Ζαβολιὲς τῆς Ἀνοίξεως…
Τῆς μοῖρας ἡ ὁρμὴ μὲ ὁδήγησε,
σ’ ἑτοῦτα τ’ ἀπόκρυφα τὰ μονοπάτια·
αὐτὰ γιὰ ἐσένανε, μοῦ εἶπε, εἶναι τὰ βήματα,
ἄσε τὴν ὁργὴν ὀπίσω σου καὶ τὰ κρίματα.
Μὴν λησμονᾶς ποῖες πληγὲς ἐδῶ σὲ ἔφεραν,
μέσα ἀπὸ μύριες χαρές, ὦ, ποῖες ἐγκατέλειψαν·
ἐπέζησες ἀπὸ τὴν καταστροφὴν ἑνὸς κόσμου,
μὲ ὁλίγον εἰς τὶς χοῦφτες χῶμα βρεγμένον
καὶ εἰς τὰ μάτια λόγια, λόγια τοῦ τρόμου.
Σὲ αὐτὴν τὴν εὔφορον γῆς ποὺ τώρα πατεῖς,
εἶναι ῥίζες φυτρωμένες ἀπὸ Βιολέτες ποὺ ξεριζώνει
ὁ καθείς·
ἄσε τὸ χῶμα ἀπὸ τὰ χέρια σου ἐλεύθερον, θὰ βλαστήσουν,
θὰ ἰδῇς·
καθάρια θὰ γίνουν τὰ νερά,
μῦρα καὶ ζαβολιὲς τῆς ἄνοιξης θὰ σὲ τυλίξουν.
Δὲν εἶναι, μοῦ εἶπε, ὁ κόσμος αὐτός, ἡ ζωή,
εἶναι τὸ βλάστημα, ἡ διαδρομή…
Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
10-2-2020.
Φωτογραφία διὰ χειρὸς Βιολέτας Μελέτη.
Φωτογραφία διὰ χειρὸς Βιολέτας Μελέτη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου