Οἱ
λέξεις εἶσαι.
Τοῦ χρόνου εἶμαι τὰ σημάδια,
τοῦ πόνου καὶ τοῦ ἄχθου ἡ τριβή·
ἡ σιγὴ τῆς χαρᾶς, τῆς αὐγῆς ἡ φυγή,
τῆς πληγῆς τὸ χάραγμα εἶμαι,
ἡ τιμὴ ποὺ ἐπάνω μου ἀφῆκαν
τὸ βίαιον πέρασμα καὶ ἡ ἀνήθικος ὀργή,
τῆς νυκτὸς ἀμίλητον δάκρυ,
τοῦ μόχθου ἡ κόπωσις ποὺ στέκει σὲ ἄκρη,
τὸ στήλωμα εἶμαι,
ἀπὸ τῆς ψυχῆς καὶ τῆς ζωῆς τ’ ἀπομεινάρια…
Τῆς Πεύκης εἶσαι καὶ τῆς Ἐλάτης μυρωδιά,
τῆς βροχῆς ἡδονὴ εἰς τὸ χῶμα ποὺ σκορπᾶ,
τῆς γοητείας ἀνάγκη, νὰ ἐλευθερωθῇ ποὺ ζητᾶ·
οἱ λέξεις εἶσαι,
δειλὰ δειλὰ ποὺ ξεστομίζουν,
ἑνὸς Ποιητοῦ τὰ σφραγισμένα χείλη,
ἡ μουσικὴ ποὺ ἐγέννησαν τὰ χνάρια μου,
ἑτούτης τῆς μοναχικῆς ὁδοῦ καὶ πάλι,
ἡ ἄδεια θέσις πλάι μου
κάποιου ἀπομεσήμερου ἤ κάποιου δειλινοῦ,
σὲ κάποιο τοῦ
νοῦ μου περιγιάλι…
οἱ λέξεις εἶσαι…
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
13-11-2019.
Φωτογραφία διὰ χειρός: Βιολέτας μελέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου