Τετάρτη 5 Δεκεμβρίου 2012

Θυμᾶσαι...; μοῦ εἶχες πεῖ...


Θυμᾶσαι...; μοῦ εἶχες πεῖ....


Σοῦ μιλοῦσα σιγὰ, ψιθυριστὰ σχεδόν,
προσπαθῶντας νὰ δώσω ἀγάπη εἰς τὰ χρώματα τῆς φωνῆς μου...
θυμᾶσαι...;
 
 
 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ἡ ἀγάπη ὑπάρχει εἰς τὸ χρῶμα μου,
διότι ὅταν ὁμιλῶ γιὰ γαλάζιον, δακρύζω...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ἤμουν ἀγαπημένος τοῦ Φίλου Ἡλίου Φωτός,
διότι τὸν ἀποκαλῶ Ξανθὸν καὶ δακρύζω...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ὅταν ὁμιλῶ διὰ τοῦ γαλάζιου τὴν Κόρη
θεὰν Φωνὴν Ἑλληνίδαν,
σκληραίνει τὸ πρόσωπόν μου,
ἀτσαλένιον γίνεται μὲ τῆς Φωτιᾶς ἀνταύγιες γύρω του
 καὶ δακρύζω...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ζήλεψες τ' ἀτσάλι τῶν ματιῶν μου
 καὶ πὼς αὐτὸ θὰ μὲ ὁδηγοῦσε νὰ γίνω τὸ χάδι τῆς σιωπῆς,
ποὺ κρύβει μέσα εἰς τὴν παγερήν του κάμαρα.
 Κι  ἐγὼ ἀδέλφι μὲ τὸ δάκρυ μου τὸ 'κανα...
θυμᾶσαι...;
 

 Μοῦ εἶχες πεῖ πὼς ἡ τόλμη τοῦ Λόγου μου,
ἐρωμένη τῆς μοναξιᾶς θὰ γίνῃ,
γεμάτη Φεγγάρια μοναχικά καὶ παραβάτες τοῦ σύμπαντος πλανῆτες...
θυμᾶσαι...;
 

 Πάντα, μοῦ εἶχες πεῖ,
νὰ προσέχω τὴν κόψιν,
τῶν ματιῶν τὴν ἀστερόσκονην,
τῆς Φωτιᾶς τὸ φλερτάρισμα,
τοῦ χαδιοῦ τὸν πόνο,
 μὰ πιότερο μοῦ ΄πες...
θυμᾶσαι...;
σὰν τὰ φτερὰ μου ἀνοίξω καὶ πετάξω,
δὲν θὰ 'χω ταῖρι...
 Διότι ἡ Ἁρμονία κινεῖται ἐλεύθερα,
 ἐκεῖ ὁποὺ μονάχα τὸ Λέχος τοῦ Λόγου θὰ εἶναι,
 διὰ νὰ ξαποστάσουν οἱ Ἐλευθερες σκέψεις μου...
 διότι ὀ Ἐλεύθερος δὲν ἐπιστρέφει ποτέ...

 Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
5-11-2010

Δεν υπάρχουν σχόλια:

Δημοσίευση σχολίου