Εὐλογημένον Ἀκρωτήρι

Εὐλογημένον Ἀκρωτήρι

Τί εἶναι ὁ στεναγμός τῆς γῆς,

τί εἶναι;

Χρυσότοξος μήπως ἀναδυομένη τῆς Νάδας ὁρμὴ

ἤ μήπως μυρουδιὰ ξεριζωμένη,

ἀπὸ σὲ βράχια γεννημένους νυκτανθούς;

Νὰ ᾿ναι λὲς αὐτὴ ἡ μελωδία

ποὺ τὸ πάτημά μου βγάνει,

σὰν ἀλαφραίνει ἀπάνω σὲ ξεχασμένα ἀπὸ Θεοὺς χώματα,

χώματα μιὰς μὲ ἱδρῶτες ποτισμένης πλαγιᾶς

ἤ νὰ ᾿ναι λὲς τὸ πέταγμα τοῦ γερακιοῦ,

πλάι σὲ πρωινὴ τοῦ Μάη βροχή;

Ἤ μήπως τὸ παράπονον τῆς ἀνύμφευτης ἀμμουδιᾶς,

σὰν ἀργεῖ τὸ χάδι τῆς θαλάσσης

ἀπάνω της νὰ γείρῃ,

μὲ ὅλα τῆς καλὰ νυκτωμένης σελήνης

τὰ χρώματα στεφανωμένη;

Χορὸς μὴν εἶναι τ’ ἀνέμου καὶ τῆς χλόης;

Τοῦ Ποιητοῦ μὴν εἶναι τἄχας ὄνειρος,

σὰν αὐτὸν τῆς αὐγῆς ποὺ φέρει τὸ ξύπνημα

κ’ εἶναι ἀνάκατον μὲ χρώματα ἀπὸ τὴν Σίφνον,

τὴν Ἀμοργόν, τὴν Κέρον, τὴν Θηρασιάν, τὴν Ῥήνεια

καὶ ἥλιους μέσα σὲ μυστικὰ τοῦ δάσους,

τῆς πρώτης τῆς ζωῆς ἡμέρας;

Ἤ μὴν τ’ ἀχόρταγον νὰ  ᾿ναι πάθος της,

γιὰ τοῦ Φωτὸς τὸν ἔρωτα;

Θαρρῶ πὼς εἶναι οἱ πληγές,

ἀπὸ τὰ σκόρπια εἰς τὸ κορμί της θαύματα,

θαύματα ἀπὸ μάρμαρον λιανισμένον.

Λιανισμένον ἀπὸ μίσος,

ἀπὸ ὀργὴν λιανισμένον

καὶ ἀπὸ ἔχθραν ποὺ σκότος μονάχα βγάνει…

θαρρῶ πὼς εἶναι ἀπὸ τὸ αἷμα,

αἰῶνες τώρα ποὺ στάζει ἐκειὰ

τ’ ἀκριανὸν μικρὸν ἀκρωτήρι,

ὁ ἡέλιος ὁποὺ ἐπέλεξε νὰ εὐλογήσῃ…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

5-2-2014