Βροχὴ

Βροχὴ

Κ’ ἦταν χρόνος, κατὰ πρὶν τὸ ἐξημέρωμα τῆς νυκτός…

Τ’ οὐρανοῦ ἐχαθῆκαν τὰ φῶτα

καὶ δύναμις ὀργισμένη ἠκούσθη μεγάλη.

Ἐσχιζόταν σὲ πέρα τόπους μακρινούς,

μὰ κι ἐδῶ δά, μιὰ σπιθαμὴ ἀπὸ τὰ μάτια μου

καὶ κραυγὲς φοβερὲς ποὺ τρόμον ἔφεραν,

μέσα ἀπὸ τὰ σκοταδιασμένα του πληγωμένα γαλάζια.

Κρυμμένος ἤμουν ἀπὸ τὸ μικρόν μου παραθύρι ὀπίσω…

Ὦ, κόσμε μου!

Ἰδοῦ ἐν νυκτὶ τῶν ὑδάτων ἡ ἐπέλασις!

Κ’ ἦταν ἡ γῆς μου ἀδύναμος.

Ἀλοίμονο...

οἱ στρατιὲς τὴν ἐπατοῦσαν τῶν οὐρανῶν.

Τὸ χῶμα μου ἐμούλιαζεν

καὶ παντοῦ γύρω μου πληγὲς πλημμυρισμένες

καὶ μονάχα ἤλπιζα νὰ νικήσῃ ἡ γῆς,

τὸ φῶς νὰ ἔλθῃ

κ’ ὅλον νὰ χαθῇ εἰς τὰ πέρα του τὸ αἷμα,

ὁ Φοῖβος νὰ χαμογελάσῃ,

Εἰρήνη νὰ ἔλθῃ…

Εἶθε.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

6-11-2013