Μιὰ μυρωδιὰ σὰν ἔρωτας

              Μιὰ μυρωδιὰ σὰν ἔρωτας   Κόντευε νὰ ξημερώσῃ κι ὅλα τὰ πλάσματα τῆς γῆς, πλὴν αὐτῶν ποὺ ἀκόμη ἀναζητοῦσαν τὴν εὐτυχίαν, γέμιζαν τὰ σωθικά τους μὲ τῆς πρώτης αὐγῆς τὰ παιγχνιδίσματα.   Μονάχα ἕνα γεροξεχασμένον δένδριον, πέρα ἀπὸ τῆς Ἀκροπόλεως τὰ πλακόστρωτα, ἀνάμεσα σὲ μάρμαρα, σὲ θρύλους, σὲ μύθους καὶ λόγους ξενύχταε… μονολογοῦσε καὶ τραγούδαε πότες, μὰ μονάχα πόνον ἔλεγε…   Πᾶνε χρόνοι τώρα, ποὺ μέσα ἀπὸ τὰ φωτισμένα του νιάτα, ἀπὸ τὸ θέλημα τῆς Παγγαίας καὶ τῶν Οὐρανῶν τὸ Φῶς, ἕναν βλαστὸν ἐγέννησεν, λαχταριστὸν βλαστόν. Ἔκρυβε τὰ λόγια του, μὴν τὸ δάσος τὸ ἀκούσῃ καὶ ὅλος ὁ γέλως εἰς τὰ ῥιζά του σταθῇ! Κι ὀνειρευόταν πὼς θὰ τὸ βλέπε πρὶν αὐτὸ ξεραθῇ, δίπλα του νὰ γεννῇ τοῦ δάσους τὸ ξεχωριστόν….   Ἦταν τότες, τοῦ Αὐγούστου ἦταν ἡ κακοκαιριά, εἰς τὸν αἰῶναν ποὺ ἔρχεται μίαν μονάχα στιγμήν, ἦταν τότες ποὺ ἦλθεν ξημέρωμα τοῦ Ἡλίου, χειμῶνας ἦλθεν τὸν βλαστὸν νὰ ξεριζώσῃ.   Ἔγιναν τότες τὰ φύλλα του κίτρινα κι ὅλες οἱ περήφανες κορφάδες του ἔσκυψαν πρὸς τὴν γῆς, τὸν βλαστὸν νὰ ἀποχαιρετήσουν, πρὶν αὐτὴ μαζύ του νυμφευθῇ.   Πέρασαν χρόνοι καὶ τὸ δένδριον μονάχα πονεμένους...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Καβοντορίτικον Φεγγάρι

         Καβοντορίτικον Φεγγάρι   Ἐγὼ ἤθελα νὰ ζῶ μὲ τὸν ἡέλιον μόνον. Πίσω ἀπὸ φυλλώματα πυκνὰ μὲ πράσινον… μὲ κρύσταλλον σχηματισμένα, νὰ χάνομαι ἀπ’ τὰ μάτια του.   Τὴν εὐλογίαν του νὰ ὁρῶ πὼς καθρεπτίζεται, εἰς τὶς δροσιὲς ποὺ ὅλον τρέχουν, πότες σὲ πανώρια δένδρια κουσέλια νὰ μολογήσουν, πότες σ’ ἀνθιὰ χιλιόχρωμα, ῥιζωμένα σὲ καλλιμάρμαρα ξεχασμένα.   Γυμνὰ νὰ ζοῦν τὰ πόδια μου εἰς τὴν γῆς κι ὅλες οἱ μυρωδιές της, ἀνάσα κι ἔρωτάς μου… νὰ ᾿ναι ἡ ἰσκιάδα θηλυκόν, ποὺ ὕστερις σούρουπον παντοῦ ν’ ἁπλώνῃ…   Τότες ἐγὼ  ἤθελα νὰ ζῶ εἰς τὸ ἰδικόν σου φῶς, ἔρωτα τοῦ ἡελίου. Ὦ, καβοντορίτικον φεγγάρι ζηλευτόν, μέσα σὲ εἶδα ἀπ’ ἀφροὺς νὰ ξεπροβάλῃς καὶ νὰ ᾿σαι  εὐλογημένον ἀπ’ ἁγνὴν γραφήν, ὦ, σελήνη καβοντόρικη, ποὺ ᾿χεις τὸν ἥλιον ἐραστήν.   Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 24-5-2013 ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ὁ Μικρὸς Αὐτοκράτωρ

Ὁ Μικρὸς Αὐτοκράτωρ - Καλημέρα μικρέ. - Καλημέρα κυρία. - Σὲ βλέπω σήμερα στολισμένον καὶ εἰς τὰ μάτια σου φλόγα μαζύ μὲ τὸν ἄνεμον κατοικεῖ. - Σήμερα κυρία, γίνεται τὸ κορμί μου κάστρον καὶ τὸ μυαλό μου λόγχη κοφτερή· εἶμαι μόλις δέκα ἐτῶν καὶ φαντάζομαι πὼς εἶμαι τὸ καμάρι τῶν στρατιωτῶν.  Ξέρεις κυρία, σὰν σήμερα… λέγομαι Ἀνδρειωμένος καὶ εἶμαι τῶν Ἀχαιῶν παιδί, ἄαα,ναί… σὰν σήμερα γεννήθηκα, 29 τοῦ Μάη, τῆς ἀνοίξεως ἀγαπημένη, ἀλλὰ δὲν ἑορτάζω ἀκόμη. Ὁ Κωνσταντῖνος Παλαιολόγος κάνει τὰ μάτια μου νὰ κλαῖνε καὶ τὸ δέρμα μου μὲ ἀνατριχίλα νὰ εἶναι  ἐνδεδυμένον, κρύβομαι, μὴν μὲ ἰδοῦν τὰ κορίτσια νὰ κλαίω κυρία. - Γιατί μικρὲ Ἀνδρειωμένε κλαίεις; Γιατί τὸ κορμάκι σου καμαρώνει καὶ τὸ βάδισμά σου ζήλια εἶναι τῆς Δόξης; - Γιατί κυρία, τὸ χρῶμα τ’ οὐρανοῦ, τὸ γεννᾶ τοῦ Αἰγαίου ἡ ἁρμύρα καὶ τ’ ἀποκαΐδια τῆς γενναίας ψυχῆς. Καθὼς τὸ χάραμα ἔρχεται ὁ Φοῖβος καὶ τὰ μάτια μου φιλᾶ, τὸ γαλανὸν μανδύας γίνεται εἰς τοὺς ὤμους μου. Κι ἐγὼ κυρία, ἐνδεδυμένος Γαλάζιος Αὐτοκράτωρ, εἶμαι ὡραῖος μὲ σπάθαν τρανή, μέσα εἰς τὸ ὄνειρόν μου κυρία, γεννιέμαι ἀπὸ τὸ αἷμα. -...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ἑλληνίδα Μάνα

        Ἑλληνίδα Μάνα   Σὲ πρωτοσυνάντησα σὲ χρόνους παλαιούς, τότες ὁποὺ ἡ ἀνδρεία ἔθρεφε τὴν μήτρα σου. Ἤσουν θηλυκὸν σεβάσμιον, ὡραῖον, ἐρωτεύσιμον καὶ μέσα σου, τὴν Ἑλλάδα κυοφοροῦσες, γεννοῦσες ἥρωες! Ἤσουν τοῦ ἀνδρειωμένου πολεμιστοῦ ἡ Μάνα καὶ ὑπερήφανα βημάτιζες, γύρω ἀπὸ τὸν ἡρωικὸν τοῦ παιδιοῦ σου Θάνατον.   Σὲ συνάντησα κάτω ἀπὸ βασιλέματα τοῦ φωτός, καὶ ἄλλοτε φρουρὸν τὸν ἥλιον εἶχες, φωτιὰ σὲ κανόνια ἄναβες καὶ καράβια καλοκάταρτα ἁρμάτωνες, προσφέροντας θυσίαν τὴν νιότη τῆς γέννας σου, εἰς τὰ γαλάζια τῆς Ἑλλάδος σου πέλαγα.   Σὲ συνάντησα ἀκολουθῶντας τὰ ἴχνη σου καὶ ἤσουν ἐκεῖ κάθε ποὺ ἡ Ἑλλάδα σου πονοῦσε, γεννοῦσες ἥρωες!   Ἀτρόμητη ῥιχνόσουν εἰς τὴν φρίκην τοῦ Ζαλόγγου, τὰ παιδιά σου θυσιάζοντας καὶ φορτωμένη εἰς τὶς πλάτες, τιμὴ καὶ ἀνδρείαν, τῆς Πίνδου πέρναγες τὶς χιονισμένες κορφές, χαρίζοντας ἁπλόχερα εἰς τὸν βάρβαρον, Θάνατον.   Σὲ συνάντησα ὀρθή, τοῦ τούρκου ἀντίκρυ, ἐστεμμένη βασίλισσα τῆς ἁρμύρας καὶ τοῦ ἡλίου, ξεχασμένη ἀπὸ τοὺς γιούς σου, φροντίζοντας Μάνα Ἐσὺ Ἑλληνίδα, μονάχη τὸ Γαλανὸν τῆς ῬΩ στολίδι.   Μητέρα! Τῶν Ἑλλήνων γεννήτρα, θολὸς...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Λυπᾶμαι ποὺ δὲν πρόλαβα

      Λυπᾶμαι ποὺ δὲν πρόλαβα   Ἦταν τοῦ Ἀπρίλη ἡ ἕκτη, ἡμέρα φωτεινή, ποὺ ἄκουσες τὴν φωνὴ μου καὶ ὁδήγησες τὰ μάτια μου, εἰς τὴν εὐτυχίαν τῶν χρωμάτων.   Ἦταν τοῦ Ἀπρίλη ἡ ἕκτη, ἡμέρα ἐρωτική, ποὺ πῆρες μὲ χαρὰ τὸ χέρι μου καὶ μὲ ὁδήγησες νὰ γευθῶ, τὼν ἤχων τὸν κόσμο.   Ἦταν τοῦ Ἀπρίλη ἡ ἕκτη, ἡμέρα γελαστή, ὁποὺ τὰ στήθη σου, προσφέρωντάς μου τροφή, ἡμέρωναν τ’ ἀναφιλητά μου.   Ἦταν τοῦ Ἀπρίλη ἡ ἕκτη Μητέρα, ὅταν τὸ δάκρυ σου μύριζε εὐτυχία, πιασμένο ἀπὸ τὸ χέρι τῶν χειλιῶν σου καὶ τῆς καρδιᾶς σου τὴν λαχτάρα, κύλισε  ἀπάνω μου, δίνοντάς μου ζωήν.   Ἀπὸ τὴν  ἕκτη τοῦ Ἀπρίλη Μητέρα, περάσαν χρόνοι πολλοί· ἔφυγες ξημερώματα, χωρὶς νὰ προλάβω νὰ σοῦ δείξω τὴν εὐγνωμοσύνην μου, τὴν ἀγάπη μου καὶ τὸ σημάδι ποὺ ἄφησε τὸ δάκρυ σου ἐπάνω μου.   Λυπᾶμαι ποὺ δὲν πρόλαβα …   Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 28-8-2011   ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »