Ἡ μελωδία τῆς αὐγῆς

 

 

 

 

 

Ἡ μελωδία τῆς αὐγῆς

 

Μὴν εἶσαι αὐγή μου ἀερικόν,

μὴν εἶσαι μελωδία,

ποὺ τραγουδοῦν σε οἱ οὐρανοί,

γιὰ νὰ ξυπνᾶ ἡ κόρη γῆ;

 

Μὴν εἶσαι αὐγή μου ὁ χορὸς ἀπὸ θαλασσοπούλια,

μὴν πάνω ἀπὸ λεμονανθοὺς μύρια μελισσοπούλια;

Ἐσένα αὐγή μου καρτεροῦν,

σ’ ὅλα τὰ χρώματα τῆς γῆς,

τὸν ἐρχομόν σου μαρτυροῦν.

 

Μὴν εἶσαι ἔρωτας ποὺ ζῶ,

μὴν αὖρα τοῦ Αἰγαίου,

μὴν τοῦ βορρᾶ εἶσαι γέννημα

ἤ λόγος τοῦ ὡραίου;

 

Πές μου λευκόστηθη αὐγή,

ποὺ ᾿χεις κορμὶ γαλάζιαν γῆν,

στολίδι ποὺ ᾿χεις στὰ μαλλιά,

τοῦ Φοίβου τὴν ἀνατολήν,

 

πές μου πῶς νὰ ᾿βρω τὴν ὁδόν,

τὶς νύκτες σὰν σὲ χάνω,

πῶς νὰ μυρίσω σε αὐγή,

ποὺ ᾿μαι μικρὸς ἀνθὸς στὴν γῆ;

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

8-6-2013