἰς τὸ βασίλεμά του…

Ἦλθεν χάραμα τὸ πρῶτον ἀνάσαιμα,
μὰ ἔλειπεν ἡ εὐωδιά σου·
κι ἦταν γύρω ὁ κόσμος μου Θεά,
κῆπος κατάσπαρτος μ’ ἀνθιά·
μὰ ἔλειπες ἀρχόντισσα
κι ἔκλαιε ἀκριανὰ ἡ ῥὸζ ἑκατονταφυλλιά…

Ἔρμον τὸν καλπασμόν σου Φῶς,
ἄκουαν τὰ βουνὰ μὲ θλῖψιν
κι ἔσταξε ἀξάφνου δάκρυον τότες,
εἰς τὰ γαλάζια βάθη
τῶν πελάων καταμεσῆς
κι ἔγινεν ζωὴ μὲ ἄλικον χρῶμα…

Ἐπάλεψεν μὲ τῶν βυθῶν τὰ σκότη,
μὲ τὰ πελάη τ’ ἄγρια τὰ δουλικά,
μὲ τὴν ῥότα ἐταξείδεψεν τῶν ἐλεύτερων ἀφρῶν,
ἐγνώρισε τῆς γῆς ἀνθρώπους
καὶ σούρουπον θὰ ᾿ταν πιάς, ἀποκαμωμένη,
εἰς τῶν χειλιῶν σου, ὦ Ἐλευθερία, ἐκούρνιασε τὸν ἔρωτα,
ν’ ἀποκοιμηθῇ…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
23-4-2011

Φωτογραφία «κλεμμένη» ἀπὸ ἄλμπουμ τῆς Βιολέτας Μελέτη.
Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τετάρτη 24 Ιανουαρίου 2018

Ὧ, ὁποία ἔκπληξις!

 Χαζεύοντας τὶς φωτογραφίες τῆς φίλης ΒΙΟΛΕΤΤΑΣ ΜΕΛΕΤΗ,
εἶδα αὐτήν, τὴν «ἔκλεψα » καὶ μοῦ ἔβγαλε τὴν κάτωθι σκέψιν...
Βιολέττα σὲ  εὐχαριστῶ !



Ὧ, ὁποία ἔκπληξις!

Εἰς τὴν ἄλλην πλευρὰ τῆς γειτονιᾶς,
πέρα ἀπὸ τὸ πέρας τῶν φώτων τῆς πλατεῖας,
περνώντας τὰ ὄμορφα στολισμένα μὲ ἄνθη καὶ ἀγάλματα οἰκήματα,
βαδίζωντας πλάι εἰς τὰ ῥομαντικὰ συντριβάνια,
τὰ κατάμεστα μυριόμορφα καταστήματα
μὲ τὶς λαχταριστὲς νοστιμιὲς καὶ τ’ ἀχνιστὰ  ῥοφήματα,
χαζεύοντας τὶς βιτρῖνες μὲ τὶς στολισμένες κοῦκλες,
θαυμάζοντας τὸ δειλινὸν ποὺ ἑτούτην τὴν εὐμορφίαν ἀγγίζει
καὶ τὶς σκιὲς ποὺ τ’ ὁλοστρόγγυλον φεγγάρι ὁδηγεῖ,
μόλις ἐπέρασα τὸ πέτρινον τῆς ἀκριᾶς σοκάκι,
ἡ θλῖψις ἐπλήρωσε τὴν ἤρεμην ψυχή μου…
Ὧ , ὁποία ἔκπληξις!
Ὑπάρχουν καὶ ἐκεῖ ἄνθρωποι…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
24-1-2018


Συνεχίστε την ανάγνωση »

Σάββατο 13 Ιανουαρίου 2018

Μακεδονία







Μακεδονία

Μίαν φορὰν κι ἕναν καιρόν,
γυρολογοῦσε ὁ ἥλιος μοναχός·
πότες ὁμιλοῦσε σ’ ἀψηλά βουνά,
πότες σὲ περιγιάλια ζηλευτά.

κοῦστε με, τοὺς ἔλεε,
ἐδῶ εἶναι Ἑλλάδος γῆ·
ἐδῶ γεννήθηκε ὁ Φώς,
ἐδῶ ὁ ἐλεύθερος, ὁ λόγος, ἡ πνοή.

Κάτω ἀπ’ αὐτὸ τὸ χῶμα
καὶ πέρα ἀπ’ τὰ κορφοβούνια,
ἕνα ἀηδόνι καλαηδεῖ·
τοῦ ἀνέρα φωτός ἡ ἀδελφή.

λεεν ὁ ἥλιος ἔτσι
καὶ τὸν χιονιά της εἶχεν ἀγκαλιὰ
καὶ πότες λευκὰ τὸν ἔλουζαν πουλιά,
μὲ τοῦ Θερμαϊκοῦ τῆς νιότης τὴν χαρά.

Δὲν βλέπω σλαύου, ἔλεεν, φωνήν,
μήτες ὀθωμανοῦ ποδάρι·
βλέπω ψυχὴν Ἑλληνικήν,
γῆν ὁποὺ ἐγέννησεν Θεόν, Θεῶν καμάρι.

λοῦθε ἀφήνω τὸ χρυσαφί μου χάδι,
νὰ ᾿ναι τὸ χῶμα καρπερὸν
κι ἀπάνω εἰς τὰ νερὰ τὸν οὐρανόν,
νὰ εἶναι θέλω γαλανά, φόβος γιὰ τὸ σκοτάδι.

Νῆρον τὸ ὕδωρ τῆς ζωῆς,
θρέφει σε, κόρη τῆς πηγῆς,
ἐσένα Μακεδονία μου, γέννα Ἑλληνικήν,
τοῦ φιλαργύρου πόθε, τοῦ σκοτεινοῦ κατακτητή.

σαμε τοῦ κόσμου τὶς ἀκριές,
Μακεδονία ὑπάρχει
κι ὁποὺ ἀνθρώπινος λαλιά,
τοῦ Ἀλεξάνδρου εἶναι ἡ χάρι.

κοῦστε με τοὺς ἔλεε,
Μακεδονία εἶναι ἡ γῆς αὐτὴ
καὶ τὸ χῶμα ὁποὺ τὴν θρέφει,
εἶναι Γῆς Ἑλληνική.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην    
4-7-2012
Συνεχίστε την ανάγνωση »