Πέμπτη 30 Αυγούστου 2012

Ἐγὼ ὁ Ἄνθρωπος






Ἐγὼ ὁ ἄνθρωπος
  
Κντευε ν ξημερσ ταν κουσα τν καλπασμν.
Συνχισα τ περπτημ μου,
ναζητντας τ ξφνιασμα π τν μφνισιν το φωτεινο ελογητο.
Παντο
σκοτδι.
Μονχα γοητεα το καλπασμο ἐφανρωνε ζω
 κα ο σκψεις μου γι’ ατν.
Μ δυσκολαν τ γυμνν μου κορμ νηφριζε ες το Παρνασσο τς σιωπηλς πλαγις.
Κποια σκρπια νεμματα, εχαν τν δρμον τους χσει,
 ξεδιντροπα το νμου χαϊδματα ταν,
 πο πτες μ σκληρν παγερδα κα πτες μ θρμην καλν,
ν’ ντισταθον θελαν θαρρες ες τν πηγαιμόν μου.
βλεπα μ δν κουα· δν κουα τν στεριν τ τρεχαλητ,
 καθς λα πσω θελαν ν κρυφθον π τν ρεμη σελνη
κι στερα τν δρμον μου ν κνουν σκοτεινν.
Κπου κπου, ες τν βρχων πλον τ πτημα, ιγοσε γμνια μου
 κα πνω της, π τ μτωπν μου κυλοσαν το κοπιασμνου μου πηγαιμο ο στλες.
Κντεψα ες τ ψη ν πατσω το Παρνασσο,
 ταν ξφνου χθη πσω π νεφελωμνην τν ορανν ργν σελνη, 
ταν τρομαγμνα τρξαν ξωπσω της τ’ στρια,
ταν ο ψηλς το λμπου κορφς  
πσω π τς Νεφλης κρυψαν τ κορμ, τ λευκν τους λαμπρισμα,
ταν καλπασμς, μονχα γι μαν τς ζως στθη στιγμν
κα ττες, Φς!
Ττες ρχισα γλγορα ν τρχω,
 τσον πο γμνια μου, δσκολα τς δρασκελις μου κολουθοσε·
δυ κμη πατματα, κα ττες,
ν,
ψθη Παρνασσς!
Πατντας πνω του γερ  κα μ τ χρια ψηλ γαπντας τ Φς,
εδα τ’ ρχνημα το καλπασμο.
Μυριδες κα μυριδες κμη πσω τους τ’  λογα σερναν χτδες χρυσκομες
 κι πνω τους, 
λλην Θες Ελογητς τς γς το Παρνασσο, ζω.
μουν ρθς μπρς ες τ Φς, καθς τν γμνια μου ἐχρσωνε.
 Ττες ταν πο εδα ν γενννται χρματα.
Εδα π βρχους νθη ν ρθνονται κα πνω τους πετομενοι μνητα,
ν
κελαϊδον τν ελογημνον το θεο ρχομν.
 Ττες τν γμνιαν μου ἐτλιξαν τ’ ρματα το καλπασμο π’ τν μι
κα τς γς τ εχαριστρια μ κομιζαν π’ τν λλην.
 Κτω, τ πτημ μου  νθισμα ελογημνον κα παντο Φς
 κα χρματα κα μυρωδις κα τς γς ελογημνες φωνς.
Μ χρυσωμνην νδεδυμνος γμνιαν,
 γ νθρωπος, χαμογελοσα.
 φυγα τρχοντας,
 ν προλβω ν φρω θελα σκοτδια,
γώ,  νθρωπος …


Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
31-12-2011

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου