Ἡ γῆς, ἡ θάλασσα καὶ τὸ φῶς

Ἡ γῆς, ἡ θάλασσα καὶ τὸ φῶς

Θέλω νὰ βγῶ ἀπὸ τὸν κόσμο ἑτοῦτον,

νὰ γείρω εἰς τὰ μικράτα μου πίσω,

εἰς τὴν ἐξοχὴν ὁποὺ ἐμεγάλωσα

καὶ σὰν τὸ πρωὶ ἐξυπνοῦσα,

νὰ τρέξω ἔξω…

Ἐκειά,
ἡ γῆς, ἡ θάλασσα καὶ τὸ φῶς,

ὁποὺ ἐμοσχομύριζαν καλοκαίρι,

τὸ γλυκὺ τῆς παιδικῆς μου ψυχῆς καλοκαίρι…

ἐκειά, ὁποὺ ἡ μητέρα ἐβαστοῦσε λεμόνι καὶ μαχαίρι,

γιὰ τῆς θαλάσσης τὶς προσφορές,

ἐκειά, ὁποὺ τὸ θρόισμα ἀπ’ τὶς πευκοβελόνες,

μονάχα νανούρισμα θυμᾶμαι πὼς ἦταν μεσημεριανόν…

ἐκειά, ὁποὺ τὸ ψωμὶ ἦταν γλυκύ,

τὸ νερὸν καθάριον

κ’ ἡ ἐλιά, ἡ ντομάτα, τὸ τυρί,

μελωδία τῆς ἄμμου καὶ τῆς εὐτυχίας ἦταν,

τῆς παιδικῆς καλοκαιρινῆς μου ψυχῆς…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

15-6-2014