Ἔπειτα ἀπὸ πολὺν κόπο καὶ τρέξιμον λόγῳ ἀσχετοσύνης μὲ τὴν γραφιστικήν, κατάφερα καὶ ἔφτιαξα αὐτὸ τὸ βιβλίον κυριολεκτικῶς μόνος μου, βάζοντας τὸν γραπτόν μου λόγον σὲ τάξιν μὲ τὰ ζωγραφικὰ ἀριστουργήματα τῆς Ἀσπασίας Χαϊκάλη. Ἐχθὲς κατάφερα καὶ ἐκτύπωσα ἕξι ἀντίτυπα σὲ φωτοτυπάδικον μὲ χρωματιστὸν ἐξώφυλλον καὶ ὀπισθόφυλλον καὶ δεμένον μὲ σπιράλ καὶ σήμερα καμαρωτὸς καμαρωτὸς ἐπῆγα εἰς τὴν Ἀκαδημίαν Ἀθηνῶν νὰ τὸ καταθέσω, ὥστε ἐπὶ ἴσοις ὅροις νὰ διεκδικήσω τὸ Ἀκαδημαϊκὸν βραβεῖον ποιήσεως τοῦ 2015. Ὄχι βέβαια πὼς περίμενα νὰ τὸ πάρω, μὰ κάθε ἄνθρωπος καλλιτέχνης, θεωρεῖ τὴν ἐργασίαν του σημαντικήν.
Μέχρι ἐδῶ ἦταν τὰ ὅρια τοῦ ὀνείρου… ἐξέχασα πὼς ζοῦμε εἰς τὴν Ἑλλάδα! Δὲν ἔγινε δεκτὸν τὸ ἔργον μου, διότι τὸ πρῶτον ζητούμενον τῆς Ἀκαδημίας γιὰ τὴν ποίησιν, εἶναι νὰ ἔχῃ ἐκδοθῇ! Ὁ Ἀκαδημαϊκὸς κριτὴς λοιπόν, πρῶτα κυττᾶ ἐὰν ὑπάρχῃ ἐκδοτικὸς οἶκος καὶ ἔπειτα κυττᾶ ἐὰν ὑπάρχῃ ἔργον! Τοῦ χρόνου λοιπὸν θὰ βρῶ χρήματα,...
