Γῆ τῆς Σίφνου

Γῆ τῆς Σίφνου

Ἕνα σοκάκι γεμᾶτον φῶς

καὶ πλάι του σπίτια ἀραδιασμένα,

ἀσύμμετρα μὲ  τὸ θεῖον ἐστέκονταν·

καὶ μαγαζιὰ μὲ καλούδια καὶ ἀνθρώπους,

γελαστούς, μὲ  φωνὲς πολύχρωμες

καὶ τραγούδια καὶ ἱστορίες

ποὺ ἐμιλοῦσαν γιὰ  μέρη ἄλλα

ποὺ εἶδαν σὰν πῆγαν.

Ὀ τόπος ἀνθισμένος μὲ θυμάρι

ποὺ ἔκαμε τὶς πλαγιὲς τῆς ῥεματιᾶς ὑπερήφανες,

τὴν σιωπήν μου ἐπροκαλοῦσε.

Καὶ ὁ βάρβαρος λόγος

τῆς ἐλευθερίας κατακτητής,

λευκὸς στρατιώτης ἦταν,

σκοπός παντοῦ!

Πότες σὲ κορφὲς ἐπατοῦσε ἀμείλικτος,

σὲ ἀκριὲς τῆς θαλάσσης πότες τελώνης

καὶ πότες βιαστής, σὲ ὅ,τι θαυμαστόν,

εἰς τὸ μέλλον ὁ τόπος μετέφερε.

Καὶ ὅλον οἱ φωνὲς ἒκεῖνες

τὸν νοῦ μου ἄγγιζαν·

μὰ σήμερα αὐτὸς μήτες μίαν λέξιν,

δὲν ἐδέχθη νὰ γευθῇ.

Μόνον ἐκυτοῦσε τὴν ταραχὴν τῶν ὑδάτων,

ποὺ ἤθελαν θαρρεῖς ἐκεῖ νὰ  τὸν κρατήσουν…

τὴν γοητεία ποὺ κλειδωμένην ἐκρατοῦσε τὸ κορίτσι,

μέσα εἰς τὸ φιλὶ τοῦ ἀποχαιρετισμοῦ…

τὸ ὄνειρον,

ποὺ χρόνους μαζί του πορεύεται

καὶ πάλι ἐτόλμησε νὰ προσπεράσῃ…

Γῆ τῆς Σίφνου,

καλὸν ἀντάμωμα…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

29-4-2019