Ἀνεμώνη

 

 

Ἀνεμώνη

Γλυκειὰ μου Ἀνεμώνα,

σὲ νοσταλγῶ τόσο πολύ,

μοῦ λείπεις μέσα εἰς τὸν χειμώνα,

μὰ θαρρῶ θὰ ξαναλθῇς.
 

Καλὴ μου Ἀνεμώνη,

σοῦ γράφω πίσω ἀπὸ τὸ στοιχειωμένον μου παραθύρι,

εἶμαι τόσον μόνη…
 

Ἔχω φυλάξει τὰ μαβιά σου χρώματα,

παραχωμένα καλά,

εἰς τὸν κόρφον τῆς σκέψης μου,

μὰ θαρρῶ πὼς ἐσὺ καλὴ μου μὲ πρόδωσες.
 

Λυγοῦσες τὸ κορμὶ σου ἀπατηλά

καὶ τ’ ἄρωμά σου χάϊδευε τὴν ἀνατριχίλα μου,

τότε θαρρῶ πὼς γέλασες σὰν ἔσκυψα ἐπάνω σου,

δακρύζοντας,

γιὰ τὴν ζηλευτήν σου ἀνεμελιά.
 

Τότε θαρρῶ πρόσεξα πὼς ἤμουν μόνη ἐκεῖ.

Ἡ δική σου  σκέψις, ἦταν φευγάτη γιὰ πάντα.
 

Ἐσὺ καλή  μου Ἀνεμώνη,

κυττοῦσες ψηλά, τὸν Θεόν

κι ἐγὼ θαρροῦσα,

πὼς μποροῦσα νὰ ζήσω μαζύ σου ξέγνοιαστα.
 

Προσπέρασες ὅμως καλή μου Ἀνεμώνη

καὶ τὸ στοιχειωμένον μου χειμωνιάτικον παραθύρι,

ἔχει σκοτεινιάσει

καὶ πιὰ δὲν σὲ βλέπω καλά.
 

Ξέρω ὅμως,

πὼς εἶσαι ἐκεῖ ἔξω,

καμαρώνωντας τὴν συντροφιά

τοῦ παγωμένου ἀγέρα…
 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

19-12-1997