Δεσποτάκης τῆς Δαμητρός - Ἕλλην

Εἰς τὰ ῥὸζ τῶν χειλιῶν σου 

Ἑλλάδα σιγοψιθυρίζουν τὰ μάτια σου 

καὶ γύρω τὰ δάση της

μεγαλωμένα μὲ νερὰ 

ἀπὸ τὰ δάκρυά σου ἐξαγνισμένα 

καὶ φῶς ἀπὸ τὰ πετάρισμα τῶν βλεφάρων σου.

Ὑπὸ τοῦ τῆς σελήνης φωτὸς

τ’ ἀνάγλυφον βλέμμα σου

χρωματίζει μὲ γαλανὸν ὡραῖον

καὶ διάφανον βάζει εἰς τοὺς ποταμοὺς

καὶ γύρω τους ἀφήνει τὴν φῦσιν νὰ ἐρωτοτροπῇ μαζί τους.

Ἀνάμεσα εἰς τὰ ῥὸζ τῶν χειλιῶν σου

τὸ λευκὸν τῆς δροσιᾶς,

μὲ τ’ ἄρωμα τῆς μέντας καὶ τῆς πρωϊνῆς αὔρας

τὸν ἥλιον προκαλοῦν·

ν’ ἀφήσῃ θέλει αὐτὸς τὴν χαραυγὴν

καὶ ἀντίκρυ τῶν χειλιῶν σου νὰ σταθῇ.

Γεμᾶτος μὲ ἀνδρισμόν,

μὲ φωτιὰ

καὶ κολασμένον διὰ ἐσέναν πόθον,

κάθε ποὺ τὸ πρωϊνόν σου χαμόγελον βλέπει,

βυθίζεται εἰς τοῦ αἰγαίου τὰ γαλάζια,

ἀφήνωντας τὴν Ἑκάτη νὰ βασιλεύῃ.

Γαλανὸν καὶ πορφυροῦν

ἁπλώνει εἰς τὰ νερὰ τῆς Ἄνδρου

κι΄ αὐτὰ φλερτάρουν τὸ αἰγαῖον

ἴσα μὲ τῆς Σαντορίνης τοὺς κόλπους

καὶ τῆς Μήλου τ’ ἀνεμοδαρμένα βράχια.

Ἑλλάδα τοῦ πελάου μὲ τὰ λευκὰ ξωκκλήσια,

τοῦ γιασεμιοῦ καὶ τῆς ἑλιᾶς·

σοκάκια ἀσβεστωμένα καὶ μαβιὲς μπουκαμβίλιες 

καὶ καθάριες κρυστάλλινες χρυσωμένες γύρω τους ἁμμουδιές 

καὶ ἑορτὲς αὐγουστιάτικες

μὲ δροσερὸν κρασὶ καὶ νησιώτικες πίτες

γεμᾶτον τὸ βλέμμα σου.

Λαβωμένη Ἑλλάδα ἡ σκέψις σου,

ἕνα μὲ τὴν γῆς τὰ γλυπτὰ κι’ οἰ θεοί·

μὲ μίσος ἐπάνω τους τὸ χορτάρι πατᾶ,

νὰ τοὺς κρύψῃ τὸν ἥλιον

καὶ ἡ βροχὴ ἀνέραστη,

νὰ μὴν ποτὲ τὰ γευθῇ.

Ἴσως νὰ ἔλθῃ κάποτε ἡ χαρά,

ἱκέτιδα εἰς τὸ δάκρυ σου νὰ 'ναι,

τὴν ὥρα ὅπου τὸ πορφυροῦν

ἐλευθερώνει τὸ γαλάζιον

κι’ ἐλεύθερος ὁ ἥλιος ξανθός,

ταχὺς ἐραστής,

εἰς τὰ στήθη σου ἐπάνω ἀναγεννᾶται.

Ἄνοιξις ἐστὶν

τοῦ λαιμοῦ σου τὸ λευκὸν

καὶ εἰς τὸ δέρμα τῶν ὥμων σου,

Εὐαγγελία,,

κρυμμένον τοῦ στήθους σου μυστικόν…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

19-7-2011