Ἐσύ,
ξέρεις ποιὸς εἶμαι;
Έσὺ ποὺ ὁδηγεῖς τὸ ξημέρωμα,
ποὺ φέρεις τὴν νιότην τοῦ νοῦ εἰς τὸ ἐξημέρωμα,
Ἐσύ, τὸν ἄνθρωπον γνωρίζεις.
Γνωρίζεις πὼς ὅλα, τοῦ χθές,
τοῦ τώρα καὶ τοὺ αὔριο, βήματα,
ἔχουν στὸν χρόνο τῆς ζωῆς, παραπατήματα·
τὸν ἄνθρωπον, Ἐσύ, γνωρίζεις.
Καλῶ σε,
ἐγὼ τὸ χῶμα, ἐγὼ ὁ βράχος,
ἐγὼ τὸ νερό,
ὁ ἄνεμος καὶ ἡ φωτιὰ ἐγώ,
τὶς λέξεις ἀπελευθέρωσε·
κάθε τους νόημα
στὴν ἀγκάλην
σου κράτησε καὶ νοιῶσε.
Κι ὕστερα Ἐσύ,
τῆς Παγγαῖας Ἐσὺ φωτισμένη Γεωργέ,
ἀπὸ τὸ ὄργωμα καὶ τὴν σπορά,
τὸ πότισμα καὶ τ’ ἀλώνισμα
καὶ ἀπ’ τοῦ μονάκριβου ἀνθοῦ τὸ σπάνιον ἀντίκρυσμα,
πές μου ποιὸς εἶμαι…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
10-9-2019.
