Ὁ ἀντικαταστάτης

Ὁ ἀντικαταστάτης Μ’ ἐγέννησεν μὲ λαχτάραν μήτρα πλανεμένη, ἐπιλεγμένη σὲ αὐτὴν τὴν φυλακὴν νὰ μὲ φέρῃ. Ἐμεγάλωσα τρέχοντας καὶ ματώνοντας τὰ γυμνά μου πόδια, ἐπάνω σὲ γῆς σκλαβωμένη. Ἐνωρὶς ἀνδρώθηκα, σὰν δεκαπεντάχρονον ἀμούστακον ἀγόρι, εὑρέθηκα νὰ φλερτάρω τὰ πέρα πέλαγα καὶ τοὺς ἀδάμαστους ὠκεανούς, πότες μαγεμένος ἀπὸ τὰ κανάλια τοῦ Κεμπὲκ καὶ πότες τ’ ἄγρια βάθη τοῦ Ἀντλαντικού εἰς τὶς ἀκριὲς τῆς Μονρόβια, χαϊδεύοντας τῆς κουπαστὲς τοῦ Εὐνίκη καὶ ἄλλες φορὲς εἰς τὴν πλώρα τοῦ Φαίη, ἐρωτευμένος μὲ τὴν Κωνστάντζα καὶ ἀναζητώντας τὰ βήματα τοῦ Καβάφη, εἰς τ’ ἀκρόγιαλα τῆς Ἀλεξάνδρειας… Καὶ ἤμουν μονάχα δεκαπεντάχρονος, μακρυὰ ἀπὸ τὴν μήτρα ποὺ μ’ ἐγέννησεν, μακρυὰ ἀπὸ τὶς ἀγκαλιὲς καὶ τὰ μυρωδάτα της γλυκά, κλειδωμένος σὲ τεράστιες βαπορίσιες μηχανὲς ἀνάμεσα, γιαλισμένες γραδελάδες καὶ θλιμένους ξέφτιους μπουλμέδες… Κ’ ἐνόμισα τότες ἐλεύθερος πὼς ἤμουν! Κ’ ὅσον τὰ μαλλιά μου τοὺς ὤμους μου ἐστόλιζαν, τόσον ἡ πλάνη μ’ ἐμάγευε, ὅσον κ’ ἐὰν ὁ ἡέλιος ἔλουζε τὸ χαμόγελόν μου. Ὥσπου ὁ χρόνος μ’ ἐταξείδευσε πιὸ γλήγορις κ’ ἐμπρός μου τείχη θεόρατα οἱ οὐρανοὶ ἐστάθησαν· κι  ἐγὼ νὰ φύγω μακρυά τους πιὰς δὲν δύναμαι. Τὸ σπίτι μου ἔγινε φυλακή! Μονάχα γύρω μου ἀφέντες… Μήτες εἰς τὸν λαιμὸν μ’ ἐφόρεσαν κολάρα, μήτες εἰς τὰ ποδάρια ἅλυσες.            ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ἐλευθερία

Ἐλευθερία Εἶχε περάσει τοῦ φωτὸς ἡ χάρις κι ἐγὼ μονάχος, κυκλωμένος ἀπὸ λευκὸν καθόλου τῆς χαρᾶς, ἀπέναντι ἐστεκόμουν ἀπὸ τῆς νυκτὸς τὸν ἐρχομόν… Ἤθελα τὴν ζωήν μου νὰ στολίσω, μὲ τὶς ἰδικές σου ὡραῖες ἐλευθερίες, μιᾶς καὶ οἱ ἰδικές μου ἦσαν πιᾶς ὑπόδουλες… Ἔτσι μὲ βρῆκε τὸ σκότος… μὲ ζυγὸν εἰς τὸν σβέρκον καὶ πωλημένη ἀπὸ καιροὺς ψυχήν. Τώρα εἰς τὴν θέσιν της εἶχα ὄνειρα καὶ λόγους πελαγίσιους, ποὺ σήμερα ξεβράζονται ἐδῶ νὰ καὶ αὔριον ὅπου θὲ νὰ  ’ναι. Κι ὅσον εἶναι σκοτάδι, ὀρθὸν τὸν κορμόν μου ἔχω, μὴν καὶ κάποιος θαρρεῖ λεύτερος πὼς δὲν εἶμαι. Μὰ ἔρχεται καὶ τὸ φῶς καὶ τότες χάνεται τὸ τραγούδι καὶ μόνον τρυγμὸς ἀπὸ ἅλυσες εἶναι καὶ λόγος βαρύς καὶ τὰ στήθια γεννημένα νὰ σέρνονται καὶ μὲ σπάλακες νὰ φωλιάζουν. Κι εἶναι ὁ ἄνθρωπος μὲ τ’ ἀχείλι ξένος, μιᾶς κι αὐτό, πίσω ἀπὸ τὸν τρυγμὸν τῶν ὁδόντων εἶναι… Κι ἡ ἐντροπὴ τὰ μάτια ἐσφάλισε καὶ ὅπου εἶναι φωνὴ καὶ ἄχ, γύρω της αἷμα καὶ θάνατος. Ἔλα σκότος ἀδέλφι μου, νὰ γίνω πλάι σου λεύτερος, νὰ μὴν ποτὲς τὸ φῶς ματαδῶ.. τὸ φῶς, ἄν ἀλήθεια εἶναι, τότες τὰ λεύτερα μάτια μου, λεύτερα θὰ γείρουν εἰς τὸ χῶμα. Δσεποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 24 – 9 - 201...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Βροχὴ

Βροχὴ Κ’ ἦταν χρόνος, κατὰ πρὶν τὸ ἐξημέρωμα τῆς νυκτός… Τ’ οὐρανοῦ ἐχαθῆκαν τὰ φῶτα καὶ δύναμις ὀργισμένη ἠκούσθη μεγάλη. Ἐσχιζόταν σὲ πέρα τόπους μακρινούς, μὰ κι ἐδῶ δά, μιὰ σπιθαμὴ ἀπὸ τὰ μάτια μου καὶ κραυγὲς φοβερὲς ποὺ τρόμον ἔφεραν, μέσα ἀπὸ τὰ σκοταδιασμένα του πληγωμένα γαλάζια. Κρυμμένος ἤμουν ἀπὸ τὸ μικρόν μου παραθύρι ὀπίσω… Ὦ, κόσμε μου! Ἰδοῦ ἐν νυκτὶ τῶν ὑδάτων ἡ ἐπέλασις! Κ’ ἦταν ἡ γῆς μου ἀδύναμος. Ἀλοίμονο... οἱ στρατιὲς τὴν ἐπατοῦσαν τῶν οὐρανῶν. Τὸ χῶμα μου ἐμούλιαζεν καὶ παντοῦ γύρω μου πληγὲς πλημμυρισμένες καὶ μονάχα ἤλπιζα νὰ νικήσῃ ἡ γῆς, τὸ φῶς νὰ ἔλθῃ κ’ ὅλον νὰ χαθῇ εἰς τὰ πέρα του τὸ αἷμα, ὁ Φοῖβος νὰ χαμογελάσῃ, Εἰρήνη νὰ ἔλθῃ… Εἶθε. Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 6-11-2013 ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ὡραία Ἐσύ

Ὡραία Ἐσύ Ὡραία ἐσὺ δροσιὰ τῶν φύλλων, πιστὴ τῆς μοναχικῆς λιμναίας θεᾶς, τῆς Ἀρτέμιδος ἐλάφι ξανθόν, τὴν βροχὴν τοῦ βουνοῦ ν’ ἀγαπᾶς. Ὡραία τοῦ αὐγούστου ἐσὺ θέρμη, ἐραστής σου ὁ δραπέτης νοτιᾶς, τοῦ Ἑρμέα ταχὺς συνάγγελλος, τὴν σταχτιὰ συννεφιὰ ἀγκαλιὰ νὰ κραττᾶς. Ὡραῖον ἅρωμα ἐσὺ τῶν ἀνθῶν, θηρευτὴ τῆς χαρᾶς τῆς μοιραίας ματιᾶς, τῆς σελήνης ἀχνὴ ἀστροφεγγιά, εἰς τὸ ἔρημον χάραμα μὲ χαρὰ νὰ μιλᾶς. Ὡραία ἐσὺ τοῦ πελάου ἀνταύγια, σύγκοιτη τῆς ξενιτεμένης ἀκρογυαλιᾶς, τοῦ Δηλίου ξάγρυπνον μάτι, εἰς τὸ ξεγύμνωμα τῶς ἀφρῶν νὰ πετᾶς. Ὡραῖον ἐσὺ βλέμμα τῶν θηλυκῶν, ἄγριον λευκόν, τῶν Κενταύρων φοράς, τοῦ Διὸς κεραυνοῦ ἡ σιγή, εἰς τὴν θλῖψιν ἐμπρὸς νὰ μὴν σταματᾶς. Ὡραία ἐσὺ γαλάζια τοῦ χρόνου θεά, Φωνὴν Ἑλληνίδαν ἐσὺ λαχταρᾶς, τοῦ Ὁμήρου τὴν γλῶσσα νὰ ἔχῃς ἱεράν, ὅρκον νὰ δώσῃς πὼς γι’ αὐτὴν πολεμᾶς. Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 27-5-2011...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Βραβεύσεις μὲ θέμα τὴν Ζωοφιλίαν.

Εὐτυχία Αἰμιλία   Γ΄ Βραβεῖον  Ποιήσεως Τὴν πρώτην ἄκουσες κραυγήν της, μόλις ποὺ σὲ ξέβραζε τὸ πέλαος· ἀμήχανα ἐγελοῦσες… Ἔκλαιε… ἐγύρευε ζωήν, ἄφθονος γύρω της ποὺ κυλοῦσε, μ’ ἀδιάφορη προσπέρναε, ἀνάμεσα σ’ ἅρμυρη πέτρα καὶ παγωμένες ψυχές. Τυφλὴ ζωή! καὶ μόλις ἐπρόλαβες… τὸ ἕνα σου γόνυ ἄγγιξεν γῆν καὶ μέσα ἦταν εἰς τὰ μάτια της, τῆς γῆς ἁπλωμένα τὰ πράσινα. Μὲ τὸ ᾿να χέρι ποὺ ἔλαμπε, ἔγινες Ἥλιος Θεός, μὲ τ’ ἄλλον τὸν θάνατόν της ἐνικοῦσες. Κι ὕστερις, ἐτρύπωσε εἰς τὰ χέρια σου μέσα, ὅλον τὸ κλάμμα της, ἡ βρεγμένη της γοῦνα, ἐμάγεψαν τὰ στήθια σου. Κι ἔφυε ὁ θάνατος, ἔφυε τὸ χθές, νύκτες ἐκύλησαν καὶ ἦλθαν ξημερώματα καὶ τὸ Φῶς τὴν ἐκάλεσεν Εὐτυχίαν, καθὼς τὰ πρῶτα βήματα, τὰ χάδια καὶ τὸ μικρὸν κορμάκι της, ἔρωταν ἔβγανε! Ὅλος μιὰ χνουδωτὴ ἀγκαλιά, ὅλος γουργούρημα Θέ μου καὶ νάζι, ἀληθινόν! Καὶ ἰδοῦ ὁ Ἔρως! Ἕν τὸ Ζῶον κι ἐσύ Ἁγνή! Ἐσὺ Ἄλφα τοῦ Ἀνθρώπου Πρῶτον, Αὐτὴ Εὐτυχία Αἰμιλία Γαλῆ… Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 14-1-2013 Ἡ καρδερινιὼ        Γ΄ Βραβεῖον  Ποιήσεως Πρωτομαρτιὰ εἶπε ἡ γεννήτρα ἦταν κι’ ὅλη ἡ ἀνθοβολιά, μέσα ἀπὸ χιονιὲς καὶ ξημερώματα ὡραῖα, μέσα ἀπὸ δειλινὰ βυθίσματα Φοίβων βασιλεμένων, ἦλθεν καὶ ἐμπρὸς ἐστάθη ἀπὸ τὴν γειτονιὰ τῆς Καρδερινιώς. Ἡ ὡραία μικρή μας μὲ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ὁ μαῦρος ἁγιασμός.

Ὁ μαῦρος ἁγιασμὸς Καλημέρα ἐξουσία! Αἰσθάνομαι πιότερον χαρούμενος σήμερα. Ὅπως καὶ κάθε ἄλλην ἡμέρα, πλημμυρίζει ἡ καρδιά μου μὲ ἄπλετον φῶς καὶ χαρά, διότι ἐνῶ ἐσὺ παλεύεις νὰ τσακίσῃς κάθε τί ποὺ τὸ σύμπαν προφέρει μὲ γράμματα Ἑλληνικά, διότι ἐνῶ ἐσὺ παλεύεις νὰ χωνέψῃς εἰς τὰ κατάβαθα τῆς γῆς, ὅ,τι τὸ παρελθόν ἄφησε γιὰ νὰ σκέκομαι ὀρθός, διότι ἐνῶ ἐσὺ σκιάζεις μὲ μαυρίλα τὴν ψυχή μου, ἔρχεται κάθε ποὺ ξυπνῶ ὁ Φοῖβος Ἡέλιος καὶ σκορπᾶ ζωήν, ὁποὺ ἐσὺ θάνατον ἔχεις σπείρει… Ἐπέρασαν σὰν ἐσένα μύριοι καὶ μύριοι καὶ μὲ θάνατον ἐκαλημέριζαν τὴν ζωή. Τὴν μιὰ τὸ εἶπες βαρβαροσύνη, τὴν ἄλλην κομμουνισμόν, καὶ τὸ ᾿40 φασισμόν. Θαρρεῖς πόρνη μιασμένη, πῶς μὲ λογᾶ ὁ θάνατος τί ὄνομα θὰ φέρῃ; Ἕνα μονάχα θὰ σοῦ πῶ: Ὅσον θὰ βλέπῃ ἡ γῆς τὸ χάραμα, ὁ ἥλιος σὲ πέλαγα καὶ μακρινὰ σὰν δύῃ ὄρη, τὸ σπέρμα σου πόρνη σκουλικιασμένη, δὲν θὰ ᾿χῃ νὰ κρυφθῇ στασίδι, μήτες νερὸ νὰ πιῇ λεύτερον σὲ πηγή. Μονάχα ἐὰν φωτιὰ τὴν γῆς καλύψῃ καὶ τὰ νερά της γίνουν οὐρανός, σὰν μείνῃ χῶμα πιὰς καμμένον, δὲν θὰ ὑπάρχῃ Ἑλληνισμός! Μὰ πόρνη ἀπὸ λαοὺς ἐλεύθερους καταραμένη κι ἀπὸ νεκρὰ παιδιὰ ποὺ κλέβεις τὴν ψυχή τους, σὰν ἔλθουν μακρινοὶ αἰῶνες, θὰ βγάλῃ ἡ γῆς βλαστόν… βλαστὸν θὰ βγάλῃ Ἑλληνικόν, γιατὶ τὸ σύμπαν τὸ ὁρίζει, νὰ ᾿ναι αὐτὸς τὸ Φῶς κι ἐσὺ ἡ πόρνη, τὸ σκότος, ὁ μαῦρος ἁγιασμός. Δεσποτάκης...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Περὶ Δημοκρατίας καὶ Βίας

Περὶ  Δημοκρατίας  καὶ  Βίας Δημοκρατία… Ἀναλογισθεῖτε… Τὸ μοναδικὸν κομμάτι εἰς τὸν σύμπαντα κόσμον, ὁποὺ λειτουργεῖ ἑκατομύρια ἔτη χωρὶς αὐτήν, εἶναι τὸ ἴδιον τὸ σύμπαν, ἡ ἴδια ἡ φύσις, μὲ μοναδικὴν ἐξαίρεσιν τὸ ἀνθρώπινον εἶδος! Παντοῦ κυριαρχεῖ ἡ Βία! Ἔτσι ἐπιβιώνει τὸ σύμπαν, καταστρέφοντας τοὺς ἀχρήστους πλανῆτες ἤ ἀστρα ἤ ἀστεροειδῆ ἤ δὲν ξέρω πὼς ἀλλιῶς λέγονται, ἔτσι ὥστε νὰ συνεχίζῃ ἡ ἁρμονία νὰ κυβερνᾶ. Τὰ ἀδύνατα ζῶα εἰς τὴν φύσιν γίνονται τροφὴ γιὰ τὰ πιὸ ὑγιῆ, μὴ ἐπιτρέποντας σὲ ἀσθενὲς σπέρμα νὰ γονιμοποιήσῃ, διατηρώντας ἔτσι τὴν ζωὴν σὲ ἀξιοπρεπῆ ἐπίπεδα. Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος, ὁ Δημοκράτης, ἐπιτρέπω εἰς τὰ πάντα νὰ ἔχουν ἴσα δικαιώματα, μὰ θυμώνω ἐὰν πληγώνονται τὰ συμφέροντά μου! Ἤ λοιπὸν ἄνθρωπε εἶσαι Δημοκράτης καὶ δέχεσαι πὼς ὅλοι εἴμεθα ἴσοι μὲ ἴσα δικαιώματα, μὲ ἴση τσέπη, μὲ ἴδιαν ἀσυλίαν, μὲ ἴσους μισθούς, μὲ ἴδιον εἰς τὴν ὑγιείαν δικαίωμα, μὲ ἴδιον εἰς τὴν παιδείαν δικαίωμα, μὲ ἴδια κότερα ἤ ἴδια κοπάδια προβάτων, ἤ νὰ πᾶς νὰ γαμηθῇς καὶ ἔπειδὴ τόσα χρόνια εἰς τὸ ὄνομα τῆς Δημοκρατίας μᾶς γαμᾶς, ἀποδεικνύοντάς μας πὼς δὲν εἴμεθα ἴσοι, ἄρα δὲν εἶσαι Δημοκράτης, ἄρα ἐπιστρέφουμε εἰς τοὺς νόμους...

Συνεχίστε την ανάγνωση »