Τετάρτη 13 Ιανουαρίου 2016

Πλανήτης Γῆ 2014




Σκίτσον τῆς Ἀσπασίας Χαϊκάλη



Πλαντης  Γ  2014

Πσω π τ’ γικλημα στθηκες μικρν κορτσι,
ποχε κουρσψει χρνους τρα,
τς πετρις το ρμυρισμνου τοτου φρου.
ξδευε λιος δ πλχερα χρυσφι
κι λον τ’ στρολαμπρισμα τν ορανν πλεε δ ν,
ες τ πλαγος, μπρς σου.

Σ μγευε τ ρωμα τς μαντζουρνας μικρν κορτσι,
ποχε ξεφυτρσει ες τν κποτες άντικρυνν σπριασμνον τοχον·
κι ταν σν πνακας ζωγραφικς,
καθς μσα ες τ ξεθωριασμνον σβστωμα,
κμη ζοσε τ’ πχρωμα π τ λουλκι,
να ξημρωμα μ φθινοπωρινν δροσι,
μ τ κουσμα π τ πρτον πτημα ες τν γς
το διστακτικο ψιλβροχου
κα φς πο μλις μς καλημριζε,
πρα π τ γκρζα χρματα τ’ ορανο.

Μονολογοσες μικρν κορτσι,
χαζεοντας τ’ γκλιασμα τν βρχων
μ τν γνν λευκτητα τν κυμτων,
αἰῶνες τρα πο βαστον ατν τν ρωτα.
Μονολογοσες, μ τ πρασμα π’ τ’ γρι,
μ τλμην πο θ ζλευε κα τ γερκι κμη
τν ρα τς θανατερς βουτις του,
ρπαζε τ λγια,
καθς ατ ποχαιρετοσαν τ χελη σου
κα τ σκρπιζε ες τς πλαγις τν βουνν,
ν χαθον μσα ες τ πρσινα, τ γαλζια,
τ μβ κα τ μρια λλα χρματα,
πο γεννοσε κει γς…
κα πλι γριζε στερα ες τν κσμον τν χειλιν σου,
μν κα χσει στω κα μαν δειλήν σου πρωτογννητην λεξολα.

Μονολογοσες μικρν κορτσι,
καθς χρνος πτες τν γς βαζε,
φνοντας τν φωτι ν τν κψ
ρημνοντας τσι τ γρικον χμα,
νμπορον πλον ν γευθ
στω τ μρισμα το σκορπισμνου σου λγου
κα πτες φνοντας τ’ γννητα νερ,
ν σκεπσουν κθε προσπθειαν τς χλης,
ν ζσ μ τ φς.

Μονολογοσες κι βδιζες πλι μ τν χρνον,
π ττες πο πρωτκουες τς λθειες ν τραγουδον κα ν χορεουν,
κθε πο λιος φτιζε τ πρσωπν σου,
κμη κα σν γρω σου μονχα τ λευκν στλιζε τ πατματ σου,
κμη κα ταν ο ορανο πνω σου ργισμνοι,
μ βον φοβερν κα κραυγς νστορες ξεσποσαν,
σ μικρν κορτσι, βδιζες κα μονολογοσες.

Κι ταν τ λγια σου τρυφερ,
σν τ βζαγμα τς μητρας,
σν τ βλμα τς σκλας, πλι της ποχει τ μωρ της,
σν τ καμρωμα τς νεμνας
πο στκει ες τ ιζ το βρχου μονχη,
σν θνατη μυρωδι π γρια φασκμηλα,
σν ζεσταμνα π τν λιον, χερκια παιδικ.

Κι ταν τ λγια σου δυνατ,
σν τν γκον τν βρχων πο βαστοσε κριν ατ γς,
σν τ’ για χματα πο βσταζαν τ ξνα ποδρια,
μν κα τ βλαστρια του πατσουν
κα μενει στερον κι μρωτον,
σν τν γλκα το φραγκσυκου
πο σ προκαλε μ τν γριαν κορμοστασι,
σν τν πνον το δσους,
λπητα πο κτυπ μις τ φς, μις τ σκτος,
μις βροχ, τ’ νεμοδορια μις.

Κι ταν τ λγια σου σκληρ,
σν μι ντουφεκι πο τ βλι της κτυπ τ πουλ
κι ατ ξεψυχ ες τ χρια τ’ πανθρπου·
σν τ χρι τ’ πανθρπου ψωθ
κα τ κατβασμ του μ βαν ερ νθρωπον,
σν Θες ν ξεχν…ν ξεχν, ν ξεχν μικρν κορτσι.

Κα παντο πο περνοσες,
ρθωναν τ’ νθη τ’ νστημ τους, ν σ’ ντικρσουν,
ν γνς τροφ τς νοιξιτικης φορεσις τους θ θελαν…
κελαϊδοσε φσις χαρομενα γρω,
τσον πο θαρροσα πς πτρινος τοτος φρος
θ φτιζε πλι τ σκτος,
μν κα παρασρ νθρπους ες τν χαμ.

Μ δν χει πι ψυχ ζωνταν ατ πτρα.
πνω της κτυπ τ μονολογημ σου
κα ατ μονομις τ στλνει ες τν θλασσα μπρς της,
πο κολουθντας τ κματα,
ν φθσ ες τ πρα πλαγα, ες τ πρα μρη,
μν κι κε κποιος φρος λλος,
ψηφσ τν πτρινη κορμοστασιν του
κα μαζ μ τ χαμμηλα, τ θαλασσοπολια, τ’ λατισμνα βρχια,
ν νδυθ τ φς
κα μσα π τς πραντες νκτες,
ν δηγσ τ παραδερμνα ναυγια,
πσω ες τν ζω.

, μικρν κορτσι,
ζω μλαγε γι τν Θε κα τν γπη του
κι σ μονολογοσες γι τς χιλιδες παιδι
πο λημερς σκοτνει πενα κα πλεμος.
Ατ χει κατομμρια θαυμαστς
κα μρια πλοτη,
σ, τν ετσινι το θου,
ες τν γεμτην π Θεος, γς τοτη.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
11-9-2014

Συνεχίστε την ανάγνωση »