Τ’ ἀνθιὰ τῆς λευτεριᾶς
Ἀκόμη μία ἐπέρασεν τοῦ ξυπνημοῦ
ἡμέρα, πέραν τοῦ φωτός,
τῆς ὡραιοτάτης πέραν, τῆς εὐμορφιᾶς·
αὐτῆς ὁποὺ φθονεῖ ἡ αὐγὴ
καὶ τ’ ἄμοιρον δεῖλι,
ματώνει εἰς τὸ βασίλεμά του…
Ἦλθεν χάραμα τὸ πρῶτον ἀνάσαιμα,
μὰ ἔλειπεν ἡ εὐωδιά σου·
κι ἦταν γύρω ὁ κόσμος μου Θεά,
κῆπος κατάσπαρτος μ’ ἀνθιά·
μὰ ἔλειπες ἀρχόντισσα
κι ἔκλαιε ἀκριανὰ ἡ ῥὸζ ἑκατονταφυλλιά…
Ἔρμον τὸν καλπασμόν σου Φῶς,
ἄκουαν τὰ βουνὰ μὲ θλῖψιν
κι ἔσταξε ἀξάφνου δάκρυον τότες,
εἰς τὰ γαλάζια βάθη
τῶν πελάων καταμεσῆς
κι ἔγινεν ζωὴ μὲ ἄλικον χρῶμα…
Ἐπάλεψεν μὲ τῶν βυθῶν τὰ σκότη,
μὲ τὰ πελάη τ’ ἄγρια τὰ δουλικά,
μὲ τὴν ῥότα ἐταξείδεψεν τῶν ἐλεύτερων ἀφρῶν,
ἐγνώρισε τῆς γῆς ἀνθρώπους
καὶ σούρουπον θὰ ᾿ταν πιάς, ἀποκαμωμένη,
εἰς τῶν χειλιῶν σου, ὦ Ἐλευθερία, ἐκούρνιασε τὸν ἔρωτα,
ν’ ἀποκοιμηθῇ…
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
23-4-2011
Φωτογραφία «κλεμμένη» ἀπὸ ἄλμπουμ τῆς Βιολέτας Μελέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου