Ἐλευθερία

Ἐλευθερία

Εἶχε περάσει τοῦ φωτὸς ἡ χάρις

κι ἐγὼ μονάχος,

κυκλωμένος ἀπὸ λευκὸν καθόλου τῆς χαρᾶς,

ἀπέναντι ἐστεκόμουν ἀπὸ τῆς νυκτὸς τὸν ἐρχομόν…

Ἤθελα τὴν ζωήν μου νὰ στολίσω,

μὲ τὶς ἰδικές σου ὡραῖες ἐλευθερίες,

μιᾶς καὶ οἱ ἰδικές μου ἦσαν πιᾶς ὑπόδουλες…

Ἔτσι μὲ βρῆκε τὸ σκότος…

μὲ ζυγὸν εἰς τὸν σβέρκον

καὶ πωλημένη ἀπὸ καιροὺς ψυχήν.

Τώρα εἰς τὴν θέσιν της εἶχα ὄνειρα

καὶ λόγους πελαγίσιους,

ποὺ σήμερα ξεβράζονται ἐδῶ νὰ

καὶ αὔριον ὅπου θὲ νὰ  ’ναι.

Κι ὅσον εἶναι σκοτάδι,

ὀρθὸν τὸν κορμόν μου ἔχω,

μὴν καὶ κάποιος θαρρεῖ λεύτερος πὼς δὲν εἶμαι.

Μὰ ἔρχεται καὶ τὸ φῶς

καὶ τότες χάνεται τὸ τραγούδι

καὶ μόνον τρυγμὸς ἀπὸ ἅλυσες εἶναι

καὶ λόγος βαρύς

καὶ τὰ στήθια γεννημένα νὰ σέρνονται

καὶ μὲ σπάλακες νὰ φωλιάζουν.

Κι εἶναι ὁ ἄνθρωπος μὲ τ’ ἀχείλι ξένος,

μιᾶς κι αὐτό,

πίσω ἀπὸ τὸν τρυγμὸν τῶν ὁδόντων εἶναι…

Κι ἡ ἐντροπὴ τὰ μάτια ἐσφάλισε

καὶ ὅπου εἶναι φωνὴ καὶ ἄχ,

γύρω της αἷμα καὶ θάνατος.

Ἔλα σκότος ἀδέλφι μου,

νὰ γίνω πλάι σου λεύτερος,

νὰ μὴν ποτὲς τὸ φῶς ματαδῶ..

τὸ φῶς,

ἄν ἀλήθεια εἶναι,

τότες τὰ λεύτερα μάτια μου,

λεύτερα θὰ γείρουν εἰς τὸ χῶμα.

Δσεποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

24 – 9 - 2013