Εὐτυχία
Αἰμιλία Γ΄ Βραβεῖον Ποιήσεως
Τὴν πρώτην ἄκουσες κραυγήν της,
μόλις ποὺ σὲ ξέβραζε τὸ πέλαος·
ἀμήχανα ἐγελοῦσες…
Ἔκλαιε…
ἐγύρευε ζωήν,
ἄφθονος γύρω της ποὺ κυλοῦσε,
μ’ ἀδιάφορη προσπέρναε,
ἀνάμεσα σ’ ἅρμυρη πέτρα καὶ παγωμένες ψυχές.
Τυφλὴ ζωή!
καὶ μόλις ἐπρόλαβες…
τὸ ἕνα σου γόνυ ἄγγιξεν γῆν
καὶ μέσα ἦταν εἰς τὰ μάτια της,
τῆς γῆς ἁπλωμένα τὰ πράσινα.
Μὲ τὸ ᾿να χέρι ποὺ ἔλαμπε,
ἔγινες Ἥλιος Θεός,
μὲ τ’ ἄλλον τὸν θάνατόν της ἐνικοῦσες.
Κι ὕστερις,
ἐτρύπωσε εἰς τὰ χέρια σου μέσα,
ὅλον τὸ κλάμμα της, ἡ βρεγμένη της γοῦνα,
ἐμάγεψαν τὰ στήθια σου.
Κι ἔφυε ὁ θάνατος,
ἔφυε τὸ χθές,
νύκτες ἐκύλησαν καὶ ἦλθαν ξημερώματα
καὶ τὸ Φῶς τὴν ἐκάλεσεν Εὐτυχίαν,
καθὼς τὰ πρῶτα βήματα, τὰ χάδια
καὶ τὸ μικρὸν κορμάκι της,
ἔρωταν ἔβγανε!
Ὅλος μιὰ χνουδωτὴ ἀγκαλιά,
ὅλος γουργούρημα Θέ μου καὶ νάζι, ἀληθινόν!
Καὶ ἰδοῦ ὁ Ἔρως!
Ἕν τὸ Ζῶον κι ἐσύ Ἁγνή!
Ἐσὺ Ἄλφα τοῦ Ἀνθρώπου Πρῶτον,
Αὐτὴ Εὐτυχία Αἰμιλία Γαλῆ…
Δεσποτάκης τῆς
Δαμητρὸς
Ἕλλην
14-1-2013
Ἡ καρδερινιὼ Γ΄ Βραβεῖον Ποιήσεως
Πρωτομαρτιὰ εἶπε ἡ γεννήτρα ἦταν
κι’ ὅλη ἡ ἀνθοβολιά,
μέσα ἀπὸ χιονιὲς
καὶ ξημερώματα ὡραῖα,
μέσα ἀπὸ δειλινὰ βυθίσματα
Φοίβων βασιλεμένων,
ἦλθεν καὶ ἐμπρὸς ἐστάθη
ἀπὸ τὴν γειτονιὰ τῆς Καρδερινιώς.
Ἡ ὡραία μικρή μας
μὲ κόκκινα καὶ κίτρινα καλλωπισμένη,
ἀπάνω σὲ κλαρὶ μοσχάτον
κατασπρισμένης μυγδαλιᾶς,
καμαρωτὴ κελαϊδοῦσε,
ἔρωταν ἀναζητοῦσε.
Ἦταν ἡ κλάρα της λαμπρὴ
σὰν πασχαλιὰ μὲσ’ τὴν αὐγή·
καὶ μέσα ἀπ’ τὴν ἀνθοβολιὰ
ἐκείνης τῆς πρωτομαρτιᾶς,
φλώρια εἶδα καὶ λούγαρα
κι ὡραίους καρδερίνους.
Καρδερινιὼ καρδερινιώ,
μικρή μας πουπουλένια,
γέμισε ἡ γειτονιὰ κελάιδισμα
κι ἡ κλάρα σου μνηστῆρες·
εἶναι ἐμπρός σου ἡ ἄνοιξις
καὶ πίσω σου χειμῶνες.
ΥΓ: Ἀφιερωμένον εἰς τὴν μικρὴν μας Μίνα.
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
11-1-2012
Ὁ λύκος Γ΄ Βραβεῖον Ποιήσεως
Ἀπὸ μετάξι χρώματα
καὶ μάλαμα κι ἀσήμι
ἡ πανσέληνος ἐπῆρε καὶ ἐκέντησε
ἡ ἴδια τὸ κορμί του·
ἡ φύσις μέσα του·
ἡ φύσις γύρω του·
κι ὁποὺ αὐτὸς, σιγή...
καὶ φλόγα καὶ δύναμις καὶ φόβος
ἡ κραυγή του.
Καὶ ὁ ἥλιος,
ἀκουμπῶντας εἰς τ’ ἀντίκρυ βουνά,
ἀρνήθηκε τὸ βασίλεμά του νὰ παραδώσῃ,
ἀφήνοντας τοῦ λύκου τὶς ἀνταύγιες
μὲ τὶς ἰδικές του νὰ φλερτάρουν.
Καὶ αὐτός,
τῆς νυκτὸς ἡγέτης, φοβερός,
σὲ πέτρινους ἀπάνω θρόνους τῶν βουνῶν,
μὲ μίαν μονάχα κραυγήν,
τὸν κόσμον ἔσκιζε
ἀποχαιρετῶντας τον·
καὶ τὴν νύκτα προσκαλῶντας,
πῆρε τὸ μισὸν βυθισμένον του φῶς,
καὶ μὲ τόλμην
εἰς τὰ μάτια του μέσα τὸ σφάλισε.
Γύρισε ἀργὰ τὸ βλέμμα του γύρω,
καὶ τὴν ζωὴν ἐκύτταξε·
ἄφησε λεύτερα τοὺς ἀνέμους
τὸ κάλεσμά του νὰ ταξιδέψουν,
τ’ ἀστέρια μὲ ζήλεια νὰ ζοῦν
ἀπάνω ἀπὸ τὶς λάμψεις τῆς γούνας του
κι ἔπειτα,
τὸ βῆμα του πρὸς τὸ δάσος ἐγύρισεν,
χαϊδεύοντας μὲ τὴν καυτήν του ἀνάσα,
τῆς λύκαινας τὸν λαιμό...
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
3-12-2011
« Ἐπιστολὴ Διαμαρτυρίας » Γ΄ Βραβεῖον Ἀφηγήματος
Μὲ πῆρε πάλι τὸ παράπονον καὶ ξάπλωσα κάτω ἀπὸ τὶς ῥόδες ἑνὸς αὐτοκινήτου,
νὰ ἡρεμήσω λίγο τὶς τεντωμένες μου αἰσθήσεις.
Γιὰ ἄλλην μία φοράν, ἀποδείχθηκε πὼς ἡ ὁρολογία νόμος τῆς ζοῦγκλας, εἶναι λάθος διατυπωμένη .
Ὁ σωστὸς τρόπος διατυπώσεως εἶναι νόμος τῆς δικῆς σας ζωῆς!
Ἀληθῶς σᾶς λέγω πὼς ἔτσι εἶναι εἰς τὴν πραγματικότητα .
Ξέρω πὼς δὲν μπορεῖτε νὰ μὲ καταλάβετε ἐσεῖς οἱ ἄνθρωποι.
Ὅμως ἐπειδὴ εἶμαι σκύλος, δὲν εὐθύνομαι ἐγώ! Ἔτσι γεννήθηκα καὶ δὲν δύναμαι νὰ τὸ ἀλλάξω αὐτό.
Ἐξάλλου μοῦ ἀρέσει ποὺ διαφέρομεν.
Ἐὰν σκεπτεῖτε τὶς διαφορὲς ποὺ ἔχομεν, ἴσως νὰ θέλατε κι ἐσεῖς νὰ εἴχατε γεννηθῇ « σκύλοι »!
Ἐγὼ ἀπὸ ἀγανάκτησιν καὶ λόγῳ τῆς ἀπαραδέκτου συμπεριφορᾶς σας,
πῆρα τὸ θάρρος νὰ σᾶς γράψω αὐτὴν τὴν ἐπιστολήν,
ἐκθέτωντας τὰ παράπονά μου καὶ ζητῶντας ἐπισήμως τὴν ἀναγνώρησιν τῆς ὑπάρξεώς μου,
ὥς ἔνα ὄν, μὲ ἴδια δικαιώματα διαβιώσεως ὡς πρὸς τὴν ἐπιβίωσιν καὶ τὴν χρῆσιν τῆς γῆς.
Τὸ ὅτι κατουρᾶτε ὄρθιοι, δὲν σᾶς δίνει τὸ δικαίωμα νὰ μὲ ἀγνοεῖτε μὲ τὸν τρόπον σας .
Ἡ ὕπαρξίς μου, καλῶς ἤ κακῶς, εἶναι δεδομένη!
Ζητῶ λοιπὸν κύριοι ἄνθρωποι, τὴν ἄμεσον παρέμβασιν τῶν ἀρχῶν σας,
ὥστε νὰ λάβῃ τέλος ὅλη αὐτὴ ἡ δυσκολία προσαρμογῆς ποὺ ἔχετε ἐσεῖς εἰς τὸ θέμα συμβιώσεως
μὲ τὰ ὑπόλοιπα ὄντα τῆς γῆς καὶ συγκεκριμένα μὲ τοὺς σκύλους!
Πρὶν σᾶς ἀναφέρω μερικὰ παραδείγματα, εἰς τὰ ὁποῖα καθαρὰ φαίνονται οἱ παραβιάσεις τῶν σκυλίσιων δικαιωμάτων, κραττῶ ἀκόμη ἠπίους τοὺς τόνους τῶν διεκδικήσεών μας.
Σᾶς προειδοποιῶ ὅμως, πὼς ἐὰν δὲν λάβετε σύντομα μέτρα, τότε θὰ ἔχομεν πόλεμον!
Θὰ κλάψουνε σκυλίτσες ποὺ λέει καὶ μιὰ παροιμία μας! Εἴμεθα ἀποφασισμένοι γιὰ ὅλα!
‘Εμεῖς κύριοι ἄνθρωποι, ἔχομεν δεχθεῖ τοὺς νόμους τῶν θεῶν καὶ τοὺς ἀκολουθοῦμε κατὰ γράμμα…
καὶ μιᾶς καὶ μόνον ἕνας θεὸς ὑπάρχει, σίγουρα ἀγαπάει καὶ ἐμᾶς!
Σκεπτεῖτε πὼς ἐμεῖς δὲν ἐργαζόμεθα καὶ δὲν ἔχομεν βάλει τὸν ἀρχιδιάβολον εἰς τὴν ζωήν μας.
Καὶ μὴν μοῦ πεῖτε πὼς δὲν εἶναι αὐτὸς ποὺ ἐσεῖς καλεῖται χρῆμα…
Σᾶς κάνει ὅ,τι θέλει, ὅταν θέλει καὶ ὅπως θέλει. Χωρίζει οἰκογένειες καὶ βάζει τὸ παιδὶ νὰ σκοτώσῃ τὴν μάνα. Μοναδικός σας σκοπὸς εἶναι νὰ μαζεύετε συνεχῶς χρήματα, νὰ κάνετε ἀγορές, σπίτια, αὐτοκίνητα …
δὲν χορταίνετε ποτέ…
Ἡ ἀχορταγία σας σᾶς ξαπλώνει ὀριζόντια, καὶ δὲν σᾶς ἀφήνει νὰ καταλάβετε πὼς κι ἐμεῖς ὀριζόντια πεθαίνομεν, χωρὶς νὰ ἔχομεν σπίτια, χωρὶς φόρους, χωρὶς δουλεία, χωρὶς νὰ καταστρέφωμεν τὴν γῆν.
Ἕνα κομμάτι ξηρὸ ψωμί, πολλὲς φορὲς φθάνει γιὰ δύο ἡμέρες.
Ὅσο γιὰ τὴν ἀντερώτησίν σας, πὼς ἐὰν δὲν ὑπήρχατε ἐσεῖς, ποὺ θὰ βρίσκαμε ἐμεῖς τὰ σκουπίδια καὶ τὰ ξεροκόματα, θὰ σᾶς ἀπαντήσω ἀμέσως:
Εἴμεθα τόσον πολὺ προσαρμοσμένοι μὲ τὴν ἐξέλιξιν τῆς ζωῆς,
ὥστε μποροῦμε νὰ ζήσωμεν γλύφωντας τὰ φῦλλα τῶν δένδρων γιὰ νὰ τοὺς κλέψωμεν τὴν ὑγρασίαν
καὶ νὰ φάμε ἀκόμη καὶ τὴν πρασινάδα γιὰ νὰ χορτάσωμεν..
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ βρίζῃ ἄνθρωπον;
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ σκοτώνῃ ἄνθρωπον ἐπειδὴ τὸν ἐνοχλοῦσε ἡ ὀμιλία του;
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ δέρνῃ τὰ παιδιά του ἐπειδὴ φωνάζουν;
Ἔχετε ἰδεῖ ποτὲ σκύλον νὰ ῥουφιανεύῃ γιὰ πέντε δράμια τροφῆς;
Ἐγὼ κύριοι ἄνθρωποι, ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ δέρνῃ σκύλον ἐπειδὴ κατούρησε εἰς τὴν ῥόδαν τοῦ αὐτοκινήτου του!
Ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ δέρνῃ σκῦλον ἐπειδὴ ἐτόλμησε καὶ ξάπλωσε εἰς τὴν αὐλήν του!
Ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ σκοτώνῃ σκύλον, ἐπειδὴ τὸν ἐνοχλοῦσαν τὰ παιγχνίδια του!
Ἔχω ἰδεῖ ἄνθρωπον νὰ δέρνῃ σκύλον ἐπειδὴ δὲν ἔκανε σούζα γιὰ νὰ γελάσουν τοῦ ἀφέντη οἱ φίλοι!
Παρ’ ὅλα αὐτὰ ὅμως, πιστὸς ἄνθρωπος δὲν ὑπάρχει!
Ὑπάρχει ὅμως πιστὸς δοῦλος! Συγγνώμην! Πιστὸς σκύλος ἤθελα νὰ πῶ!
Ἐὰν ξέρατε μονάχα πόσον εὐτυχισμένος εἶμαι,
ὅταν βλέπω τὰ κουτάβια μας νὰ κυλιοῦνται εἰς τὴν λάσπην
καὶ νὰ τρέχουνε μὲ τ’ ἀστεῖα ποδαράκια τους πίσω ἀπὸ τὴν σκυλομαμά τους…
καὶ πόσην χαρὰ κάνουνε ὅταν τοὺς κουβαλήσω κανένα κοκκαλάκι ἀπὸ τὰ σκουπίδια σας,
σίγουρα θὰ ζηλεύατε …θὰ θέλατε νὰ εἴσασθαν κι ἐσεῖς σκύλοι!
Ὄταν ἤμουν κουτάβι, ἕνας γεροσοφὸς σκύλος, ποὺ τὸν σκοτώσατε διότι ἦτο τάχα ἐπικίνδυνος, μοῦ εἶχε πεῖ,
πὼς γεννήθηκα γυμνὸς μὲ τέσσαρα πόδια καὶ πὼς χωρὶς τὴν μαμά μου,
δὲν θὰ μποροῦσα νὰ ζήσω παρὰ μόνον λίγες ὧρες
καὶ πὼς θὰ πεθάνω πάλι γυμνός καὶ ἐὰν εἶμαι τυχερός, θὰ ἔχω μέχρι τὸ τέλος τέσσαρα πόδια!
Τώρα, ὥριμος σκύλος πλέον, κατανοῶ τὸ μήνυμα τοῦ σοφοῦ …
κι ἐσὺ ἄνθρωπε γεννήθηκες γυμνὸς μὲ δύο πόδια καὶ μέχρι πρότινος,
χωρὶς τὴν μαμά σου δὲν θὰ ζοῦσες παρὰ μόνον λίγες ὧρες …
Κι ἐσὺ ἄνθρωπε θὰ πεθάνῃς γυμνός! Καὶ ἐὰν εἶσαι τυχερός, θὰ ἔχῃς μέχρι τὸ τέλος καὶ τὰ δύο σου πόδια …
Τώρα λοιπόν, ποὺ δὲν βρίσκω καμμίαν διαφορὰν
ἀνάμεσα σὲ δύο γυμνὰ πεθαμένα κορμιὰ ποὺ σαπίζουν μέσα εἰς τὸ νοτισμένον χῶμα,
δὲν μπορῶ νὰ καταλάβω γιατὶ ἐσὺ ἔχεις δικαιώματα ἐπάνω εἰς τὴν γῆν, περισσότερα ἀπὸ ἐμένα…
Ἀααααααα συγγνώμην….παραλίγο θὰ ξέχναγα! Ἐγὼ ἔχω τέσσαρα πόδια καὶ ἐσὺ κατουρᾶς ὄρθιος…
Αὐτὸς εἶναι ἀληθῶς πολὺ σοβαρὸς λόγος γιὰ νὰ μὲ λοιώσῃς …
Πιστεύω ἄνθρωπε πὼς θὰ καταλάβῃς τὸ μήνυμὰ μου καὶ θὰ βροῦμε μίαν λῦσιν γιὰ νὰ μπορέσωμεν νὰ συμβιώσωμεν. Κάποτε πρέπει νὰ καταλάβῃς, πὼς χωρὶς ἐμένα δὲν μπορεῖς νὰ ζήσῃς. Τὸ ἴδιον κι’ ἐγώ!
Ἐγὼ ὅμως δὲν σὲ λοιώνω, οὔτε πνίγω τὰ παιδιά σου γιὰ νὰ μὴν κλαῖνε καὶ μὲ ἐνοχλοῦν!
Ἀκόμη καὶ ὅταν μὲ χρησιμοποιῇς γιὰ διάφορες δουλειές, μὲ ἀμοίβεις μὲ κόκκαλα
καὶ ὅταν γεράσω καὶ σταματίσω νὰ σοῦ γεμίζω τὸ πουγκὶ, τότε,
ἐὰν εἶμαι τυχερὸς θὰ μοῦ κάνῃς εὐθανασία.
Διαφορετικὰ ἀδύναμος μέσα εἰς τὴν ζοῦγκλαν σου, θὰ πεθάνω ἀπὸ ἀσιτία,
μὲ ζωγραφισμένα εἰς τὸ πρόσωπον τὸ χαμόγελον τῆς συγχωρήσεως γιὰ ἐσένα καὶ τοῦ παραπόνου γιὰ ἐμένα…
Τὸ ὅτι ἐσὺ κατάφερες τὰ μπροστινά σου πόδια νὰ τὰ λὲς χέρια, ἐνῶ ἐγὼ γεννήθηκα δοῦλος,
συγγνώμη σκύλος εἰς τὰ τέσσαρα, δὲν σὲ κάνει ξεχωριστόν.
Καἰ ὅμως ἐσὺ ἔτσι νομίζεις
. Ἐγὼ ἄνθρωπε, θὰ συνεχίσω νὰ σὲ ἀγαπάω, γιατὶ τὸ μόνον πράγμα ποὺ ἦλθα νὰ κάνω ἐδῶ εἰς τὴν γῆν, εἶναι αὐτὸ! Νὰ δώσω καὶ νὰ πάρω ἐὰν ὑπάρχει, ἀγάπη!
Ὅταν πάλι συναντηθοῦμε κάποτε, πιὸ ψηλά, ἐκεῖ ὅπου δὲν θὰ ὑπάρχει σκύλος καὶ ἄνθρωπος,
ἴσως ν’ ἀναρωτιέσαι γιατὶ ἐγὼ νὰ εἶμαι ἐκεῖ πρὶν ἀπὸ ἐσένα….
Διότι ἄνθρωπε, ἐγὼ σὲ ὑπηρέτησα ταπεινά, ἐνῶ ἐσὺ μὲ ἐκμεταλεύθηκες .
Συνέτριψες τὴν ἐξωτερικὴν μου εὐμορφίαν, χωρὶς ὅμως νὰ μπορέσῃς νὰ ἀγγίξῃς τὴν ταπεινότητα τῆς ψυχῆς μου …πέρασα τὶς ἐκρήξεις σου χωρὶς κἄν νὰ τραυματισθῶ!
Ἐσὺ ἄνθρωπε αὐτοκτονεῖς κάθε στιγμήν, χωρὶς κἄν νὰ τὸ νοιώθῃς ! Καὶ τώρα ποὺ στὰ λέω,
ἐσὺ θὰ γελᾶς μὲ τὰ λόγια ἑνὸς σκύλου …ἐὰν ὅμως σταματήσῃς νὰ κυττᾶς χωρὶς νὰ βλέπῃς,
τότε θὰ ἰδῇς πὼς πρέπει νὰ ξεκινήσῃς ἀπὸ τὴν ἀρχήν!
Νὰ γονατίσῃς ἄνθρωπε καὶ νὰ περπατήσῃς εἰς τὰ τέσσαρα, νὰ γίνῃς κι ἐσὺ σκύλος!
Νὰ αἰσθανθῇς τὴν χαρὰν τῆς ἀνάσας, τῆς στιγμῆς τῆς ξεχωριστῆς,
ὅταν νοιώσῃς πὼς γλύτωσες ἄλλην μία φορὰν ἀπὸ τὸ θηρίον!
Πάει καὶ σήμερα θὰ πῇς μετά. Τότε ἴσως νὰ περάσῃ ἀπὸ τὸ μυαλό σου,
ὅτι καὶ οἱ σκύλοι ἦλθαν εἰς τὴν γῆν γιὰ κάποιον συγκεκριμένον σκοπόν…
περνᾶνε καὶ αὐτοὶ τὸ ἰδικόν τους σχολεῖον…
Τώρα πλέον ἄνθρωπε, σοῦ δίνεται ἡ εὐκαιρεία νὰ διαλλέξῃς στρατόπεδον….
Ἄνθρωπος ἤ Σκύλος ;
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
27-6-1997
Θερμά συγχαρητήρια!
ΑπάντησηΔιαγραφήΕὐχαριστῶ σε Θάλεια!
ΑπάντησηΔιαγραφή