Μύρισε Ἄνοιξις
μές’ τὴν ματιὰ τοῦ
Φεγγαριοῦ.
Μύρισε Ἄνοιξις,
Μύρισε Ἄνοιξις,
εἰς τὴν στράτα τοῦ Μάη.
Κι ἐγὼ τὴν λογιζόμουν, πὼς μελισσόφερνε,
ἀνάμεσα εἰς τὰ κτερίσματα τοῦ ῥημαγμένου της παλατιοῦ·
καὶ μόλις δυὸ παιδικὲς ἀνοιξιάτικες σπιθαμὲς ἀντίκρυ της.,
νὰ τὴν κορτάρῃ ὁ ἐρωτύλος γυαλός.
ἀνάμεσα εἰς τὰ κτερίσματα τοῦ ῥημαγμένου της παλατιοῦ·
καὶ μόλις δυὸ παιδικὲς ἀνοιξιάτικες σπιθαμὲς ἀντίκρυ της.,
νὰ τὴν κορτάρῃ ὁ ἐρωτύλος γυαλός.
Μύρισε Ἄνοιξις μεσ’ τὴν αὐλή μας
καὶ τὸ φλέρτ τῶν γιασεμιῶν,
μ’ ἔκανε νὰ δακρύσω.
Μύρισε Ἄνοιξις,
μὰ τὸ χαμόσπιτο τοῦ κύρ-κούκου στέκει ἀδειανόν·
μοναδικόν του χαμόγελον τὸ κάλεσμα τῶν κρίνων
καὶ τῆς μενεξιᾶς μπουκαμβίλιας,
ποὺ προσπαθοῦν θαρρεῖς νὰ τὸ κρύψουν στὶς ἀγκαλιές τους.
μὰ τὸ χαμόσπιτο τοῦ κύρ-κούκου στέκει ἀδειανόν·
μοναδικόν του χαμόγελον τὸ κάλεσμα τῶν κρίνων
καὶ τῆς μενεξιᾶς μπουκαμβίλιας,
ποὺ προσπαθοῦν θαρρεῖς νὰ τὸ κρύψουν στὶς ἀγκαλιές τους.
Κι ὅμως!
Μύρισε Ἄνοιξις…
τὴν βλέπω εἰς τὴν ψυχή μου,
μικρὰν παιδούλα μὲ ἄσπρην κορδελίτσα καὶ χιλιόχρωμον φουστανάκι,
σὰν τὴν ἴδιαν τὴν φύσιν λαξευμένη εἰς τὸ κορμί της.
τὴν βλέπω εἰς τὴν ψυχή μου,
μικρὰν παιδούλα μὲ ἄσπρην κορδελίτσα καὶ χιλιόχρωμον φουστανάκι,
σὰν τὴν ἴδιαν τὴν φύσιν λαξευμένη εἰς τὸ κορμί της.
Μύρισε Ἄνοιξις
καὶ τὸ βλέμμα της σκόρπια χυμένο,
εἰς τὴν γλύκα τῶν βράχων καὶ εἰς τὰ χάδια τοῦ νεροῦ,
ποὺ σκανδαλίζουν τὶς ἄκρες τῶν οὐρανῶν.
καὶ τὸ βλέμμα της σκόρπια χυμένο,
εἰς τὴν γλύκα τῶν βράχων καὶ εἰς τὰ χάδια τοῦ νεροῦ,
ποὺ σκανδαλίζουν τὶς ἄκρες τῶν οὐρανῶν.
Μύρισε Ἄνοιξις
καὶ ἡ θεϊκή της ὁσμή,
τυλίγει τὸ πνεῦμα μου,
καὶ ἡ θεϊκή της ὁσμή,
τυλίγει τὸ πνεῦμα μου,
παραλύει τὶς αἰσθήσεις
μου,
καὶ ἀφήνει τὸ ἐγώ μου ἀπροστάτευτον,
καὶ ἀφήνει τὸ ἐγώ μου ἀπροστάτευτον,
εἰς τὸ
ἐρωτικόν της κάλεσμα......
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
19-5-1998
19-5-1998
ΥΠΕΡΟΧΟ!!!!!!!!!!!!!!!!!
ΑπάντησηΔιαγραφή