Σάββατο 26 Απριλίου 2014

Ὡραῖον, Αἰώνιον καὶ Ἄφθαρτον




ραον, Αἰώνιον κα φθαρτον

ναρωτιμουν τ εμαι, καθς σιωπ το χιονι στεκε γρω,
 πλωμνη σ κθε το χωριο γαλνην, σαμε τ’ φωτα σπτια.
 Περπατοσα χαμογελαστς
κι ταν μονχα τ’ στρια άπ πνω μου γεμτα ποραν,
βλποντας τν χαρν μου κα τ πλον ταχ μου βμα,
καθς ες τ βθος τς μχλης δικρινα,
μονχα μερικ μτρα π τν ψηλν κκλησιν,
 κατλευκον μσα ες τν σελνωτον νκτα, τ Δνδριον.
Τ μυστικν ατ πο φυε ζων.

Τ κρια τν ποδαριν μου,
 δλφια εχαν γνει μ τ’ ναρχον χμα κα τς νθες πετρις του,
χρνους τρα, πο μνον βδιζα σκυθρωπς,
ναζητντας τ εγενς τς ζως φωμα.

Σν τρα θυμμαι τ λγια πο μ κπον μλλον πρα
 π τν σιωπηρν κενον Ποιητν.
 Ἐκαμρωνε ρθς νμεσα σ μαν παρθναν,
 κατ πς τν λεγεν χαϊδευτικ, λεμονιὰν  κατνθιστον
κ’ μπρς του σλητη π χρι νθρπου,
 χιλιχρωμη ελογημνη του οδι.
Τος μιλοσε σν ντανε παιδι του κα τ χϊδευε μ τ ᾿να του χρι
 κα μ τ’ λλον βαστοσε τν κριν το βλαστο μις λις,
τσον τρυφερ
κ’ τσι καθς στεκταν μο ᾿λεγε πς σν χρνος γν 28 το Φλεβρη,
 σν καταλαγισ το καιρο θυμς,
ατ γεμζει φς κα μσα ες τ φυλλματ του,
νας μονχα φεται καρπς,
 κθε πο αἰῶνας φεγει
κα φνει ρμη πσω του τν στοραν ν μς καθαγιζ.
 κε στκει π τν κσμον κρυμμνον τ ραον Αἰώνιον κα φθαρτον.
Δν γρυκ κανες, δν γνωρζει κανες,
 κανες δν τ μρισε κι ς εναι ελογα του μεγλη,
 σκρπια χνεται σ’ νφελους ορανος, σ βρεγμνην γς,
σ’ πανθρπους νθρπους…

Μ πραν π ττες τ πδια μου, τ χρια μου μ’ πραν,
 τ λγια μ’ πτισαν  το σιωπηρο κενου Ποιητο
κα π ττες λον βαδζω ναζητντας τον…

Κα τρα, ν, μπρς του εμαι!
Τ γνρισα!
Εδα τ φλημα πο το ᾿δωσε σελνη, σν νταν τ στερν της,
λς κα τρα πις πο τ’ ναγνρισα,
θ σκορπσ τ φς σ ατ τ χωρι
κα στερις λη γς θ γευθ τοτον τ μυστικν τν αἰώνων,
 πο τοτον φυε τ Δνδριον.
 Εδα γκρζους νμους μ ρμν,
 βροχν μ ργν δελφωμνην
κα στρατιτες σκις τν βρχων το βουνο
 κα κμη π τν λμνην τοτην μαν σκοταδιν,
μ κα κμη π τν πταμον τοτον
εδα τν γριδαν μπρς μου ν στκουν.
 Ν στκουν φρουρο νπνοοι το καρπο τν αἰώνων,
 πο τ μτια τοτα πο μο δθησαν, ελογθησαν ν δον…

Κι εναι τρα πνος γλυκς κα μθη τς κορασης εχ.
 Κ’ λη τν αἰώνων πο πρασεν χρις του, πλετα γρω μου στθη.
Φς παντο!
 Πιτερον τς φλογς το ελου,
πιτερον τς στροφεγγις πο γγζει τ μρια πλαγα,
πιτερον π τν μνην ζων.
Ν, σν τρα πο τ πουλι τς λμνης μεμις πταξαν ψηλ,
τραγουδντας τν μυστικν το Δνδριου καρπν.
Ν, σν τρα πο γς νθζει παντο
κι μνος λγος πο λει μλισσα εναι ες τ’ νθη γρω.
Ν, σν τρα πς κλαει μ χαρν τ σορουπον,
πς θ ᾿λθ πλι ξρει τ ξημρωμα, 
κμη κι αγ θ εναι μ φς, 
τρυπωμνη κι ν εναι ες τν γκλην τς ψιχαλις.
λα τρα νεμε,
 πρε τ μυστικν κα παινε ν τ κμς αγουστιτικην πογευματινν βροχολαν ες τος κσμους τος λλους.
Μαζ μου νεμε τραγοδησ το,
τρα πο ξρω τ εμαι…

Δεσποτκης τς Δαμητρς
λλην
15-2-2014

Συνεχίστε την ανάγνωση »