Διότι, Ἐγεννήθην Ἕλλην

 

Διότι, Ἐγεννήθην Ἕλλην

 

Ἁπλόχερα μιᾶς μάγισσας, μοῦ ἔδωσε,

                                                       τὸ χέρι,

τοῦ ἔρωτος τ’ ἀνίκητον, τὸ ζηλευτόν,

                                                     καρτέρι,

ὁποῦ κανεὶς δὲν ἔφυε, χωρὶς ἀνθὸν   

                                                    καὶ ταῖρι.

 

Τί μάργαρον, τί βότανον…χρυσὴ Κυρὰ μὴν εἶσαι;

μὴν γάλα ἀπὸ βλαστὸν ἤ ἀπὸ μέλι, γλύκα

ἤ μὴν δροσιὰ τοῦ πρωινοῦ, κάποιου θαλασσοκρίνου;

 

Ἤ μὴν ἀπόσταγμα ἀπ’ τὸ βύζαγμα , ποὔκαμε ἡ γῆς,  ἐκειά,

σὰν ἄνθισε ὁ μέγας ὄνειρος, στὸν βράχο τοῦ Ζαλόγγου…

θάνατος κι ἐλευθεριά, τὸ μπόλι τοῦ ἀνθρώπου.

 

Τὸ αἷμα σπόρος ἤτανε, ποὺ ἔφυεν  ἡ Παλλάς·

ἐβγῆκε πάλι σὰν βλαστός, εὔμορφος γέννα,

                                                        ἡ Ἑλλάς

κι ἐκραύγαζεν ὁ ἄνεμος, πεθαίνεις τώρα

                                                      ἤ νικᾶς.

 

Μῦρον κρινάδελφον, στολίδι εἰς τὸ κορμί σου,

                                           Μόνη Ἐσὺ Πατρίδα,

μὲ Θούρειον Λόγον σὲ ἐνύμφευσε, Ῥῆγας,

                                             ὁ Ποιητής Σου,

                                 Μόνη Ἐσὺ Πατρίδα…

 

Τί κι ἄν ὁ ἴσκιος ἐπάνω μας ποὺ γέρνει,

τοῦ ἡλίου ἀφήνει μας, ἐλεύθερον, τὸ χάδι,

τί κι ἄν τῆς ἁρμύρας, τὸ ῥίγος, μᾶς ξεσέρνει,

                                                         σὲ ἀκτές,

μονάχοι ἐκεῖ ποὺ κατοικοῦν, Λόγος

                                    κι Ἐλευθερία,

ἐμεῖς, ὕμνον εἰς τὰ χείλη κραττοῦμε,

ἀέναον προσευχή,

«Καλλίτερα μιᾶς ὥρας, ἐλεύθερη ζωή…»

 

 

Κι εἶναι ἑτούτη μονάχα μία  στιγμή,

ἀπὸ Φῶς λιγοστὸν γεννημένη·

καὶ εἶναι ὁ Μέγας Φώς,

Λόγος Ἑλληνικός,

πνοὴ εἰς τὴν οἰκουμένη.

 

Ὅλη ἡ ψυχὴ καὶ ἡ δύναμις, ὅλη,

                                ἐφανερώθη·

ἄνθρωπε, ἰδοῦ,

πῆραν ζωὴν οἱ ποταμοί, ἀπὸ αἷμα,

                            ὁποὺ ἐπνίγησαν,

καὶ γιὰ νὰ μὴν τὸ χῶμα ξανὰ

                            πληγώσουν,

τῆς Ἐλευθερίας τὴν μαγείαν, μὲ ὀργὴν καὶ ὁρμήν,

                                                               ἐκάλεσαν·

κι ἔτσι τὰ νερά τους καθάρια ἔγιναν,

                                             γαλάζια

καὶ ἐκύλησαν νὰ ἀπαντήσουν τὰ εἰς τὸ χῶμα,

                                                          ἀφημένα,

κορμιὰ ποὺ ἐτίμησαν τὸ Φῶς καὶ τὸν Φώς.

Ίδοῦ ἄνθρωπε,

ὀσφρήσου μετὰ τὴν βροχή, πῶς ἡ γῆς αὐτή

                                                μοσχοβολᾶ…

 

Ἠ γῆς ἄνθρωπε, αὐτή, αἰῶνες κι αἰῶνες αὐτή,

                                                       προδομένη,

ἀπὸ τὰ σπλάχνα της ποὺ βγάζει βλαστόν,

βλαστόν, ποὺ σὰν θεριέψῃ,

πλανεύει καὶ χάνεται ὁ νοῦς του

καὶ πάλι σὲ πέλαγα φωτιάς τὴν ἀφήνει,

νὰ πλεύσῃ…

 

Ὅμως,

ἄνθρωπε ἰδοῦ,
ἡ ἀνθρώπινος φύσις μου, ἀπὸ τὴν δημιουργία της,

μὲ χαρακτηρίζει καὶ κατονομάζει μὲ τίτλον 

ποὺ φέρει μέγαν μέγεθος καὶ φόρτον πνευματικόν,

                                                διότι, Ἐγεννήθην Ἕλλην.

 

Δὲν προσπάθησα μήποτες νὰ κατακτήσω

τὴν γῆς τῶν ἄλλων ἀνθρώπων·

μήποτες ἐτόλμησα νὰ ἐπιβάλλω μέσῳ σπάθης καὶ φωτιάς,

                                                    τὸ δίκαιον τῶν θεῶν μου·

γνωρίζουν οἱ ἴδιοι τὶς ἀλήθειες τῶν ἀνθρώπων,

ὅπως ὁ Φοῖβος φωτίζει τὴν καθημερινότητα τῶν πάντων.

Φέρω τὴν ἰδιότητα τῆς ἐκ τῶν Μουσῶν  εὐλογίας

καὶ τὴν διαύγειαν ποὺ ἁπλόχερα μοῦ προσφέρουν

                                      τά: βῆτα, γᾶμα, δέλτα, θῆτα…

 

Κληρονόμος εἶμαι τῶν ἀνέμων, τῶν ὑδάτων,

                          τοῦ θροΐσματος τῶν φύλλων,

τῶν χρωμάτων,  τῆς γλώσσης, τῆς καλοσύνης,

τῆς τιμῆς καὶ τῆς ἀνδρείας.

 

Κληρονόμος εἶμαι τῆς τέχνης νὰ σέβομαι τὸν ἄνθρωπον,

                                              ὅταν καὶ ἄν τὸν συναντήσω,

κληρονόμος εἶμαι τοῦ δικαιώματος νὰ ἀνθίσταμαι

κατὰ τῶν αἰωνίως προσπαθειῶν ἐξαφανίσεώς μου.

 

Ὡς Ἕλλην, ὡς ἄνθρωπος καὶ ὡς ποιητής,

γεύομαι τὶς χαρὲς ποὺ μὲ συνοδεύουν

εἰς τὴν ὁλοκλήρωσίν μου,                                 

                        ἐλεύθερος,

ἀναζητῶντας τὴν γαλήνην,

 συνοδευόμενος ἀπὸ τὸν μέγιστον Θεόν μου Ἔρωτα,

                                 πλάι καὶ ἐντός μου ποὺ κατοικεῖ,

γνωρίζοντάς μου, τὸν ὄμορφον κόσμον τῆς Ἑλληνικῆς παιδείας.

 

Ἡ ἠθικὴ καὶ ἡ λογική μου ἀντίληψις,

εἶναι οἱ μόνες δικαστικὲς ἀρχὲς ποὺ ἐπιτρέπω νὰ μὲ κρίνουν.

Ἡ ἀνθρώπινος φύσις μου, ἀπὸ τὴν δημιουργία της,

μὲ χαρακτηρίζει καὶ κατονομάζει μὲ τίτλον

ποὺ φέρει μέγαν μέγεθος καὶ φόρτον πνευματικόν.

Διότι,

Ἐγεννήθην Ἕλλην…

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

17 – 7 - 2021