Καβοντορίτικον Φεγγάρι

 

 

 

 

 Καβοντορίτικον Φεγγάρι

 

Ἐγὼ ἤθελα νὰ ζῶ μὲ τὸν ἡέλιον μόνον.

Πίσω ἀπὸ φυλλώματα πυκνὰ μὲ πράσινον…

μὲ κρύσταλλον σχηματισμένα,

νὰ χάνομαι ἀπ’ τὰ μάτια του.

 

Τὴν εὐλογίαν του νὰ ὁρῶ πὼς καθρεπτίζεται,

εἰς τὶς δροσιὲς ποὺ ὅλον τρέχουν,

πότες σὲ πανώρια δένδρια κουσέλια νὰ μολογήσουν,

πότες σ’ ἀνθιὰ χιλιόχρωμα,

ῥιζωμένα σὲ καλλιμάρμαρα ξεχασμένα.

 

Γυμνὰ νὰ ζοῦν τὰ πόδια μου εἰς τὴν γῆς

κι ὅλες οἱ μυρωδιές της,

ἀνάσα κι ἔρωτάς μου…

νὰ ᾿ναι ἡ ἰσκιάδα θηλυκόν,

ποὺ ὕστερις σούρουπον παντοῦ ν’ ἁπλώνῃ…

 

Τότες ἐγὼ  ἤθελα νὰ ζῶ εἰς τὸ ἰδικόν σου φῶς,

ἔρωτα τοῦ ἡελίου.

Ὦ, καβοντορίτικον φεγγάρι ζηλευτόν,

μέσα σὲ εἶδα ἀπ’ ἀφροὺς νὰ ξεπροβάλῃς

καὶ νὰ ᾿σαι  εὐλογημένον ἀπ’ ἁγνὴν γραφήν,

ὦ, σελήνη καβοντόρικη,

ποὺ ᾿χεις τὸν ἥλιον ἐραστήν.

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

24-5-2013