Τρίτη 21 Απριλίου 2015

Λόγος τὸ Ἕν






   πειτα π πολν κπο κα τρξιμον  λγ σχετοσνης μ τν γραφιστικν, κατφερα κα φτιαξα ατ τ βιβλον κυριολεκτικῶς μόνος μου, βζοντας τν γραπτν μου λγον σ τξιν μ τ ζωγραφικ ριστουργματα τς σπασας Χαϊκλη. χθς κατφερα κα κτπωσα ξι νττυπα σ φωτοτυπδικον μ χρωματιστν  ξφυλλον κα πισθφυλλον κα δεμνον μ σπιρλ κα σμερα καμαρωτς καμαρωτς πγα ες τν καδημαν θηνν ν τ καταθσω, στε π σοις ροις ν διεκδικσω τ καδημαϊκν βραβεον ποισεως το 2015. χι ββαια πς περμενα ν τ πρω, μ κθε νθρωπος  καλλιτχνης, θεωρε τν ργασαν του σημαντικν.
       Μχρι δ ταν τ ρια το νερου… ξχασα πς ζομε ες τν λλδα! Δν γινε δεκτν τ ργον μου, διτι τ πρτον ζητομενον τς καδημας γι τν ποησιν, εναι ν χ κδοθ καδημαϊκς κριτς λοιπν, πρτα κυττ ἐὰν πρχ κδοτικς οκος κα πειτα κυττ ἐὰν πρχ ργον! Το χρνου λοιπν θ βρ χρματα, θ κδσω μερικ νττυπα σ κποιον κδοτικν οκον κα θ τος στελω ναν κλον ν χζ πνω τους! Δν θ πρω τ βραβεον, λλ θ γν δεκτν ν συναγωνισθ π σοις ροις τ πλοιπα! Σ ρτησν μου ἐὰν ζοσε  λτης κα τος πγαινε ργον νκδοτον, μο πντησαν πς θ τν διωχναν, διτι ατο εναι ο ροι τς καδημας!
        
φυγα κλαγοντας, χι γιατ δν γινε δεκτν τ ργον μου, λλ διτι ναρωτθηκα πς γνεται κα γαπ κμη ατν τν Πατρδα…


Δεσποτκης τς Δαμητρς
λλην
21-4-2015


Ἔνα  μέρος  τοῦ  βιβλίου...






Πλαντης  Γ  2014

Πσω π τ’ γικλημα στθηκες μικρν κορτσι,
ποχε κουρσψει χρνους τρα,
τς πετρις το ρμυρισμνου τοτου φρου.
ξδευε λιος δ πλχερα χρυσφι
κι λον τ’ στρολαμπρισμα τν ορανν πλεε δ ν,
ες τ πλαγος, μπρς σου.

Σ μγευε τ ρωμα τς μαντζουρνας μικρν κορτσι,
ποχε ξεφυτρσει ες τν κποτες άντικρυνν σπρισμνον τοχον·
κι ταν σν πνακας ζωγραφικς,
καθς μσα ες τ ξεθωριασμνον σβστωμα,
κμη ζοσε τ’ πχρωμα π τ λουλκι,
να ξημρωμα μ φθινοπωρινν δροσιν,
μ τ κουσμα π τ πρτον πτημα ες τν γς,
το διστακτικο ψιλβροχου
κα φς πο μλις μς καλημριζε,
πρα π τ γκρζα χρματα τ’ ορανο.

Μονολογοσες μικρν κορτσι,
χαζεοντας τ’ γκλιασμα τν βρχων
μ τν γνν λευκτητα τν κυμτων,
αἰῶνες τρα πο βαστον ατν τν ρωτα.
Μονολογοσες, μ τ πρασμα π’ τ’ γρι,
μ τλμην πο θ ζλευε κα τ γερκι κμη
τν ρα τς θανατερς βουτις του,
ρπαζε τ λγια,
καθς ατ ποχαιρετοσαν τ χελη σου
κα τ σκρπιζε ες τς πλαγις τν βουνν,
ν χαθον μσα ες τ πρσινα, τ γαλζια,
τ μβ κα τ μρια λλα χρματα,
πο γεννοσε κει γς…
κα πλι γριζε στερα ες τν κσμον τν ματιν σου,
μν κα χσει στω κα μαν δειλν σου πρωτογννητη λεξολαν.

Μονολογοσες μικρν κορτσι,
καθς χρνος πτες τν γς βαζε,
φνοντας τν φωτι ν τν κψ,
ρημνοντας τσι τ γρικον χμα,
νμπορον πλον ν γευθ
στω τ μρισμα το σκορπισμνου σου λγου
κα πτες φνοντας τ’ γννητα νερ,
ν σκεπσουν κθε προσπθειαν τς χλης,
ν ζσ μ τ φς.

Μονολογοσες κι βδιζες πλι μ τν χρνον,
π ττες πο πρωτκουες τς λθειες ν τραγουδον κα ν χορεουν,
κθε πο λιος φτιζε τ πρσωπν σου,
κμη κα σν γρω σου μονχα τ λευκν στλιζε τ πατματ σου,
κμη κα ταν ο ορανο πνω σου ργισμνοι,
μ βον φοβερν κα κραυγς νστορες ξεσποσαν,
σ μικρν κορτσι βδιζες κα μονολογοσες.

Κι ταν τ λγια σου τρυφερ,
σν τ βζαγμα τς μητρας,
σν τ βλμα τς σκλας, πλι της ποχει τ μωρ της,
σν τ καμρωμα τς νεμνας,
πο στκει ες τ ιζ το βρχου μονχη,
σν θνατη μυρωδι π γρια φασκμηλα,
σν ζεσταμνα π τν λιον, χερκια παιδικ.

Κι ταν τ λγια σου δυνατ,
σν τν γκον τν βρχων πο βαστοσε κριν ατ γς,
σν τ’ για χματα πο βσταζαν τ ξνα ποδρια,
μν κα τ βλαστρια του πατσουν
κα μενει στερον κι μρωτον,
σν τν γλκα το φραγκσυκου
πο σ προκαλε μ τν γριαν κορμοστασιν,
σν τν πνον το δσους,
λπητα πο κτυπ μις τ φς, μις τ σκτος,
μις βροχ, τ’ νεμοδορια μις.

Κι ταν τ λγια σου σκληρ,
σν μι ντουφεκι πο τ βλι της κτυπ τ πουλ
κι ατ ξεψυχ ες τ χρια τ’ πανθρπου,
σν τ χρι τ’ πανθρπου ψωθ
κα τ κατβασμ του μ βαν ερ νθρωπον,
σν Θες ν ξεχν…ν ξεχν, ν ξεχν μικρν κορτσι.

Κα παντο πο περνοσες,
ρθωναν τ’ νθη τ’ νστημ τους, ν σ’ ντικρσουν,
ν γνς τροφ τς νοιξιτικης φορεσις τους θ θελαν…
κελαϊδοσε φσις χαρομενα γρω,
τσον πο θαρροσα πς πτρινος τοτος φρος
θ φτιζε πλι τ σκτος,
μν κα παρασρ νθρπους ες τν χαμν.

Μ δν χει πι ψυχ ζωνταν ατ πτρα.
πνω της κτυπ τ μονολογημ σου
κα ατ μονομις τ στλνει ες τν θλασσαν μπρς της,
πο κολουθντας τ κματα,
ν φθσ ες τ πρα πλαγα, ες τ πρα μρη,
μν κι κε κποιος φρος λλος,
ψηφσ τν πτρινη κορμοστασιν του
κα μαζ μ τ χαμμηλα, τ θαλασσοπολια, τ’ λατισμνα βρχια,
ν νδυθ τ φς
κα μσα π τς πραντες νκτες,
ν δηγσ τ παραδερμνα ναυγια
πσω ες τν ζων.

, μικρν κορτσι,
ζω μλαγε γι τν Θεν κα τν γπη του
κι σ μονολογοσες γι τς χιλιδες παιδι
πο λημερς σκοτνει πενα κα πλεμος.
Ατ χει κατομμρια θαυμαστς
κα μρια πλοτη,
σ τν ετσινι το θου,
ες τν γεμτην π Θεος, γς τοτη.

Δεσποτκης τς Δαμητρς
λλην
11-9-2014


    

   
     



Συνεχίστε την ανάγνωση »