Χρώματα μύρια

Χρώματα μύρια

Ἦταν εὔμορφον τῆς ζωῆς ξημέρωμα

καὶ εἰς τὴν ἄκριαν ἐστεκόμουν τῶν βράχων,

καμαρωτοὶ ποὺ ἐστέκοντο τῆς θαλάσσης ἐμπρός·

ἀρχὴ μιᾶς στιγμῆς τῆς πρώτης μητρός.

 

Ἐγευόμουν τὴν λιασμένην τοῦ ἀνέμου ἁρμύραν·

μὲ πάθος ἐμύριζα τὸ ζηλευτὸν τοῦ ἡλίου φῶς,

σὰν ἐχρύσωνε, ὡς ἅγιος μὲ μῦρον,

τὴν ἄγριαν κορμοστασιάν τους.

 

Ἄκουα σὰν μέθη τὰ λόγια,

μύησις ἀρχαίων θεῶν, τοῦ φλοίσβου εὐχή,

ὁποὺ ἐπάνω τους ἀφῆκε τὸ κῦμα,

σὰν ἀπ’τὰ βάθη τὰ ἥμερα, τ’ ἄγρια, ὁμιλοῦσε τὸ ποίημα.

 

Ὡς πέλαγον ἑλληνικόν, γαλάζια, ἀμύθητα,

χρώματα μύρια σὲ ἀκατέργαστη παλέτα,

σπόρος ποὺ ἄφησε ἡ φωτιὰ στὴν καρδιά μου,

τὴν ὥρα ποὺ ἐγέννησε τὴν μικρή μου Μαριέττα.

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

1/2/2024

 

 

 

 

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Ἐμεῖς, οἱ Ἱεροὶ Ὀλυμπιακοὶ Ἀγῶνες.

 

Ἐμεῖς, οἱ  Ἱεροὶ   Ὀλυμπιακοὶ  Ἀγῶνες.

Τὸ κάλλος καὶ ἡ ἀρίστη παιδεία,
ὁδήγησε τὸ πνεῦμα τῶν προγόνων μας,
εἰς τὴν δημιουργίαν μας.
Ἐμεῖς ἡ Εἰρήνη,
ἐμεῖς ὁ Ἀγών,
ἐμεῖς ἡ Ἐλευθερία.
Καὶ ἐστὶν Κότινος δι' ὑμᾶς,
ἐκ τῶν ἀρίστων πρὸς τοὺς ἀρίστους!

Περάσαν χρόνοι μεγαλωμένοι
εἰς τοῦ κάλλους τὸ μεγαλεῖον·
μὰ ἦλθεν τὸ 393 ὁ μικρὸς θεοδόσιος,
κι ἔφερεν σκότος νὰ κυβερνήσῃ.
Πρῶτα μᾶς κατήργησε
κι ἔπειτας Ἀκαδημίες τέλος…
Παιδεία πάπαλα!

Καὶ τότες οἱ βάρβαροι ἐθριάβευσαν.
Ἀντίγραφα ἔκτιζαν Ἑλλήνων,
γιὰ νὰ μετριοῦνται ὡς πολιτισμένοι,
μὰ δὲν εἶχαν κἄν ἀφοδευτήρια…
ἦσαν κῶλοι χεσμένοι!

Ἡ πόλις τοῦ φωτός, χάχάχάχά! Παρίσι!!!!
Ἡ πατρίδα τῆς χολέρας,
τοῦ ποντικοῦ ἡ γῆ ἐπαγγελίας!

Οἱ γάλλοι βάρβαροι,
ἀνακάλυψαν τ’ ἀρώματα καὶ τὰ ἐξέλιξαν,
διότι δὲν γνώριζαν τί ἐστί πλύσιμον!
Φοροῦσαν περοῦκες,
διότι τὸ λούσιμον…μαθηματική ἐξίσωσις!
Καὶ ἡρωισμός! Βλέπε γραμμή Μαζινώ!

Οἱ ἄγγλοι βάρβαροι,
μεθοῦσαν περί τὸ ἔτος μηδέν,
τρώγοντας τὸν νεκρὸν πατέραν τους
καὶ πηδῶντας ἐλεύθερα μητέρες καὶ ἀδελφές,
μαρτυροῦν Ἰούλιος Καίσαρας καὶ Στράβων εἰς τὰ Γεωγραφικά.
Καὶ ἡρωισμός,
ἡ γριὰ ἐλισάβετ ὑπέγραφε,
μόλις μιὰ γεννιά πίσω μας,
τὸ κρέμασμα τῶν ἀνθῶν τῆς Ἑλληνικῆς μας Κύπρου!

Οἱ γερμανοὶ βάρβαροι,
ἀνακάλυψαν τὸ 700 μ.χ. τὴν γραφήν,
κι ἔμαθαν νὰ περπατοῦν εἰς τὰ δύο,
καὶ ἡρωισμός,
ὅταν ὁ Ἕλληνας τὸν ἔπλενε,
γιὰ νὰ τοὺς πηδήξῃ καὶ νὰ τοὺς καταστρέψῃ!
Κι ὅλοι αὐτοὶ καὶ οἱ ἄλλοι καὶ ἄλλοι κι ἄλλοι,
ἔκλεβαν πολιτισμόν, γλῶσσαν ἔκλεβαν!
Ζοῦν γιὰ νὰ μᾶς μισοῦν
κι ἐφόσον πάντα ἦταν νικημένοι,
ἐγκατέλειψαν τὴν ἀνδρείαν, ὅση εἶχαν
καὶ μᾶς ἔπεισαν πὼς εἴμεθα ῥατσισταί!

Πήξαμε ἀπὸ βαρβάρους!
Τοὺς σιτίζομεν καὶ ὡς ἀντάλλαγμα,
φωτιὰ καὶ τσεκούρι μᾶς δίδουν.
Δυστυχῶς Ἕλληνες,
ἐδῶ κάπου τελειώνει τὸ κεφάλαιον τῆς Ἐλευθερίας,
τῆς Ἐλλάδος…
σὲ 2 – 3 ἀπὸ σήμερον γεννεάς,
τουριστικὴ ἀτραξιὸν θὰ εἶναι μὲ φουστανέλα,
ὅπως οἱ Περουβιανοὶ εἰς τὸ Μοναστηράκι,
οἱ Ἰνδιάνοι εἰς τὴν ἀμερικήν
καὶ ἐμᾶς, ὁποὺ τὸ κάλλος καὶ ἡ ἀρίστη Παιδεία ἐδημιούργησαν,
μᾶς κάμνουν σήμερον οἱ βάρβαροι, πανήγυριν,
στεφανώνοντας μὲ ἀργύριον ἐκ τῶν ἀχρήστων τοὺς ἀχρήστους.

Καὶ ἀπὸ τὸ Ἱερὸν τοῦ Ἀπόλλωνος Φῶς,
οἱ τρυπιοκώληδες τσιγάρα ἀνάβουν.

Ἐμεῖς, οἱ Ὀλυμπιακοὶ Ἱεροὶ Ἀγῶνες,
ἔχομεν σταματήσει νὰ τελούμεθα ἀπὸ τὸ 393,
μὲ τὴν εὐλογίαν τῶν παγκοσμίων σκοταδιστῶν,
ὁποὺ μᾶς ἔπεισαν,
πὼς εἴμεθα μόνον δοῦλοι…τοῦ θεοῦ…..

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην
30-7-2012 

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Τὸ γράμμα ἑνὸς Σμυρνιοῦ.

Τὸ γράμμα ἑνὸς Σμυρνιοῦ

 

Καλημέρα ἀδέλφια μου καὶ χῶμα Σὺ Ἑλληνικόν·

τὸ βῆμα μου μετράει ἡ γῆς·

κι ὁποὺ πάτημα, δάκρυ κι ἀνθοβολιὰ

κι ὁποὺ ἀνθρῶποι, αἷμα εἶναι, ξεριζωμός

φωτιὰ εἶν’ ἀδέλφια, τοῦ κάλλους χαλασμός.

 

Ὦ, εἶσθε ὦ νέκυοι εὐτυχεῖς·

σκοτώνουν γῆν Ἑλληνικήν, τὴν Σμύρνιδα βιάζουν,

φωτιὰ εἶν’ ἀδέλφια κι ὁ θάνατος ἐδῶ.

 

Πίσω μου βάρβαρος πολιτισμός,

ἀπάνω σὲ κόκκινον νεκρὸν νὰ πλέῃ

κι ὀρθὴ ἡ βροχὴ καὶ τρομαγμένη

- φεύγα, φεύγα κράζει μ’ ὀλολυγμόν·

…πααίνω πίσω πιάς, μισὸς ζωντανός…

 

Ἀκοῦστε με ἀδέλφια μου καὶ χῶμα Σὺ Ἑλληνικόν·

ξεριζωμένος ἔρχομαι καὶ φέρω θησαυρόν,

τὸ θάμα φέρω τῆς κόρης Ἰωνίας,

Ὅμηρον φέρω καὶ μάρμαρον λιαστόν,

τέχνην φέρω, φέρω πολιτισμόν,

μὰ πιότερον Πατρίδα,

φωνὴν παλαιὰν φέρω, Ἑλληνίδαν.

 

Μεγάλην ἀγκαλιά κρυφὰ ἡ ψυχή μου λαχταρᾶ

ἀντίκρυ τοῦ ἐρχομοῦ μου·

παιδί σου εἶμαι Ἑλλάδα μου,

δὲν εἶμαι βάρβαρος μήτες καταχτητής,

εἶμαι ὁ Λόγος σου ἀπ’ τ’ ἄκρια μέρη τῆς γῆς.

 

Ὦ, νέκυοι εὐτυχεῖς… ποῦ ᾿ναι τὸ Πάτριον χῶμα;

Γύρω μονάχα μαλλιὰ κι ἀγέλαστον στόμα,

κορμιὰ γυμνὰ μ’ ἀνέμους πανωφόρι,

μιᾶς στιγμῆς ζωντανά

κι ἔπειτας Θέ μου, μάτια σφαλιστά·

κι ὅλον μὲ παγωνιὰ τὸ κορμί μου καθάριον εἶχες,

μὰ μήτες φορεσιὰν μήτες ἀγκαλιάν,

μονάχα ἔφυε τὸ αἷμα κι ὁ ξένος σκοτωμός,

μὰ ἔμεινε ἀπάνω μου Πατρίδα,

ἡ θανατιὰ κι ὁ μισημός…

 

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς
Ἕλλην

13-3-2012 

Συνεχίστε την ανάγνωση »

 

Τοῦ φωτὸς τὰ κορίτσια

 

Μὲ φέγγος καὶ μὲ ζεστασιά

ἦλθεν ἡ ἡμέρα· μὲ δῶρα, μὲ εὐμορφιά.

 

Τὴν πρώτην τοῦ ἔτους, τὴν Βασιλικήν,

μᾶς ἔδωσε νὰ ἔχωμεν ἀρχήν,

μικρὸν κορίτσι, παιδικόν,

ὅπως ὁ Λόγος, σεβαστόν.

 

Κι ὕστερα τὴν θαλασσινὴν Εἰρήνη,

ποὺ καίει ὁ ἥλιος ἐραστής,

τῆς Φολεγάνδρου ἀνέρας πειρατής·

σὲ ἀσβεστωμένη πέτρα, γλυκειὰ Μυρσίνη.

 

Κ ι ἔρχεται γέννα ἀπ’ τὴν ἀχλὺν τῆς Τροίας,

ἐμπρός μας ξεπροβάλλει·

ὁ μῦθος· ἄστρον στέκει τῆς πρωίας,

Ἑλένη ἡ ὡραία, ἰδοῦ καὶ πάλι.

 

Μὰ γιὰ νὰ ὑπάρχῃ ἡ χαρά,

θέλει ἡ ζωή μας τὴν Εἰρήνη·

νὰ φέρῃ εἰς τὸ χέρι Γιασεμὶ

καὶ εἰς τὴν καρδιά, μικρὴ φωτιά.

 

Μὲ φέγγος καὶ μὲ ζεστασιά,

ἦλθεν ἡ ἡμέρα· μὲ δῶρα, μὲ εὐμορφιά.

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

8 – 3 - 2023

Φωτογραφία: Βιολέττα Μελέτη.

Ἐσωτερικὴ λῆψις τοῦ σπηλαίου τοῦ Νυμφολήπτου εἰς τὴν Βάρη Ἀττικῆς.

Συνεχίστε την ανάγνωση »

Εἰς τὰ ῥὸζ τῶν χειλιῶν σου 

Ἑλλάδα σιγοψιθυρίζουν τὰ μάτια σου 

καὶ γύρω τὰ δάση της

μεγαλωμένα μὲ νερὰ 

ἀπὸ τὰ δάκρυά σου ἐξαγνισμένα 

καὶ φῶς ἀπὸ τὰ πετάρισμα τῶν βλεφάρων σου.

Ὑπὸ τοῦ τῆς σελήνης φωτὸς

τ’ ἀνάγλυφον βλέμμα σου

χρωματίζει μὲ γαλανὸν ὡραῖον

καὶ διάφανον βάζει εἰς τοὺς ποταμοὺς

καὶ γύρω τους ἀφήνει τὴν φῦσιν νὰ ἐρωτοτροπῇ μαζί τους.

Ἀνάμεσα εἰς τὰ ῥὸζ τῶν χειλιῶν σου

τὸ λευκὸν τῆς δροσιᾶς,

μὲ τ’ ἄρωμα τῆς μέντας καὶ τῆς πρωϊνῆς αὔρας

τὸν ἥλιον προκαλοῦν·

ν’ ἀφήσῃ θέλει αὐτὸς τὴν χαραυγὴν

καὶ ἀντίκρυ τῶν χειλιῶν σου νὰ σταθῇ.

Γεμᾶτος μὲ ἀνδρισμόν,

μὲ φωτιὰ

καὶ κολασμένον διὰ ἐσέναν πόθον,

κάθε ποὺ τὸ πρωϊνόν σου χαμόγελον βλέπει,

βυθίζεται εἰς τοῦ αἰγαίου τὰ γαλάζια,

ἀφήνωντας τὴν Ἑκάτη νὰ βασιλεύῃ.

Γαλανὸν καὶ πορφυροῦν

ἁπλώνει εἰς τὰ νερὰ τῆς Ἄνδρου

κι΄ αὐτὰ φλερτάρουν τὸ αἰγαῖον

ἴσα μὲ τῆς Σαντορίνης τοὺς κόλπους

καὶ τῆς Μήλου τ’ ἀνεμοδαρμένα βράχια.

Ἑλλάδα τοῦ πελάου μὲ τὰ λευκὰ ξωκκλήσια,

τοῦ γιασεμιοῦ καὶ τῆς ἑλιᾶς·

σοκάκια ἀσβεστωμένα καὶ μαβιὲς μπουκαμβίλιες 

καὶ καθάριες κρυστάλλινες χρυσωμένες γύρω τους ἁμμουδιές 

καὶ ἑορτὲς αὐγουστιάτικες

μὲ δροσερὸν κρασὶ καὶ νησιώτικες πίτες

γεμᾶτον τὸ βλέμμα σου.

Λαβωμένη Ἑλλάδα ἡ σκέψις σου,

ἕνα μὲ τὴν γῆς τὰ γλυπτὰ κι’ οἰ θεοί·

μὲ μίσος ἐπάνω τους τὸ χορτάρι πατᾶ,

νὰ τοὺς κρύψῃ τὸν ἥλιον

καὶ ἡ βροχὴ ἀνέραστη,

νὰ μὴν ποτὲ τὰ γευθῇ.

Ἴσως νὰ ἔλθῃ κάποτε ἡ χαρά,

ἱκέτιδα εἰς τὸ δάκρυ σου νὰ 'ναι,

τὴν ὥρα ὅπου τὸ πορφυροῦν

ἐλευθερώνει τὸ γαλάζιον

κι’ ἐλεύθερος ὁ ἥλιος ξανθός,

ταχὺς ἐραστής,

εἰς τὰ στήθη σου ἐπάνω ἀναγεννᾶται.

Ἄνοιξις ἐστὶν

τοῦ λαιμοῦ σου τὸ λευκὸν

καὶ εἰς τὸ δέρμα τῶν ὥμων σου,

Εὐαγγελία,,

κρυμμένον τοῦ στήθους σου μυστικόν…

Δεσποτάκης τῆς Δαμητρὸς

Ἕλλην

19-7-2011 

Συνεχίστε την ανάγνωση »