Ἀδείλινος Αὐγή

Ἀδείλινος Αὐγή

Ἦταν τότες, ὁποὺ τὰ μάτια μου ζωὴν ἀντίκρυσαν…

κι ἄκουσα πατέρα, τοὺς πρώτους τῆς καρδιᾶς σου λόγους.

Πὼς θὰ ᾿ναι ὁ ἔρωτας ἔλεες ὁδηγός μου

καὶ γύρω μου ἡ γνῶσις, ἡ ἀπέραντη φωτιά μου.

Καὶ πὼς τὰ χάδια σου, ἴαμα θὰ ᾿ναι καὶ τροφὴ

καὶ τὸ φιλί σου ἔλεες, καρδιὰ καὶ ἀγκαλιά μου.

Μοῦ ᾿πες μονάχα τὸ κακόν, καθὼς κυλοῦν τὰ χρόνια,

θὰ μοῦ στερήσῃ τὴν ζωήν,

γηραιὸς τότες σὰν θὰ ᾿μαι, ὅπως τὰ χιόνια.

Πὼς τὸ γεννᾶ ὁ ἄνθρωπος σὲ αὐτὴν τὴν γῆν

καὶ ἀπὸ κάθε γένναν του,

θὰ χάνω μίαν ζωῆς στιγμήν.

Καὶ λαχταροῦσα ποὺ ἔλεες τὴν ἐλευτεριὰν τοῦ Αἰγαίου

καὶ πὼς σὲ ὅρη ἀψηλὰ εἶναι ἡ ὀμορφιά,

ποὺ ᾿χουν τὸν Φοῖβον βασιλιά…

Μοῦ τραγουδοῦσες θάλασσες, γύρω ἀπὸ ἀετίσιους βράχους

καὶ μύριζα ἀμμουδιές, πευκόφυτες ἀκτές·

κι ὕστερις ἄκουα τὸ βύθισμα τοῦ ἡλίου εἰς τὰ νερά τους

κι ἔπειτας ἔλεες νανούρισμα, ἀργά,

νὰ ὁ Θεός, τὸ χάραμα, ἡ ἄνοιξις, βροχὴ κι ἡ εὐωδιά τους.

Πὼς θὰ ᾿χω χρόνους ἔλεες, τ’ Ἀπρίλη ἀμυγδαλιὲς

κι ἄρωμα γύρω μου παντοῦ, ἀπὸ δαφνοστεφανωμένες λίμνες καὶ ἀκροποταμιές

καὶ θὰ ᾿ναι ὁ ἔρωτας εἰς τὴν νιότην μου,

σεριάνισμα τοῦ φεγγαριοῦ, ποὺ ἀσημώνει ἀκρογιαλιές.

Μὰ δὲν μοῦ εἶπες πατέρα μου, πῶς εἶναι τὸ κακόν;

Μονάχα πὼς ἡ πρᾶξις του, κλέφτης τῆς ἀνασαιμιᾶς μου.

Κι ἔτσι δὲν πρόκαμα πατέρα μου, νὰ ἰδῶ τοὺς πρώτους λόγους,

εἶδαν τὰ μάτια μου τῆς καρδιᾶς σου τὴν αὐγὴν

καὶ ὅταν ἦλθεν δειλινόν, ἤμουν χωρὶς πνοήν…

ΥΓ: Εἰς τὸ πρόωρον ταξείδεμα τοῦ υἱοῦ μου Ἀθανασίου,

πρὸς τὸν Ἄπειρον Σύμπαντα Κόσμον…

Δεσποτάκης Τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
12-6-2012