Καλοκαίρι

Καλοκαίρι

Ἴδιον εἶναι τῆς χαρᾶς τοῦ καλοκαιριοῦ ἡ ἑορτή,

μέγαν πανηγύρι·

κι ἀπ’ ὁλοῦθε καλεσμένοι,

κόσμος θάλασσας καὶ γῆς.

Σαρδέλα εἰς τὴν μεσοθαλασσιά, μαρίδα,

μὲ ζαργάνες, σπάρους κι ἀθερῖνες

κι ὅλον φλέρτ εἰς τ’ ἀκρογιάλια,

ἥλιος ἐραστὴς καὶ καβουρῖνες.

Μόνον κελαηδεῖ τὸ κῦμα, τὴν καλοκαιριά,

ἀκριανὰ εἰς τὴν ἀμμουδιά,

μὲ ῥεφραίν εἰς τὰ βοτσαλάκια,

ἀπὸ οὖζο μὲ παγάκια.

Ἦλθαν εἰς τὶς ἀκτὲς γαρῖδες,

στάζει τὸ λεμόνι εἰς τὰ κυδώνια

κι ἁπλωμένη γύρω μυρωδιά,

χταποδάκι καὶ σπανάκι μὲ σουπιά.

Νὰ εἶσαι ἥλιε ὁ γητευτής,

καλοκαίρι τῆς ζωῆς,

μὲ ξημέρωμα καὶ νύκτα,

ἡ συμπόνια τῆς ἀκτῆς.

Ἡγεμόνα καλοκαίρι, καλοκαίρι,

φεγγαράδα ἐρωτική,

εἰς τοὺς γιαλούς σου τριγυρνῶ,

πόσον, ὦ πόσον σ’ ἀγαπῶ!

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

17-7-2012