Κ Υ Π Ρ Ο Σ

Κ Υ Π Ρ Ο Σ 

Κραυγές, καπνιὰ καὶ θρῆνος...

λαβωμένη γέρνει ἡ ἐλευθερία, 

εἰς τὸ χῶμα τῆς Κύπριδος τ’ ἀλαφρύ·

γύρω της, παντοῦ,

τὸ αἷμα ξερασμένον,

ἀπὸ μωρὰ καὶ γέρους καὶ μάνες καὶ νιούς...

Ἔθαψα εἰς τὸ χῶμα μου βλαστάρια καὶ ἀνθοὺς 

καὶ τὰ ποτάμια μου κόκκινα,

τὸ χῶμα μου ἔγινε μαῦρον καὶ βαρύ,

σκίζει τὸν ἥλιον 

ἀπ’ τὴν ψυχήν του ἡ κραυγή.

Ὑυυυπερίίίίωνα...

τὸ κτῆνος εἶναι,

τοῦ τούρκου εἶναι ἡ ἀγραμματωσιὰ ἐδῶ

καὶ τῶν ἐθνῶν ἡ μαύρη ζήλεια,

μὲ νύχια γαμψὰ 

καὶ μαυροντυμένες καρδιές,

κυνηγημένες ἀπὸ τὸ φῶς,

ξερνοῦν τὸν θάνατον, 

σὲ κάθε ἰδικόν σου ὡραῖον.

Παγγαία Μητέρα...

εἰς τὴν ἄκρην τοῦ στήθους σου, 

στολίδι μὲ εἶχες·

μὲ ζωγράφισε ἡ ἱστορία μὲ χρώματα,

πρῶτα τὸ γαλάζιον καὶ τῆς χλόης τὸ πράσινον,

μετὰ τὸ πορφυροῦν,

τὸ ὡραῖον τοῦ βασιλέματος 

καὶ τὸ γκρὶ τῆς συννεφιᾶς

κι ἔπειτα,

εἰς τοὺς ὥμους μου ἔβαλε, 

τὸ κόκκινον τοῦ αἵματος καὶ τῆς συμφορᾶς.

Εἶμαι ἡ Κύπριδα, εἶπε,

κόρη τῆς φωτιᾶς...

ἤμουν ἐκεῖ, ἀρχαία ψυχή,

τοῦ Ὁμήρου στασίδι,

τοῦ Διγενῆ, τοῦ Εὐαγόρα, τοῦ Αὐξεντίου…

ῥιζογεννοῦσα μάνα ἥρωες.

Ῥέει τὸ αἷμα μου τώρα

καὶ κάθε τοῦ κτήνους ἀνάσα, 

ἕνα παιδί μου νεκρόν...

καὶ μόλις τὰ κατέβασα,

ἀπὸ τῶν ἄγγλων τὶς κρεμάλες.

Τὰ στόλισα μὲ τὴν Δόξα,

τὴν Ἀθάνατον Ὡραίαν Ἐλευθερίαν,

ῥόδισα τὰ μαρμαρένια τους μάτια, 

σκορπίζοντας τὸ ἱερόν σου χῶμα ἐπάνω τους 

καὶ τώρα μάνα,

ἡ ἱστορία καὶ τὸ γαλάζιον 

τοὺς ἔχουν παιδιά τους.

Ὅπως ὁ ἥλιος ν’ ἀνατέλλῃ δὲν ξεχνᾶ,

ἔτσι ὁ Ἕλληνας μάνα, 

μὲ σχοινιὰ εἰς τὸν λαιμόν,

μὲ μαχαίρια εἰς τὴν πλάτην 

καὶ μὲ σφαῖρες εἰς τὸ κεφάλι,

τὴν ἐλευτεριὰ θὰ μοῦ φέρῃ πάλι!

Σκοτάδι ἐπάνω σας μογγόλοι φονιάδες,

σκοτάδι ἐπάνω σας παγκόσμιοι φονιάδες,

ὁ τρόμος νὰ κλείνῃ μὲ τρόμον τὰ μάτια σας,

ἡ ὁργή μου κρεμάλα σας νὰ ᾿ναι

καὶ τὸ σπέρμα σας νεκρόν...

νὰ πατήσῃ ἡ ἐλευθερία ἐπάνω σας,

νὰ ᾿ναι τὸ χῶμα μου ἐλεύθερον, 

ἐλεύθερον χῶμα Ἑλληνικόν...

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς 

Ἕλλην 

24-6-2011