Παρασκευή 21 Σεπτεμβρίου 2012

Γράμμα πρὸς τὸν υἱόν μου


Γράμμα πρὸς τὸν υἱόν μου


Τὶ κι ἄν τὰ πέλαγα τὰ ὁρίζουν ἀνέμοι,

ἐσένα γιέ μου,

ἐσένα ὁδηγοῦν,

τὴν γλυκιὰ γιὰ νὰ ἰδῇς ῥοδαυγή.


Τὶ κι ἄν τοῦ Ὁλύμπου κατάλευκες εἶναι οἱ ἀητοφωλιές,

τῆς γῆς βλαστέ,

μονάχα ἡ παγωνιὰ σᾶς ἑνώνει

καὶ τὸ πρῶτον ἀπὸ μέσα τους σᾶς χωρίζει, πέταγμα.


Τὶ κι ἄν ἡ ἄνοιξις ἔρχεται μ’ ἔρωτα,

ἔφυγες γιέ μου πιά·

κι ἦταν τῆς ἀρχῆς  τοῦ Αὐγούστου ξημέρωμα,

τὸ χάραμα ἦταν μιᾶς ἄλλης κρύας ζωῆς.


Τὶ κι ἄν Φθινόπωρον ἦλθεν, μὲ θλῖψιν εἶναι, σιωπηλόν·

χάνεται ἡ φύσις γυιέ μου

κι ἡ μήτρα ποὺ σ’ ἐγέννησεν ἀμίλητη,

ἀντίκρυ στέκει τοῦ θανάτου σου.


Μήτες κλαυθμός, μήτες δάκρυ, μήτες κραυγή…

μιά καταιγίδα τὰ μάτια της, μιὰ παγωνιὰ

κι ἕνα κορμί, μέσα εἰς τὴν ζάλην πιὰς χρόνους νὰ παραδέρνῃ,

ν’ ἀναρωτιέται γιατί…


Ποτὲς δὲν σὲ ξέχασα! Ποτές!

Εἶσαι σὲ κάθε χαρά μου ἡ πρώτη σκέψις·

καὶ κάθε ποὺ γράφω μικρέ,

ἐσένα ἀρωτῶ ἐὰν σ’ ἀρέσῃ.


Ὅπου καὶ νὰ ᾿σαι, ἐγὼ σ’ ἀγαπῶ…

καὶ τώρα πιὰς ποὺ ἡ ζωὴ μικραίνει,

νὰ σοῦ πῶ ἤθελα, πὼς ἡ μικρή σου ἀδελφή,

ἕνα πλάσμα Θέ μου μαγικόν,

ὄμορφη εἶναι σὰν ἐσένα, σὰν τὸν Οὐρανό…


Νὰ τὴν προσέχῃς,

ἀπὸ ψηλὰ νὰ τὴν προσέχῃς·

τί κι ἄν ζῇς σὲ κόσμους ἄλλους μακρινούς·

νὰ ᾿σαι ἀνατριχίλα μέσ’ τὴν χαρά της,

κι ἄν ξάφνου ἰδῇς τὸ δάκρυ της,

νὰ ᾿σαι ἐκεῖ παρηγοριά…

 πατέρας σου.


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

21-9-2012

11 σχόλια:

  1. Τὸ ξέρω. Λυπᾶμαι καὶ τὸ γνωρίζεις....

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  2. υπεροχο!!!!!!!!!!!!νπραβο δημητρη!!!!!!!!!!!!!

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  3. ....μου πηρατε το δακρυ μεσημεριατικα κατω απο αυτον τον Ηλιο, που και ο δικος μου εκει ψηλα ειναι,...πηρα το συναισθημα των γραμματων σας.... εχω ενα Φως μεσα μου για σας.... δυο καντηλια θα αναψω....δεν εχω τιποτα αλλο να πω ....χαιρομαι μονον που κυλιστηκα στις γραμμες σας....ειμαι αδυνατος...που αγαπω το τσιγαρο με τον καφε μου ταξιδευοντας τη ματια μου στον οριζοντα.....το Χαιρε της ψυχης μου Αγαπητε........................................

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  4. Ὁ δρόμος Γεώργιε εἶναι μακρύς...
    Τὸ φορτίον βαρύ...
    Πρὶν λίγο ἕνας φίλος ἔγραφε εἰς τὸν δικό του ταξειδιώτη,
    «Αυτή η καριόλα η ζωή, μου έδειχνε πάντα φωτογραφίες και μου έλεγε: Κύττα τι μπορείς να έχεις.
    Και μετά μου έλεγε οτι δεν τα δικαιούμαι και μου τα έπερνε. Η ζωή μικρέ, γιατί μόνο αυτή υπάρχει, ούτε θεός, ούτε διάολος, ούτε τίποτα, μονο η ζωή, παντρεμένη με έναν άκαρδο άντρα, τον θάνατο. Ο,τι λατρεύει εκείνη, το ζηλεύει και το πέρνει εκείνος. Θα έπρεπε να την κάνω να με αγαπήσει εμένα και οχι να διαλαλώ απο εδώ και από εκεί το τι αξίζεις και το οτι είσαι ένα ξεχωριστό διαμάντι και για μένα και για όλους.»

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  5. Μου έδωσες οτι είχα να σου δόσω μα μου πήρες οτι είχα για να ζω.

    ΑπάντησηΔιαγραφή
  6. Αυτό το σχόλιο αφαιρέθηκε από τον συντάκτη.

    ΑπάντησηΔιαγραφή