Νοτιᾶς φυσοῦσε μιὰ εὐωδιὰ

Νοτιᾶς φυσοῦσε μιὰ εὐωδιὰ

Ἰσκιάδα ἤμουν, Ἥλιος ἐσὺ

κ’ ἄκουα τὰ ποδοβολητὰ τ’ ἀνεβασμοῦ σου

κ’ ἄκουα ἀπὸ τὶς καρδιὲς τῆς γῆς τὸ πύρωμα·

καὶ ὅσον ἐσὺ γινόσουν, ἐθαύμασα,

ἀπὸ γέννημα τῆς πέρα ἁρμύρας,

φωτεινὸς τῆς αὐγῆς καλπασμός.

Σιμά σου τὸ φεγγάρωμα ἔπλεε,

ἀπάνω ἁρμενιστὴς εἰς τὸ πορφύρωμα·

ἀπὸ τὴν ζευγιὰ ἦταν γέννημα,

τῆς πέρα γῆς,

τῆς σιωπῆς τ’ οὐρανοῦ 

καὶ ἦταν γύρω τους ζωή.

Μίαν μονάχα πλάι σου δρασκελιά,

τοῦ χρόνου ἦταν οἱ κόρες·

ἡ μιὰ λευκὴ σοφὴ κι ἀγέλαστος

κι ἀντίκρυ της ἡ ὡραία·

τὸ πόθημα τοῦ ἔρωτος, τὸ θέλημα.

Ἦταν πιασμένη ἡ ἄμυαλη ἡ τρίτη,

 ἀπ’ τὰ τρεχαλητά σου

κι ἔβανε εἰς τὰ πέλαγα φωτιὰ

κι ἔκαμε στάχυα χρυσαφιά.

Νοτιᾶς φυσοῦσε μιὰ εὐωδιὰ

καὶ πέρα τῶν ματιῶν σου ἡ μικρή,

ἡ φθίσις τῶν ὀπώρων εἰς τὴν γῆς

κι ἦταν τὸ χῶμα,

ἀρχὴ ζωή.

Ἥλιος ἐσὺ ταξειδευτὴς

κι ἐγὼ ἰσκιάδα·

θαυμαστής·

ἥλιος ἐσὺ ζωὴ τῆς γῆς

κι ἐγὼ ἀντίκρυ τοῦ γελιοῦ σου,

μιὰ πένα εἶμαι,

ἕνα χαρτί,

σκέψις θνητὴ τοῦ ποιητή …

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς 

Ἕλλην

14-1-2012