Λεμεσὸς

Λεμεσὸς

Λένε πὼς εἶναι τὸ χρῶμα της ξανθόν,

μὲ αἷμα ἡρώων θηλασμένον,

πὼς ἐπάνω του πέφτει δειλά,

μὲ ντροπὴ τὴν νύκτα ἡ βροχή,

νὰ δροσίσῃ τῆς Κύπρου αὐτὴν τὴν γῆ.

Ἔχει  γλυκόπιοτον λένε ἡ Κουμανταριά,

κρασὶ ἀπὸ τοῦ Ὁμήρου τοὺς χρόνους,

ἐξαγνισμένου λιαστοῦ σταφυλιοῦ,

μὲ τοῦ φωτὸς τὸ βασίλεμα,

ζυμωμένον.

Μονάχη της λένε πὼς περνᾶ,

τὶς νύκτες ἐπάνω της ἡ ξαστεριά,

τοῦ αἵματος ἄδωντας ὕμνον καὶ τῆς λευτεριᾶς,

νοσταλγώντας τὸν ἔρωτα,

τοῦ χαμένου της χαμογέλου καὶ τῆς χαρᾶς.

Ἑλλήνων λένε ἡρώων,

πὼς ῥέει εἰς τὶς φλέβες της αἷμα,

κορίτσια πὼς ἔχει ὡραῖα,

μὲ χρῶμα εἰς τὸ δέρμα λευκὸν, τῶν μουσῶν

καὶ μάτια,  πόθον τῶν παλληκαριῶν.

Σείρει λένε πρώτη ἡ αὐγή,

τὸν χορὸν εἰς τὸ μυρωδάτον της χῶμα

καὶ καλεσμένη εἰς τὸ κέντρον ἡ ἄνοιξις,

ξεδιάντροπα λικνίζεται,

ἐμπρὸς εἰς τοῦ ἡλίου τ’ ἀχόρταγα μάτια.

Ὅλων λένε πὼς εἶναι πόθος,

κρυμμένος εἰς τῶν λαῶν τὶς καρδιές,

λουσμένος ἀπὸ γιασεμιὰ καὶ βιολέτες,

δυόσμους, βασιλικά,ἁγιόκλημα καὶ πανσέδες,

ὅταν γαμβρὸν τὸν ἄνεμον συνοδεύῃ.

Στέκει ἐπάνω της λένε αὐτός, καμαρωτός,

σὲ θρόνον ἀέρινον ἀπὸ μαβιὲς μπουκαμβίλιες

καὶ γύρω του ἀνεμῶνες, θυμάρια καὶ τριανταφυλλιές,

ῥαίνουν τὰ χώματα καὶ τὶς ψυχὲς

κι ἡ Λεμεσός,

τὰ ταξείδια του γεμίζει μ’  εὐχές.

ΥΓ : Ἀφιερωμένον εἰς τῆς Λεμεσοῦ τ’ ἀδέλφια μου.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

6-9-2011