Ἡ
μελωδία τῆς αὐγῆς
Μὴν εἶσαι αὐγή μου
ἀερικόν,
μὴν εἶσαι μελωδία,
ποὺ τραγουδοῦν σε οἱ
οὐρανοί,
γιὰ νὰ ξυπνᾶ ἡ κόρη
γῆ;
Μὴν εἶσαι αὐγή μου ὁ
χορὸς ἀπὸ θαλασσοπούλια,
μὴν πάνω ἀπὸ
λεμονανθοὺς μύρια μελισσοπούλια;
Ἐσένα αὐγή μου
καρτεροῦν,
σ’ ὅλα τὰ χρώματα τῆς
γῆς,
τὸν ἐρχομόν σου μαρτυροῦν.
Μὴν εἶσαι ἔρωτας ποὺ
ζῶ,
μὴν αὖρα τοῦ Αἰγαίου,
μὴν τοῦ βορρᾶ εἶσαι
γέννημα
ἤ λόγος τοῦ ὡραίου;
Πές μου λευκόστηθη
αὐγή,
ποὺ ᾿χεις κορμὶ
γαλάζιαν γῆν,
στολίδι ποὺ ᾿χεις στὰ
μαλλιά,
τοῦ Φοίβου τὴν
ἀνατολήν,
πές μου πῶς νὰ ᾿βρω
τὴν ὁδόν,
τὶς νύκτες σὰν σὲ
χάνω,
πῶς νὰ μυρίσω σε
αὐγή,
ποὺ ᾿μαι μικρὸς ἀνθὸς
στὴν γῆ;
Δεσποτάκης
τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
8-6-2013
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου