Λογοφόνοι

Λογοφόνοι Εἶμαι ὁ Δεσποτάκης τῆς Δαμητρός, Ἕλλην. Καὶ λέγω Ἕλλην παρὰ τὶς προσπάθειες ποὺ τὸ σύστημα καταβάλλει, ὥστε νὰ μὲ πείσῃ πὼς δὲν εἶμαι ἤ ἔστω νὰ ξεχάσω πὼς εἶμαι, καθὼς πιὰς δὲν ἔχω ὄνειρα, παρὰ αὐτὸ τῆς ἐλπίδος. Ζῶ πολλὰ χρόνια ἀνεβασμένος σὲ ἕνα δένδριον, μὲ πλουμιστὰ κλαριὰ ἀπὸ φυλλώματα  καὶ κάπου κάπου, βλασταίνει ἐπάνω του κάποιος καρπός. Ὅμως ἀμέσως, βρώμικος ἄνεμος τὸν πνίγει καὶ βροχὴ μὲ χρώματα ἄσχημα, ποὺ ὕστερις βγάνει μονόμαυρον οὐράνιον τόξον, μολύνει τὰ ῥιζά του καὶ μονάχος ὁ καρπός, πίπτει· πλάι γιὰ λίγο ζεῖ εἰς τὸ χῶμα καὶ τὸν κορμόν καὶ ἀποθνήσκει. Ἔτσι ζῶ μονάχα ἀνάμεσα σὲ ἄσαρκους καρπούς, ποὺ ᾿ναι ὁ λόγος-αἷμα τους, μοῦχλα κι ἀπανθρωπιά! Τρέφομαι μονάχα μὲ λόγον καὶ πράξεις, ποὺ σὲ αὐτὸ δὲν φύονται τὸ δένδριον. Μονάχα κάθε ποὺ ἔρχεται ἡ ἕκτη τοῦ Ἀπρίλη ἡμέρα, ἕνας βλαστὸς μέσα ἀπὸ ἀβίαστον κλαρί πετιέται· κι εἶναι τότες μιὰ ἀγκαλιὰ ὁ νοῦς μου ὁλάκερος, τροφὴ τοῦ νέου φύλλου. Μακρυὰ στέκουν οἱ μαῦροι λογοφόνοι καὶ εἰς τὰ γύρω κλαδιὰ καὶ ἀνάμεσα εἰς τὰ πλουμιστά φυλλώματα, σχεδὸν κι ἀπάνω μου, εἰς τὸ πετσί μου σχεδὸν γραπωμένες, κάμπιες σκοτεινές, κατατρώγουν κάθε νιογένητην λεξούλα. Μέσα μου ὅμως, χρόνους τώρα, ἁπλώνουν ῥίζες τὰ μικρὰ φυλλαράκια ποὺ ἐγέννησεν...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Δίστομον

Δίστομον Ἄκου με γερμανέ, εἶμαι ἡ ἀπορία· αὐτῆς ποὺ πατέρας ἔγινες, σὰν βίασες τὸ Δίστομον. Ἀπάντησέ μου σήμερα, σὲ ἐτοῦτον ποὺ θὰ εἰπῶ: πὼς μία ξιφολόγχη, τὰ σπλάχνα ἔσκισε, σὲ ἀβάπτιστον μωρό; Καὶ πῶς τὸ πέος ἔκοψες ἀπὸ ἱερέα, τὰ στήθια πῶς ἀπέκοψες ἀπὸ παρθέναν κόρη καὶ πῶς τὴν φρίκην πέ ᾿μου ἔφερες, σ’ ἐτοῦτον τὸ χωριό; Δὲν σὲ καταριέμαι βάρβαρε, ἀφήνω τὴν Ἱστορία, ν’ ἀμαυρώσῃ τὴν φυλή σου, τὸ δέντριο ὁποὺ ἐγεννήθηκες καὶ τὸν φονιὰ Παιδί σου. Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 25-10-2012 ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ὁ μπουναμᾶς

Ὁ μπουναμᾶς Χαῖρε παμπόνηρη μαϊμοῦ, ἕλληνα τοῦ κώλου, τῆς τράπεζας εἰσπράκτορα γελοῖε σκατοκράτορα. Ἀπ’ τὸν ἱδρῶτα τὸν ἰδικόν μου, καὶ τ’ Ἅγιον τῆς Ἑλλάδος χῶμα,  νὰ μὴν χαρῇς ποτὲς τ’ ἀργύρια, καὶ ἄταφον νὰ εἶσαι πτῶμα. Σὰν θὲς παρὰ ἤ καὶ τὸ σπίτι μου, παίρνεις καὶ μπουναμά, τ’ ἀριστερὸν ἀρχίδι μου, κι ὕστερις τὸ κοφτερὸν λεπίδι μου. Εὔχομαι νὰ πεθάνῃς, μαζὺ μὲ τοὺς τριακόσιους· ὦ…ἄς μ’ ἀξιώσουν οἱ θεοί, νὰ σᾶς κρεμάσω ὅλους. ΥΓ: «Ἀφιερωμένον σὲ ἐσένα, ποὺ φρόντισες πρῶτα νὰ μείνω ἄνεργος καὶ ὕστερα πρότεινες νὰ μοῦ πάρουν τὸ σπίτι…» Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 20-10-2012 ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ἔρως ἤ Ἀ-γάπη;

  Ἔρως   ἤ  Ἀ-γάπη;                Ἀ-γάπη…Τὸ περὶ ἀγάπης δέ, κατάγετε λένε συνήθως ἐκ τοῦ λίαν-πολύ καὶ τοῦ πάομαι-ἀποκτῶ, κατέχω....Κτητικὸν συναίσθημα...καὶ ὅπου κτητικόν, μὴ Ἐλεύθερον κατ' ἐμέ, ἄρα καὶ μὴ Ἐρωτικόν, ἄρα σύνηθες....ἀγάπη δηλαδή, σχεδὸν μία συνήθεια! Ἴσως ἡ μοναδικὴ λέξις ποὺ δὲν ἀπασχόλησε καθόλου, μὰ καθόλου, τοὺς μεγίστους τῆς παγκοσμίου φιλοσοφίας, λογοτεχνίας, τραγωδίας. Μήτε Πλάτων, μήτες Ἀριστοτέλης, Εὐρυπίδης, Ὅμηρος, Αἰσχύλος, Σοφοκλῆς, Ἡράκλειτος καὶ οὐκ ἐστὶν αὐτῶν ἀριθμός. Μήποτες ἀνέλυσαν τὴν λέξιν αὐτήν, μὲ τὸ ἴσως στερητικὸν Ἄλφα εἰς τὸ ξεκίνημά της… Αὐτὸ καὶ μόνον, σὲ σκέψεις μὲ βάζει, διότι κατ’ ἐμέ, τὰ πάντα εἶναι Ἔρωτας! Ὅταν Αὐτὸς ἐχρηματίσθη ντροπὴ ἀπὸ τὸ σύστημα τῶν ἀρνητῶν τὴν φύσιν τους, μοῦ ἔμαθαν τὴν λέξιν ἀ-γάπη…Τὸ μέγιστον λοιπὸν κρυμμένον μήνυμα, εἶναι ὁ Ἔρως, ὁ Θεῖος Ἔρως.                    Ἔλεγαν τὴν λέξιν – τίτλον Ἱέρεια, οἱ πρόγονοί μας…. Πεῖτε μου πῶς τὴν φαντάζεσθε; Εὐμορφία, νιότης, πλούσια καθαρά μὲ λάμψιν μαλλιά, χαμόγελον ἴδιον τοῦ Ἔρωτος κι ἕνα φόρεμα λευκόν, στολίδι σκέτον, νὰ τὴν χαρακτηρίζῃ θηλυκόν. Λερώσαμε τὴν λέξιν, ἐσκεμμένως ἴσως, δένοντας τὴν λέξιν πόρνη, μὲ τὴν Ἱέρειαν,...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Καλημέρα

Καλημέρα Σὰν χάδι ἤρεμου γιαλοῦ καὶ σὰν βροχῆς τὴν εὐωδιάν, σοῦ στέλλω καλημέραν. Σὰν ἡλιακτὴ εἰς τὰ μάτια σου κι ὁ ξυπνημός σου ἀστροφεγγιά, ἡ καλημέρα μου ἀγκαλιά. Εὐχὴν σοῦ στέλλω ἀπὸ γάργαρα νερά, σὰν χιόνι ποὺ ᾿ναι ἀπὸ παιδικὴν πρωτομαρτιὰ κι εὐχὴν βλαστὴν ἀπὸ πρωτανθὸν σὲ μυγδαλιά. Ὁρίζω τὸ γλυκὺ ξημέρωμα, νὰ ὑμνῇ τὰ χείλη σου κάθε πρωινόν, μὲ πρωτογεννημένην τ’ ἀνέμου ὠδὴν κι ἀπὸ τ’ ἀνθιὰ τοῦ ἔρωτα, τὴν μίαν ἀκριοσταλιάν. Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς Ἕλλην 28-5-2012 ...

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τὸ περιβόλι τοῦ Ἔρωτα

            Τὸ περιβόλι τοῦ Ἔρωτα   Ὦ, Ἐσὺ Οὐρανὲ τῶν Θεῶν, Ἔρωτα ποὺ τὴν ψυχή μου, μὲ πόθους στολίζεις ὡραίους, ὦ, γλυκιά μου τῆς ζωῆς Ἄνοιξι, Ἐσένα εἰς τὸν ὕπνον μου ἀντίκρυσα, πὼς σ’ ἔλουζε ὁ ἥλιος κι ἐθαύμασα!   Τὰ χρώματα ἐθαύμασα ὁπ’ ἐστόλιζαν ἀνθιά, σὲ κρήμνιους ἄκριους βράχους γεννημένα, ἀπὸ ἐλεύθερην βροχὴ κι ἀνέμελα ἀνέμια βυζαγμένα. Καὶ ὑψηλότερα, χιόνι λευκὸν παντοῦ, ἀπὸ Σὲ κεντημένον ἀνάλαφρα, μὲ ὑφάδια μεταξένια καὶ μῦρα. Δροσιὰ ἀπὸ νερὰ ὁπ’ ἀγάπαες, ἀνάμεσα ὁπ’ ἔτρεχαν σὲ φῶς καὶ σκιές.   Κι ἔφερεν τὸ ῥυάκι ἐτοῦτον, ἀπὸ γλυκοὺς καστανόκαρπους πέταλα· ἕνα κορμὶ γενομένα μὲ βασιλικὲς ἀνεμῶνες, λευκόχρυσα χαμόμηλα κι ἐρημικὲς ὀρεινές γαλάζιες μαργαρίτες. Ἀπάνω του ἐταξείδευαν σπίνια καὶ μέλισσες, ἴσαμε τὴν ἄλλην ἰσάδα τῶν βράχων… γύρω, χιόνι λευκὸν παντοῦ.   Πιὸ πέρα, πότες ἀνέβαιναν, πότες κατάχαμα ἔβλεπα κόσμον ἀπὸ πεταλούδια, ὅλα σὰν τὸ ξημέρωμα ὡραῖα καὶ μονάχα ἕνα εἰς τὸ κέντρον λευκόν,  πιότερον ἀπὸ λευκόν… Πλάι του, εἰς τὸ κόρτε μιᾶς ἐλαφίνας λυγερῆς, ἕνα κλαρὶ ὅλον ἀπὸ φῶς, ἴσα ποὺ ξεπρόβαλλε πίσω ἀπὸ τὸν κισσόν, χρόνους τώρα ὁποὺ ἔζηε, εἰς τὴν γῆς τ’ ἀνυχτέρωτου πλατάνου κι ἐφύλαε μέσα του φωνές,  ὁπ’ ἔκρυβαν τ’ ἀρσενικὰ χελιδόνια… Ἕνα...

Συνεχίστε την ανάγνωση »