Χριστὴ τῶν ἀρετῶν.

Χριστὴ τῶν ἀρετῶν.

Χρέος ἡ στιγμὴ ὁποὺ τὸ φῶς ἀντίκρυσε

τοῦ ξένου τῆς ζωῆς μου χρόνου

καὶ πληρωμή μου ἡ ἀρχὴ κι ἡ ἀρετὴ

τοῦ λόγου καὶ τοῦ νοῦ.

Ὁ Εἷς, ὁ ἄρχων, ὁ Φοῖβος Ἔρως τὸ Ἕν

καὶ Ἕν τῆς γῆς,

ἰδοῦ τὸ πλᾶσμα·

κι οἱ χάριτες κι οἱ μοῦσες

κι ὅλος τῶν οὐρανῶν ὁ καλπασμός,

ὁδοὺς βατοὺς χαράζουν.

Εὐλογητὸς νυκτὸς ὁ σπαραγμὸς

καὶ χαραυγῆς ὁ ἐρχομός· 

δροσιᾶς ἡ στάλα ἄκριαν στέκει τοῦ γιασεμιοῦ,

κλέπτει κρυφὰ τὴν μυρωδιά του,

εἰς τῆς παγγαῖας ἔπειτα,

ἀγάλια εἰς τὴν ἀγκάλην πίπτει.

Κι ὅλον τὸ κορμὶ μοσκοβολᾶ,

τοῦ ἡελίου τὴν θέρμην ἐνδεδυμένον·

κι ὅσον ὁ χρόνος τὸ περνᾶ,

ἀφήκει ἀπάνω του τὰ  ἴχνη,

σὰν τὴν λαμπρότητα μιᾶς ἀμμουδιᾶς,

κάποιου παλαιοῦ Νοέμβρη.

Σάν ἡ βροχὴ νὰ  ἐσκόρπισε,

μύριους λευκοὺς ἀνθούς·

σὰν ἡ βροχὴ νὰ  λαχταρᾶ,

πότες θὰ σὲ φιλήσῃ.

Σὰν μιὰ μοναχικὴ δροσοσταλιά,

εἰς τὸ πλάϊ τοῦ μόνου ἀγριολούλουδου,

ποὺ ἐφύτρωσε καὶ ὕψωσε τὸ τρυφερὸν κλαρί του…

δυὸ μόλις δρασκελιές,

ἀπ’ τῶν Δελφῶν, τοῦ Ἀπόλλωνος,

τὸν πάλαι Θησαυρόν.

Χρέος ἡ στιγμὴ ὁποὺ τὸ λευκόν,

τὰ  στήθια ἐστόλισεν τῆς Εὔμορφης Κυρᾶς ἐτούτης

καὶ πληρωμή μου ἡ ἀρχή, ἡ ἀρετή,

τοῦ λόγου καὶ τοῦ νοῦ της.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

17-4-2019.

Υ.Γ: Φωτογραφία δική μου, 

μέρος τοῦ προσωπικοῦ μου καταφυγίου.