Ἐλεύθερος Ἐραστὴς

Ἐλεύθερος Ἐραστὴς

Ἤθελα νὰ κυττάξω μέσα εἰς τὰ πράσινα, 

τὰ γαλάζια, τὰ πορφυρά σου.

Ἤθελα νὰ μυρίσω τὶς βουνοκορφές, τὶς θάλασσες,

νὰ μυρίσω ἤθελα τὴν καρδιά σου.

Ἤθελα νὰ γευθῶ τὸ κορμί σου,

τὰ χεὶλη μου πλάνη νὰ μὴν γνωρίσουν ξανά.

Ἤθελα τὸ δέρμα σου ν' ἀγγίζῃ τὸ δικό μου, 

ὅταν τὰ βήματά μου σκίζουν τὸν πόνο σου.

Ἤθελα μέρος, κομμάτι ἰδικόν σου νὰ ξαναγίνω,

ἡ ἀγκαλιά σου σύμπαν ἁγνόν, 

νὰ μὲ δεχθῇ...

Ἤθελα νὰ γεύομαι τὸ φῶς,

ὅταν τὸ γυμνὸν κορμί μου, ταξειδεύει ἐπάνω σου.

Ἤθελα ὁ ἥλιος ἐραστής σου νὰ συμπαθῇ κι ἐμένα,

ἡ λάμψις του χάδι νὰ εἶναι δικό μου.

Ἤθελα μόνον ἐσένα Χῶμα μου καὶ τὸ χρυσαφένιον τοῦ ἡλίου κορμί.

Ἤθελα ἡ ἀνάσα μου γεμάτη θυμάρι καὶ ἁγιόκλιμα νὰ ᾿ναι.

Ἤθελα ὁ ἀγέρας, κι αὐτὸς στολίδι ἐπάνω μου νὰ ᾿ναι.

Ἤθελα τὶς Κυριακάδες στὶς ξέφωτες ὀμορφιές σου,

ἐνδεδυμένος καμαρωτὰ τὴν ἐλευθερία,

εἰς τὴν ἀγκαλιά σου νὰ πέφτω.

Ἤθελα δάκρυα μόνον χαρᾶς γεμᾶτος νὰ εἶμαι.

Ἤθελα ἐρωμένη τοῦ φωτὸς Ἑλλάδα μου,

νὰ  ᾿μαι ὁ ἐλεύθερος ἐραστής σου,

γεμᾶτος θυμάρι κι ἁγιόκλιμα,

μὲ πράσινον χρῶμα καὶ γαλάζιον

καὶ πορφυροῦν τοῦ ἡλίου δάκρυ·

καὶ βουνοκορφὲς ἀγκαλιά μου νὰ ᾿χω

καὶ πέλαγα γαλάζια

καὶ νερὰ καὶ κρυστάλλια νάματα πηγῶν,

μὲ λουσμένες νεράιδες καὶ νούφαρα εὐωδιαστὰ

καὶ δροσιὲς ὄμορφες,

ὄπως τὸ χάδι τοῦ Ἔρωτος

καὶ τὸ χαμόγελον τῆς ἐρωμένης του Ψυχῆς

καὶ ἡ Ἔριδα νὰ ᾿ναι μὲ θλῖψιν,

ὁ Ὄλυμπος σιωπηλός,

καὶ δόρατα νὰ ᾿χω καὶ ξίφη τοῦ  Ἡφαίστου πολλά.

Ἤθελα Ἑλλάδα μου...

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην.

4-9-2010